Nadat ik bijna mijn nek breek over één verloren schoen en vervolgens met mijn voet blijf hangen in een rugzak hengsel zucht ik “wat begrijpen ze er niet aan?”
Het besef dat ik met iets beters moet komen dan eindeloos dezelfde vragen stellen is me weer eens duidelijk. “Ruim je rommel toch eens op” … het werkt namelijk gewoonweg niet…
Een ander aanpak
Ik schrijf een lijstje met wat (in dit geval alleen) mijn oudste (11 jaar) heeft laten slingeren.
- Schoenen (1 op het kleed en de ander halverwege de woonkamer. Hoe krijgt hij het voor elkaar.)
- Tas (op de bank)
- Glas (op het tafeltje)
- Bakje (voor de tv, daar was waarschijnlijk zijn laatste chippie op)
- Fiets (ligt serieus midden en overdwars in de tuin)
- Groenbak (die na het konijnenhok verschonen pal voor de achterdeur staat)
- Drinkfles van het konijn (oepsie vergeten terug te hangen)
- Bezem (die vermoedelijk na het hok verschonen losgelaten is op de plek waar hij klaar was met vegen)
Ik hang het lijstje op de koelkast en roep beide jongens (8 en 11 jaar) omdat we bijna gaan eten.
“Kijk even op de koelkast, daar hangt een lijstje met wat je vergeten bent op te ruimen” zeg ik.
Mijn jongste teleurgesteld: “Mam, ik sta er niet op?”
“Klopt schat, in dit geval is het een goed teken dat je er niet op staat, ga jij de tafel maar alvast dekken”.
Mijn oudste begint enthousiast zijn lijstje af te werken, blij streept hij iedere keer door wat hij heeft gedaan. “Mam, mag ik er ook één doorstrepen?” vraagt zijn broertje. “Nee, dat wil ik zelf doen, het is toch mijn lijstje. Jij heb alles al opgeruimd” reageert zijn broer.
“Mam, Ik heb echt een goed idee, als ik nou een beloningslijst maak en als ik iets heb opgeruimd mag ik een stap zetten” zegt mijn oudste trots. “Ja mam, mag ik dat ook?” vraagt zijn broertje.
Ik moet een beetje lachen “En als je dan alle stappen hebt gezet, dan krijg je een cadeautje van je moeder voor het opruimen van je eigen spullen?” grap ik.
“Nee hoor mam” zegt mijn oudste, “Dan hebben we het gewoon gehaald”.
“of dan bakken jullie een taart voor je moeder?” grap ik.
“Mam, mag het?”
“Tuurlijk schatjes, ik vind het eigenlijk een geniaal idee”.
En daar zitten ze dan, fanatiek aan hun eigen beloningslijst te werken. Ik zie ze fluisteren in elkaars oren en met een lach springen ze op en rennen naar boven. Ik moet er een beetje om lachen, te grappig dat ze dit zelf bedenken toch. Ze komen terug en zonder naar me op te kijken gaan ze verder met hun beloningslijst.
“Mam, jij mag aan het einde van de dag beslissen hoeveel stappen jij vindt dat we verdiend hebben. Zo kunnen we dan ook extra dingen doen.” Mijn oudste is een slimmerd, die bedenkt echt wel iets waardoor zijn moeder overstag gaat om een cadeautje in te zetten natuurlijk, gelijk heeft hij. “Dit is het meest geniale idee van het jaar” zeg ik ze lachend.
“Mam, zal ik even helpen met de vaatwasser?” zegt mijn jongste. “We kunnen het ook samen doen?” voegt zijn grote broer eraan toe. Ze springen op en vrolijk wordt de vaatwasser leeg geruimd. “Heb ik dit” zeg ik met een lach, terwijl ik ga zitten en geniet van mijn schatten in actie te zien.
Wanneer ik ze naar boven breng voor bedtijd kan ik niet anders dan concluderen dat alle troep die er nog ligt in huis van mij is. En terwijl ik het me bedenk zegt mijn jongste “Mam, zou je niet eens een beetje je spullen opruimen? Wil jij anders ook een beloningslijst?”
Love my kids
Laura Breg is coach en behandelaar op het gebied van opvoedhulp en gezinsproblemen vanuit haar eigen praktijk Wat Wel.
