Vorig jaar volgde ik een training door een communicatiespecialist. Terloops vertelde hij dat hij en zijn vrouw wel eens een pedagoog bezochten, om weer even scherp te zijn bij het opvoeden. Het verbaasde me. Hij leek me nogal zeker van zichzelf, en daarbij de rust zelve. Waarom zou hij hulp nodig hebben? Het zette me aan het denken. Mijn oudste dochter en ik kunnen namelijk flink ruzie hebben. Ik voel me daarbij heel machteloos en verdrietig. Ik heb het idee dan alle aansluiting met haar te missen. Het voelt alsof ik faal.

Tijdens een periode met veel ruzie met gesmijt van deuren als dieptepunt, hakte ik de knoop door. Ik wilde grip hebben om de situatie dus maakte ik een afspraak bij een pedagoog.
Samen met mijn man verscheen ik op het eerste consult. Ik spuide mijn onzekerheden en verdriet. Ik huilde. Soms zei mijn man ook iets. Het was de pedagoog al snel duidelijk dat ik degene was die hulp nodig had, dus gisteren zat ik er in mijn eentje. Waar het over ging? Uiteraard: over mij. Mijn eigen opvoeding, zelfbeeld en ideeën over wat goed opvoeden is.

Nou ben ik niet onbekend met psychologenbezoek, maar dit was anders. Hoewel het wéér over mij ging, raakte het nu iets veel belangrijkers: de relatie met mijn dochter en háár geluk.
Ik durfde nu wel na te denken en te praten over mijn eigen jeugd. Het drong tot me door hoezeer ik mijn eigen opvoeding meeneem in mijn opvoedstijl. Daar heb ik last van. De pedagoog zei dat dat mag. Dat ik daarmee niet mijn ouders tekort doe. Ze raadde me aan een boek te lezen: ‘Oplossingsgericht opvoeden’. Het leert je te focussen op al aanwezige kwaliteiten en het benadrukken van positieve gebeurtenissen. In plaats van te kijken naar obstakels word je gestimuleerd om te denken in mogelijkheden. Het zal een andere mindset vergen en ik zal moeten leren dat een aantal in mijn brein verankerde ideeën over opvoeden niet per se waar is.

Ik probeer nu beter te luisteren naar wat mijn kind mij vraagt en te achterhalen waar haar behoefte ligt. Wat kan ik doen om haar tegemoet te komen? Ik blijf daarbij wel grenzen stellen. Dus ja, ze mag nog voor het slapen met de Kapla spelen, maar ik doe niet mee. Wel kom ik kijken als het klaar is en daarna moet ze ook echt gaan slapen. Een te autoritaire aanpak (“Nee, je mag niet meer spelen en moet nu gaan slapen”) werkt niet voor haar en ook niet voor mij.

Al na twee gesprekken en drie hoofdstukken zie ik mijn taak als opvoeder van een gezellig, grappig, lief, zeer intelligent en ook koppig kind een stuk rooskleuriger tegemoet. Na een nogal tegenvallende meivakantie heb ik nu echt zin in de zomervakantie met mijn kleuter, en die jaren daarna komen ook wel goed.

http://oplossingsgerichtopvoeden.nl/

[bol_product_links block_id=”bol_558d15feefbb6_selected-products” products=”9200000009086994″ name=”blog” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]