Zaterdagochtend, 7 uur. Stuiterend en kwetterend staat mijn dochter paraat om deze ‘fantastische dag’ te starten, vandaag is haar partijtje. Mijn hoofd, nog watterig van de slaap, kan het enthousiaste geweld van mijn dochter nog niet helemaal verwerken. Eerst maar een kop koffie!
Vanuit mijn ervaring met mijn kinderen, weet ik dat een partijtje, naast de positieve spanning, ook veel prikkels met zich meebrengt. De tekst “It’s my party and i cry if i want to” klopt helemaal! Om mijn kinderen, de gasten en mijzelf te beschermen, heb ik het beleid ingevoerd om een partijtje niet langer te laten duren dan 4 uur. 4 uur pret, spanning en prikkels, opgeteld met de tijd van voorbereiding en een stuiterend kind voor het feest begint, een hele opgave!
De reden dat ik er voor kies om het feest te laten eindigen voor het avondeten, is de kostbare tijd die nodig is om tot rust te kunnen komen en vervolgens rustig te kunnen slapen. Dit jaar wilde mijn dochter heel graag dat haar vriendinnen ook bleven eten, haar keuze en het proberen waard.
Het feest
Zaterdagmiddag 4 uur, het feest is in volle gang, maar dochterlief zit compleet overstuur boven in haar kamer. Mijn arme meisje is totaal overprikkeld, het is haar te druk en te luid. Had ik haar hiervoor moeten beschermen? Had ik nee moeten zeggen op haar wens om samen met haar vriendinnen patatjes te willen eten?
Tijd om de planning van het feest aan te passen en rust te brengen in de chaos van geluiden en springende meisjes. De spelletjes laat ik voor wat het is en zet de nieuwe film van K3 op, het werkt! Daar zit ze dan, duim in de mond, rood betraande oogjes, tussen haar beste vriendinnen op de bank. We gaan het redden!
Nadat de vriendinnen weer opgehaald zijn, kruipt ze tegen me aan op de bank en vertelt mij haar besluit. “Mama, volgend jaar wil ik mijn feestje precies hetzelfde, maar dan zonder avondeten!”
Ze heeft nu zelf ervaren, gevoeld en besloten. En ik weet nu dat mijn besluit om haar keuze te respecteren, veel heeft opgebracht en ons beiden wijzer heeft gemaakt!
