Op het moment dat mijn zoon naar school ging, eerst de peuterspeelzaal op school kwam ik in aanraking met het fenomeen schoolpleinmoeders. Het duurde even voordat ik door had wat dit inhield.

Het zijn van die moeders die ”hangen” op of rond het schoolplein. En dan bedoel ik niet de gezellige moeders die even een praatje maken met andere moeders. Nee, ik bedoel die moeders die al om half drie, nog net niet vergezeld van koffie “hangen” bij de poort of, tijdens regen, onder het afdak van het fietsenhok. Moeders die alles over elk kind plus bijbehorende ouder(s) weten. Moeders die je nooit ziet tijdens knutseluurtjes, vieringen en andere dingen maar die wel klagen over alles wat er in en om de school gebeurd.

Ik besloot mijn eigen gang te gaan en bekeek alles vanaf een afstandje. Totdat ik op een dag een andere moeder zag staan in een hoekje tegenover de mijne. Ik zag haar met dezelfde ogen kijken als die van mij. Week na week hield ik haar in de gaten. Zou het een lotgenoot zijn? Iemand die hetzelfde dacht als ik? Na een tijdje bleek dat ik haar had gevonden! Tijdens een weekopening die de peuterspeelzaal moest verzorgen werd mij duidelijk dat elk kind een koffertje en zonnebril had moeten meenemen voor een vakantieliedje wat ze hadden ingestudeerd. En dat hadden ze dan ook allemaal netjes bij zich. Behalve…mijn zoon en die van haar. Zij had het eerder in de gaten dan ik en vroeg mij zachtjes en met paniek in haar ogen of ik hiervan ook niet op de hoogte was. Eindelijk iemand die net als mij dingen vergat! Niet uit desinteresse maar gewoon, omdat we geen robots zijn. Iemand die ook nog eens dezelfde dingen vergat als mij en waar we dan ook maar gewoon om lachten. Want wat moet je anders?

De minachtende blikken van schoolpleinmoeders deden ons ook niks. We waren de vreemde eenden in de bijt en dat beviel ons prima! We gaven ons op om samen met echt té veel kinderen lampionnetjes te maken en natuurlijk waren onze groepjes een ongeorganiseerde bende. Lijm en papier vloog door de lucht en de tafels waren naderhand niet meer schoon te krijgen, maar we hadden lol en de lampionnetjes zagen er top uit. We zagen andere moeders zich druk maken over dingen die er volgens ons echt niet toe deden. Onze kindjes konden het ook goed met elkaar vinden. We gingen samen op missie toen bleek dat grotere kinderen de boterhamtrommels van onze kindjes af pakten en klaarden dat klusje in zeer korte tijd en met veel precisie. Samen konden we de hele school aan. Totdat…. ze besloot te verhuizen. Ik begreep haar keuze helemaal, maar toch. En nu een jaar later sta ik nog steeds in dat hoekje. Kijkend naar de schoolpleinmoeders, maar nu weer in mijn eentje. En ik mis haar. Vooral als ik iets ben vergeten en ik de enige blijk te zijn, of als ik de enige ben die haar groepje niet onder controle heeft tijdens een viering of schooluitje. Maar ik laat me niet kennen en met opgeheven hoofd loop ik elke dag langs de schoolpleinmoeders en terwijl ik me bekeken voel van kop tot teen speur ik tot op de dag van vandaag alle hoekjes af, in de hoop dat ik iemand zie die iets vergeten of kwijt is….