‘Zeg mam?’
Ik kijk op. ‘Ja schat?’
Mijn zoon houdt zijn hoofd scheef als een vogeltje dat iets interessants ziet.
‘Ik heb een niet helemaal zwarte Piet gezien….’
Hij heeft direct mijn volle aandacht.
‘Sorry maar wat zei je?’ vraag ik om tijd te kopen…want had hij nou echt gezegd wat ik dacht? Ja, natuurlijk had hij dat!
Ik ga verzitten. De laatste tijd had hij vaker vragen gesteld over Sinterklaas en Piet die ik liever ontweek dan met een leugen wilde beantwoorden. Maar ja, hij is 6 en gelooft onvoorwaardelijk, net als de 28 andere kinderen in zijn klas.
Mijn zoon fronst en wijst met zijn wijsvinger naar de zijkant van zijn hoofd.
‘Nou…hierrrrr….’ Zijn vingers grijpen zijn rechteroor en trekken het wat hardhandig naar voren. ‘Daarachter zag ik een witte streep.’
‘Een witte streep…achter het oor van zwarte Piet,’ papegaai ik onnozel.
‘Ja…het was ook een beetje wit in zijn nek,’ vervolgt mijn kind.
‘Oké…’ Ik trek hem wat naar me toe en hij kijk me recht aan.
‘En wat zegt dat dan?’ vraag ik aan hèm, de makkelijkste uitweg zoekend.
‘Nou….dat sommige Pieten geschminkt zijn natuurlijk!’ roept mijn zoon uit alsof hij niet kan begrijpen dat bij mij het kwartje niet valt.
‘Ooooh ja…ik snap het…’ prevel ik.
Maar mijn zoon luistert niet, hij is er vol van en vervolgt: ‘Het was een dikke Piet (hij spreidt zijn armen megawijd uit) met een gouden fluit, blauw met zwart jasje aan en ook zo’n broek en zwarte benen en gouden knopen hier en hier en hier…’ En zijn vingers stippen op zijn eigen borst de knopen aan waar hij ze bij Piet had gezien.
En nadat hij de bewuste Piet goed heeft beschreven kijkt hij mij vol verwachting aan en vraagt: ‘Weet je nou dan welke ik bedoel?’
Tja, ik houd mij niet meer goed en helaas gebeurt wat ik al die tijd zo hard onderdruk. Mijn schaterlach borrelt diep vanuit mijn borst omhoog waar hij al die tijd al heen en weer klotst en ik verbijt me zo krampachtig dat de tranen uit mijn ogen springen. Ik hik het uit.
‘Daar hoef je niet om te huilen mama!’ Mijn zoon slaat zijn arm om me heen.
Mijn grote, lieve schat, denk ik. Ik herstel mezelf en veeg mijn lachtranen direct weg.
‘Ik heb geen idee welke Piet je bedoelt lieverd…het zijn er ook zoveel.’
‘Ja…wel honderden….nee wel duizenden…nee miljoenen Pieten zijn er mama!’
Ik knuffel mijn Pietenteller.
‘Nou ja….dan weten we het nu hè mama?!’ bevestigt mijn kind zichzelf daarbij schouderophalend. ‘Sommige Pieten zijn zwart, sommige Pieten zijn wit en sommige Pieten zijn dus zwart met wit…’
En hiermee was de kous af waarna ik toch wel wat opgelucht adem heb gehaald.
