Dinsdag is de fijnste dag van de week. Dan breng ik ’s ochtends de dreumes naar de kinderopvang en daarna de kleuter naar school. De rest van de dagheb ik het rijk alleen. Ik werk tegenwoordig namelijk voor mezelf en in de aanloopfase betekent dat dat ik voornamelijk thuis ben. De rust. De stilte. De opgeruimdheid van mijn woonkamer. Wat zit ik te genieten. En hard te werken natuurlijk. Maar vandaag was het anders.

Mijn groep 2-er ging namelijk op schoolreis. Ze is al vaker op schoolreisje geweest, al twee keer zelfs. Net als vorig jaar was ik in de gelegenheid haar uit te zwaaien. Net als vorig jaar duurde het vertrek eindeloos. Net als vorig jaar zwaaiden we naar elkaar, gaven we kushandjes en maakten we hartjes van onze handen. Alsof ze drie maanden ging backpacken in Thailand. Maar wat was dan anders? Wat nieuw was is dat ik moest slikken toen ik haar hoofdje achter de ruit van de veel te grote bus nakeek. “Jee, als dit maar niet de allerlaatste keer is dat ik haar stralende koppie zie”, dacht ik opeens en totaal onverwacht. Ik schrok ervan. Opeens dacht ik aan nieuwsberichten over verongelukte bussen vol schoolkindertjes. Waarom liet ik mijn kind dan ook zomaar met zo’n bus meegaan? Ze zitten niet eens in gordels! Ik had mee moeten gaan. Moedeloos keek ik de bus na.

Thuis maakte ik koffie en installeerde mij achter mijn laptop. Veel te doen, maar niet vooruit te branden. Nog maar een kop koffie. Het internet was al net zo traag als mijn gedachten. Ik lummelde maar wat aan. Na de lunch kreeg ik de vaart er toch nog in: Nieuwsbrief de deur uit, persbericht naar huis-aan-huisbladen, urenstaat bijwerken.

Ik schrik op. Buiten hoor ik kinderen spelen. Half vier. Ze moet al zijn aangekomen en op de BSO zijn! Geen gillende ambulances gehoord, geen telefoontjes van school. Ik haal pas echt opgelucht adem als ik haar ophaal bij de opvang. Met een stralende glimlach en een geschminkt smoeltje vliegt ze op me af. Veilig in mijn armen.

Als ze ’s avonds in bed lig en ik nog even achter mijn computer kruip maak ik me toch wat zorgen over mijn werktempo voor als ze wèl echt gaat backpacken in Thailand…