Als een kind iets doet wat niet mag is het een logische reactie om hem te corrigeren. We blijven een kind corrigeren omdat we willen dat hij zich anders gedraagt. Dit kan ook anders; een positieve en effectievere manier is feedback geven aan een kind. Hoe werkt dit?
Effect van corrigeren
Als ouder of leerkracht corrigeer je een kind wanneer hij ongewenst gedrag laat zien en je wilt dat een kind zich gedraagt. Als volwassene bepaal je hoe een kind zich moet gedragen. Een kind heeft hierin weinig of geen inspraak. Kinderen worden daar net als alle mensen niet blij van. Ga maar bij jezelf na, hoe zou jij het vinden als een ander bepaalt wat je moet doen, en hoe je het moet doen? Corrigeren op deze manier is niet goed voor het zelfvertrouwen van een kind. Een kind leert immers dat anderen beter weten hoe dingen moeten dan hijzelf. Kinderen zullen zich ook afgewezen voelen als ze straf krijgen. Er wordt wel gezegd dat je het gedrag van een kind afkeurt, zonder het kind zelf af te wijzen, maar een kind ervaart dit vaak niet zo. Niet elk kind is in staat zijn gedrag los van zichzelf zien.
Hoe kan het anders?
Niks doen is natuurlijk geen optie. Je wilt een kind immers dingen leren. Je wilt ze duidelijk maken hoe zijn gedrag op anderen overkomt. Wat een kind nodig heeft is feedback. Het verschil tussen feedback geven en corrigeren is dat het eerste neutraal is. Er zit geen afwijzing in, geen oordeel. Wel geef je heel concreet aan over welk gedrag het gaat en wat het gevolg daarvan is. Of je formuleert positief wat het resultaat zal zijn van het gewenste gedrag. Het benoemen van gevolgen is erg belangrijk. Bijvoorbeeld: “Die knikkers liggen daar in de weg, straks glijdt er iemand over uit. Wil je ze even opruimen?” of “Wanneer je slingert met fietsen, kun je gemakkelijker een botsing maken en vallen”.
Waar mogelijk kun je de oplossing aan een kind overlaten. Je geeft dan alleen feedback en laat de precieze invulling van het gewenste gedrag over aan een kind. Op die manier leert een kind rekening te houden met anderen op een manier die hij zelf ook prettig vindt.
Lees waarom een kind straf geven niet de oplossing is! Maar wat wel werkt
Hoi, in reactie op dit stuk vraag ik me enkele dingen af.
De gegeven voorbeelden zijn in die context goed te gebruiken, maar wat nou als er iets ernstigs gebeurt; bijvoorbeeld een kind dat een ander kind bewust verwond?
In hoeverre leren kinderen wat het verschil is tussen goed en kwaad als je geen oordeel mag uitspreken (moraal modelen)?
Zonder dat je ooit het doel mag hebben om kinderen te beschadigen, is het als pedagoog wel belangrijk om kinderen in een veilige omgeving te introduceren en leren om te gaan met sociaal ongewenst of zelfs schadelijk gedrag wat ze in de toekomst tegen zullen komen. Hoe bereid je ze voor op een toekomst waarin ze in plaats van lieve feedback, regelmatig slecht geformuleerde kritiek moeten verwerken?
Ik ben het vanuit mijn gevoel namelijk eens met een liefdevolle zachte aanpak, maar creëren we dan geen ‘mietjes’?