Ik zeg het maar eerlijk. Als blogger bij De Leukste Kinderen verwachten ze op gezette tijden een goed stuk van mij over dyslexie en leerproblematiek. En met een dyslexiepraktijk, ervaringsdeskundig èn belangenbehartiger binnen de patiëntenvereniging voor dyslexie zou je zeggen: zo moeilijk kan dat niet zijn. Zo’n stukje komt er wel. En dat is niet waar. Er is sprake van ernstige aardappelmoeheid of sjiek gezegd ‘a writer’s block’.
Anekdotes genoeg hoor. Mijn inspiratie en bevlogenheid vliegen de pan uit, en wat heb ik het naar mijn zin in mijn knollentuin. Maar heb ik nog iets te melden dat gemeld moet worden? Verval ik – vervallen wij – onderhand niet in herhaling?
Om mij heen zie ik mooie initiatieven ontstaan door ouders, behandelaars en professionals die een verschil willen maken met ‘anders leren’. Dat is ook heel noodzakelijk, want als je dieper kijkt en luistert, dan is er nog veel te doen aan Passend Onderwijs en kinderen die ‘anders leren’ ook daadwerkelijk anders te làten leren. Maar die initiatieven, hoe goed en integer ook, die moeten wel landen op de plek waar ze thuishoren: de school.
Bij iedere bijeenkomst over gelijkgestemden zie ik verhalen van voorbeelden van hoe het niet moet gretig van links naar rechts gaan. We zijn het direct unaniem met elkaar eens dat ‘thuiszitters’ een woord is dat niet mag bestaan, en dat passend onderwijs ook passend gemaakt moet worden aan de leerling en niet andersom. Maar daar is toch al alles over gezegd? En voor wie ik het schrijf, leest het waarschijnlijk toch niet. Zie hier mijn dilemma.
Een behoorlijk ‘writer’s block’ dus. Ik geef het toe: ik ben ongeduldig geworden. Ouders en leerkrachten kunnen rekenen op mijn sympathie en betrokkenheid, want ik weet dat wij allemaal hetzelfde willen. Maar voor wie zal ik mijn volgende blog schrijven. Iemand een idee?
