We hebben een zware periode achter de rug en nog steeds is het zwaar. Het plotseling overlijden van mijn vader afgelopen juli heeft ingeslagen als een bom. Niet alleen bij mij maar ook bij zoonlief. Ondanks zijn 3 jaar heeft hij alles feilloos door. Op de momenten van intens verdriet stond en staat hij paraat met zijn favoriete knuffels voor een dikke kus en een stevige omhelzing. Om mij heel fijn te troosten. Nadat er eindelijk een rustige periode was aangebroken, na de uitvaart en alle regel zaken, merkte ik dat het met zoonlief minder goed ging. Hij veranderde van een lief jongetje in een jongetje dat erg boos en verdrietig was. Veel slaan, schoppen en de boel bij elkaar schreeuwde.
Na mijn pedagogische trukendoos open te hebben getrokken wist ik het niet meer en heb ik in alle wanhoop dan toch maar het consultatiebureau gebeld. Dat ging geheel tegen mijn principe in. Want ik ben niet zon fan van het consultatiebureau. Zoonlief had erg last van de veranderingen. Opa die weg was, de verkoop van opa’s huis, de lege plek op de bank waar opa altijd zat en het vele verdriet van mij deed hem niet goed. Daar kreeg ik te horen dat een kind zich niet kan uiten zoals een volwassene en uit het zich soms in extreem boze buien en veel schreeuwpartijen. Ik moest hem gewoon af en toe negeren en dan zou het vanzelf bijtrekken. Dat was inderdaad zo. Hij heeft 2 weken deze bozen buien gehad en toen werd hij weer het lieve en spontane jongetje dat hij altijd was. Maar toch voelt het als ouder dat je hebt gefaald. Manlief zei zo mooi: “Hij mag ons verdriet gewoon zien. Dat hoort er ook bij. Dat is het leven.” Hij heeft natuurlijk gelijk. Maar ik wilde zoonlief toch wat beschermen tegen mijn verdriet. Maar je voelt je soms radeloos en vreselijk eenzaam. Hoe moet je rouwen? Hoe moet je zo’n immens verlies verwerken? En kan ik het ooit verwerken? En hoe moet ik mijn kind daarin begeleiden? Er is geen handboek voor. En er wordt al snel van je verwacht, volgens de maatschappij, dat het leven doorgaat en dat het dus ook maar klaar moet zijn met dat gehuil en gesip. Ik kan je zeggen dat het in het echte leven niet zo werkt. Helaas niet. Was het maar zo.
Om zoonlief te helpen hebben we verschillende boekjes in huis gehaald. “Lieve oma Pluis” van Dick Bruna. Daardoor begreep hij het wat beter. Van mijn nicht kregen we het boek “Waar is opa Beer?” van Ono Alting. Dat boekje vertelt duidelijk wat dood zijn is en wat er gebeurt, in duidelijke kindertaal en met mooie tekeningen. Dus hebben we vanaf de uitvaart ongeveer 4 weken lang elke dag het boek voorgelezen. Inmiddels zijn we 4 maanden verder. Het verdriet is er bij mij niet minder op geworden ook het gemis van zoonlief komt elke dag naar voren. Vooral veel praten werkt voor hem erg goed. Elke dag is er wel een moment dat hij het erover heeft. Vooral omdat het nu weer eerder donker is en we de sterren zien, wordt er elke avond naar de sterren en naar opa gezwaaid. Want opa is de mooiste en meest stralende ster in de lucht. En voor altijd toch een beetje bij ons.
beeld: maternum
