Sommigen zien dyslexie als een gave. Dyslexie brengt een aantal vervelende eigenaardigheden met zich mee en op zoek naar een overlevingsstrategie, gelukkig ook de nodige handige compensaties. Maar ik ga hier beslist geen verhaal houden over de voordelen van het dyslectisch zijn.
Praat je over dyslexie, dan gaat het ook al gauw over sociaal-emotionele zaken zoals faalangst, snel afgeleid zijn, soms slecht aansluiting kunnen vinden bij klasgenootjes of vriendjes. En nu heb ik het woord al genoemd: ‘klas’. Want eigenlijk is deze sociaal-emotionele ellende niet iets wat echt bij dyslexie hoort maar bij school. Omdat scholen nu eenmaal kicken op statistieken, gemiddelden en voortschrijdend inzicht, wordt een leerling met o.a. dyslexie soms volledig afgebrand. Die moet nu eenmaal presteren conform die norm en dat lukt vaak niet. En dan komen er zaken boven als faalangst, soms vervelende fysieke klachten als hoofd- en buikpijn, bedplassen en een gebrek aan motivatie voor schoolse zaken.
Hopelijk gaan de komende jaren er toch eens goede stappen gezet maken met Passend Onderwijs. Eigenlijk bedoeld als een bezuiniging op het huidige onderwijs, zou Passend Onderwijs dìe handreiking moeten zijn voor alle leerlingen met een speciale ondersteuningsbehoefte. Dat zijn er heel veel. Meer nog dan wij denken. Want die onzichtbare leerlingen die ogenschijnlijk als een tierelier gaan, daar valt ook nog wel iets over te zeggen.
Ik vind dyslexie dus beslist geen gave. Maar wat ik eigenlijk wel een kadootje vind, is de zelfkennis die een kind al jong gaat ontwikkelen, mòet ontwikkelen. Zodra een kind uitvalt op de normale scores, dan wordt het met grote regelmaat onderworpen aan testjes, proefjes en projectjes en vaak bevraagd over het eigen functioneren. Het voordeel voor deze kinderen is, dat ze dus al heel jong min of meer genoodzaakt zijn om naar zichzelf en hun eigen vaardigheden te kijken. Een kind dat normaal presteert op school heeft die noodzaak in veel mindere mate.
Nou ja, en dààr heeft een leerling met dyslexie dus wel iets aan. Hoe leer ik, waarom gaat iets lastig? Waarom schiet ik in de stress bij een toets? Is mijn hoofd zo vol, of juist helemaal leeg en komt er niets? Over het algemeen kan een kind al heel jong vertellen waarom dat allemaal bij hem of haar zo werkt. De moeite waard dus om hier naar te luisteren.
De problemen met dyslexie die kinderen ondervinden zijn veelal terug te brengen tot twee kern problemen, automatiseren en auditieve verwerking.
M’n zoon heeft ook dyslexie net als m’n dochter en ik zelf ook maar allemaal op een ander manier zo kan m’n dochter zich goed compenseren met regeltjes maar Engels is daardoor drama geen regels en m’n zoon daar tegen schrijft alles fonetisch in het Nederlands maar Engels vind hij juist makkelijk bij mij is het nooit vast gesteld en ja maak vaak fouten bij het schrijven maar ach wat maak dat uit ze begrijpen me toch tegen wording worden mensen beoordeeld op hun taal als of dat het enige is wat bestaat laat oordelen achter wegen en kijk wat het kind wel kan en zelf beslissen waarom is op school Engels verplicht als het drama is en je kind toch niks met talen wil doen vroeger spraken we weinig Engels en toen waren we ook de beste handel natie m’n kinderen zijn allebei een kei in rekenen en tekenen daar kan je ook mee reden in de wereld toch
Dyslexie gaat altijd samen met beelddenken, dus als iemand zegt dat dyslexie een gave is bedoelen ze eigenlijk het beelddenken. Daarnaast kun je beter tegen een kind zeggen dat hij/zij een gave heeft da een afwijking.
Ja door het continue van zichzelf onder de loep leggen, weet ze nu goed uit te leggen dat haar hoofd veranderd en ze niet snapt waarom ze steeds zo boos opeens is bijv. (pre puber)
Het is soms ook ronduit frustrerend voor een kind. Er niet altijd grip op hebben kan ook boos maken!
ik had een kind die dit had maar de school zegt dat niet En heb dat heel vervelen gevonden
Dag Sienie, bedankt voor je reactie. Hoe is dit verder afgelopen? Gr. Karin Jahromi
Ik ben 86 en heb het zelfde probleem
De lagere school was een lijdensweg voor me
In creative vakken als tekenen en in beelddenken was ik de beste
Het probleem is door de taalcorrectie van de computer minder opvallend en ik ben in het zakendoen uitstekend geslaagd
Vreemde talen schrijven is hopeloos maar spreken gaat wel goed
Maar ik moet mijn vrouw soms nog vragen hoe je iets schrijft
In mijn schooltijd rond de jaren 2040 was het probleem wellicht niet bekend en had men ook meer aandacht voor de oorlog en watersnood ramp dan voor domme kinderen met dyslexie .
Groet van H D