“Wanneer ga je me leren plannen? ¨Want dat kan ik echt niet”
Een vraag van Coen, een jongen van 12 die al een tijdje bij me zit. Voor dyslexie wel te verstaan, en niet voor een cursus plannen.
Maar hoe komt Coen bij de vraag of ik hem plannen wil leren?
Met 10 jaar komt Coen bij me in de praktijk. Hij heeft een zware vorm van dyslexie en alle extra hulp op school heeft niet geholpen. School heeft het opgegeven en ook Coen lijkt alle vertrouwen in zichzelf verloren te hebben. Gelukkig is zijn moeder ervan overtuigd dat Coen over veel kwaliteiten beschikt en dat hij met die kwaliteiten echt wel verder kan komen dan waar hij nu is.
Dus wij gaan aan de slag met de Davis Methode. Focuspunt aanleggen, alfabetten kleien, grammaticaregels kleien, lezen… Maar ook uitkleien wat Coen nodig heeft om verder te komen op school. Wat kan hij zelf inzetten aan kwaliteiten en wat heeft hij nodig?
Eerlijk is eerlijk, makkelijk was het niet. Maar Coen kent nu zijn kwaliteiten: doorzettingsvermogen, een groot ruimtelijk inzicht, een enorm goede bouwer, en nog een aantal mooie kwaliteiten. Coen weet ook dat hij nooit een excellent schrijver zal worden, of dat hij op de universiteit talen zal gaan studeren.
Maar Coen weet wel dat hij ondernemer wil worden. Hij wil zijn eigen bedrijf in boten hebben en zelf boten maken. En hij weet ook wat hij daarvoor nodig heeft: eerst zijn middelbare schooldiploma halen en daarna een beroepsopleiding. En om deze diploma’s te halen weet hij 1 ding zeker. Hij zal zijn huiswerk moeten leren plannen. En wel op een manier die bij hem past. En dat is plannen op een visuele manier.
Coen weet toevallig dat ik cursussen geef om huiswerk te leren plannen. Dus of ik hem dat dan maar wil leren.
Met heel veel plezier Coen.
Ps. Coen gaat het nog ver brengen.
