Mijn man zou van de week de kinderen ophalen bij de naschoolse opvang. Althans dat hadden we afgesproken. Iets over half zes gaat mijn telefoon. Het is mijn man, hij gaat het niet redden. Hij staat in de file en zijn navigatie geeft aan dat hij er pas kwart voor zeven zal zijn.
Zo snel als mogelijk stap ik ook in de auto. Vanuit Rotterdam is het ook nog 40 minuten rijden. Iets over half zeven kan ik er zijn, zegt de navigatie. Ik loop misschien nog wel iets in, denk ik positief als ik ben. Wat een ellende om de stad uit te komen. In plaats van inlopen, loopt de tijd iets verder op. Ik bel nog even met mijn man. Hij geeft aan intussen 100 meter verder te zijn. Dit schiet niet op. Ik zie dat mijn navigatie nog rekening houdt met veel file, terwijl ik door kan rijden. Voor de zekerheid bel ik met de opvang. Mogelijk zijn er nog vriendjes en vriendinnetjes met wie ze mee kunnen. Het is intussen zes uur.
Een vrolijke begeleidster neemt op en samen komen we tot de conclusie dat iedereen al weg is. Intussen sta ook ik stil op de snelweg. Plan B, mijn ouders bellen. Geen gehoor! Dan maar een paar ouders van vriendjes proberen. Helaas ook geen gehoor! Mijn man nog eens bellen. Intussen verwacht hij er echt na zevenen pas te zijn en bij mij staat de teller op tien voor zeven en we rijden stapvoets. Dan nog maar een keer mijn ouders. Gelukkig ze nemen op. Zo snel als mogelijk stapt mijn moeder in de auto.
Ik weet dat ze vijf minuten te laat zal komen, gezien de afstand, maar dat is nog altijd eerder dan dat ik er ben. Ik bel de naschoolse opvang en geef door dat oma er aan komt.
Even rust. Gelukkig rijdt het verkeer weer en rij ik om tien voor zeven ons dorp in, als de telefoon gaat. Het is de leidster van de BSO. Er is nog niemand geweest om de kinderen op te halen.
Ik geef aan dat ik er met twee minuten ben. Daar aangekomen lopen de kinderen enthousiast en een beetje boos op mij af: “Je bent te laat, mam”. Ja, dat wist ik ook wel. Ik bied de leidster mijn verontschuldigingen aan, als mijn moeder komt aanrijden. Ze stond bij de verkeerde BSO.
We gaan allemaal naar huis en onderweg vertel ik de kinderen dat zij mogen zeggen wat ze willen eten. Dit ondanks dat ik gisteren het eten voor vandaag al had klaargemaakt. Maar ik voel me toch wel schuldig dat het al zo laat is. Het wordt pizza en twee keer pannenkoeken.
Als ik wil beginnen met pannenkoeken pakken kom ik erachter dat de melk op is. “Maar mama, je hebt het beloofd” Ja helemaal waar. Ik zie een pak chocolademelk staan.
“Lust je ook chocolade pannenkoeken?”.
En zo zitten we om half acht aan de pizza en chocoladepannenkoeken als mijn man eindelijk thuis komt.
