Ik zat net in de tuin met m’n vriendinnetjes. We hadden het over het ouderschap en dat je het nooit helemaal goed kunt doen.
Je doet je best. Leert ze de basis, stuurt ze waar je kan en verder is het hopen op het beste. Als m’n kindjes het zo doen als ik, ben ik best tevreden. Goed, m’n ouders hebben me een keer uit m’n eigen overgeefselen moeten halen terwijl ik buiten voor de kroeg lag, ik ging niet altijd naar school, ik blowde wel eens en dronk soms een glaasje alcohol te veel. Maar ze hebben me nooit van het politiebureau moeten halen, ik heb nooit structureel echte echte drugs gebruikt en ik heb gewoon een diploma. Ik heb dan wel geen doctorale titel voor m’n naam, maar wie zegt dat ik dan gelukkiger zou zijn? Romes en ik hebben het er ook wel eens over. Romes is van mening dat hij met onze jongens mee op stap gaat. En nog veel erger, hij denkt dat ze dat hartstikke leuk vinden. Tuurlijk, als ze zelf al vaker op stap zijn geweest en ze komen hem een keer tegen in de kroeg, vinden ze het vast gezellig. Maar elke keer als je op stap gaat, verplicht je vader mee moeten nemen? DAT IS HELEMAAL NIET LEUK! Gelukkig hebben onze jongens ook een moeder die er anders over denkt. Desnoods help ik ze met een ontsnappingsplan, maar ze gaan hoe dan ook alleen op stap!
