Enige tijd geleden bekeek ik weer eens de filmpjes van Koefnoen online. Hilarische filmpjes waarin ze de hedendaagse ouders op de hak nemen. Ouders van wie kinderen op minst hoogsensitief en buitenbuitenbegaafd zijn of minimaal een glutenallergie of dyscalculie hebben. Herkenbaar.
Zelf heb ik een tijd lesgegeven in het voortgezet onderwijs en de meeste ouders stonden open voor de visie van de docent. (Ik dus!) Een enkeling daarentegen niet! Zo heb ik eens een boze pa op mijn dak gekregen die over de emmer was omdat ik zijn kind vmbo-advies had gegeven. Het arme kind kon er ook niets aan doen dat ze zo’n last had van haar dyscalculie! Jullie weten denk ik allemaal wel dat rekenen een essentieel onderdeel is van mijn vak -Nederlands- en dat begrijpend lezen ernstige hinder ondervindt van een gebrek aan cijfermatig inzicht. Het was dan wel heel toevallig dat Sophietje precies kon aangegeven wanneer ik een rekenfoutje had gemaakt, vooral als het in haar nadeel was!
Ook hebben ouders mij wel eens thuis opgebeld met de dringende mededeling dat ze het werk van Pietje toch echt een acht waard vonden en geen vijf, wat ik dus als cijfer had gegeven. Dat Pietje zich niet aan de opdracht had gehouden én dat zijn werk uit elkaar klapte van de spel- en stijlfouten was slechts een detail. De verklaring van paps en mams was dat de opdracht dan waarschijnlijk te simpel voor hem was geweest en dat ik rekening moest houden met zijn hongerige (ja, echt!) brein. Waarschijnlijk was dat dus de reden dat Pietje het niet zo lekker deed op het gymnasium: het was te simpel! Aha!
De meeste ouders vond ik echt heel prettig, maar de paar rotte appels maakten dat ik me als Zwangere stevig voonam om mijn kinderen niet tot Prinsjes (of Prinsesjes) op te willen voeden. Ha! Ik zou mijn kinderen zien zoals ze echt waren met al hun leuke dingen én hun manco’s! Ook nam ik me, misschien nog wel steviger, voor dat ik het niet beter ging weten dan de docenten en ze al helemaal niet direct de mond ging snoeren met geblaat over hoe fantastisch slim, creatief, muzikaal en hypersensitief mijn kinderen zijn.
Afijn, Steijn en Hugo gingen naar school en bij het kennismakingsgesprek had ik al knipogend duidelijk gemaakt dat ik ook uit het onderwijs kwam. Na een aantal maanden in groep 1 werd ik op het matje geroepen bij de juf. Aanvankelijk was ik opgetogen. Ze zou vast en zeker een ontzettend leuke anekdote over een van de twee, of misschien wel allebei, gaan vertellen! Vrij voorzichtig begon ze uit de doeken te doen dat Steijn stout was geweest en een lieveheersbeestje van de muur had gepist. Ik reageerde nogal primair: “Waaat? Mijn Steijn? MIJN STEIJNTJE doet zoiets niet!” Die arme juf keek me even verbluft aan en vertelde bijna schichtig dat ze hem straf had gegeven. Wat voor straf? Geen idee! Ik was gestopt met luisteren.
Eenmaal thuis zette ik een kop thee en ging aan tafel zitten met de kinderen. We knaagden een rol koekjes weg en keuvelden over de dag op school. Steijn vertelde me dat de juf boos op hem was geweest en dat hij straf had gehad. Ook vertelde hij lachend doch beschaamd wat hij had gedaan. Er begon me iets te dagen. Sterker nog: de realiteit kwam hard binnen! Ik was zo’n Moeder die haar kind tot Prinsje had verheven!
