Soms zit het mee en soms zit het tegen in het leven. Dit is voor ons als volwassenen al vaak moeilijk om mee om te gaan, maar nóg moeilijker kan soms de keuze zijn in hoeverre je er je kinderen over vertelt. Hoe omgaan met verdriet.

Wat ga je dan precies vertellen, wat kunnen ze aan? Wat hebben ze er aan als je alles vertel?

Wij hebben hier drie kinderen thuis en alle drie verwerken zij hun verdriet op een eigen manier. Zeer uiteenlopend mag ik wel zeggen. De oudste trekt zich terug en praat er bijna niet over, worstelt er wel mee in zijn hoofd, maar heeft het dan vooral druk met die puzzel zodat erover praten(nog) niet mogelijk is. De middelste is een soort struisvogel, steekt zijn kop in het zand en wil nergens wat van weten. En de jongste die blijft doorvragen, komt er een paar dagen later ook nog wel eens op terug of stelt nog andere vragen waardoor je merkt dat het haar wel bezighoudt.

Een aantal maanden geleden kregen we slecht nieuws te horen over mijn vaders gezondheid. We waren geschrokken, verdrietig en bang en we moesten dit allemaal nog een plekje geven. De spanning was (vooral bij mij) direct aanwezig, dat kon ik absoluut niet verborgen houden en we hebben het de kinderen ook maar meteen verteld. Ook daarbij uitgelegd dat het een spannende periode zal gaan worden met veel ziekenhuis bezoekjes voor opa met onderzoeken en wachten op uitslagen en hopen op een goed behandelplan.

Via een televisieprogramma hadden ze wel al eerder iemand met kanker gezien en wat voor proces daar bij komt kijken…….kunnen we dan nog wel kroelen met opa? Is hij nu al kaal? Gaat hij dood?

Nee hoor voorlopig niet, daar gaan we gewoon vanuit. Het gaat uit eindelijk om darmkanker en dat is goed te behandelen gelukkig. Maar toch blijft het spannend en gelukkig hadden de kids hier alle begrip voor. Hoewel ze niets aan opa konden zien, begrepen ze toch wel waarom ze hen wat minder vaak zagen (elke week komen ze hier altijd even een bakkie halen, maar door de vele ziekenhuisafspraken schoot dat er nu een periode bij in). En iedere keer als er een spannend moment was van uitslagen was ik gespannen. Door het wel kenbaar te maken aan de kinderen was er begrip en bleef de sfeer thuis goed.

De operatie is inmiddels achter de rug. Opa ligt nog wel in het ziekenhuis, maar het gaat goed met hem. Ik had een foto van hem gemaakt en ik merk dat de kinderen dat wel fijn vonden. Ze kijken geregeld naar de foto en soms bespeur ik een opgelucht lachje op hun gezichtjes. Opa ziet er nog gewoon uit als opa!!

’s Avonds bij het douchen ben ik in de badkamer met mijn jongste dochter. Ineens begint ze een vragenvuur op me af te schieten van heb ik jou daar…..

Gaat het echt goed met opa? Heeft hij de kanker nu overleefd? Wel erg he, als iemand kanker heeft van wie je houdt……maar eigenlijk is het ook erg als iemand kanker krijgt van wie je niet houdt want misschien wil je er later nog wel een keer mee spelen…….want ja dat weet je maar nooit! Houdt God van alle mensen? Ook van opa? Waarom maakt Hij opa dan ziek? Dat is toch niet lief…….oh wacht even misschien heeft Hij het wel expres gedaan voor de dokters, zodat ze goed kunnen oefenen om die ziekte beter te maken….

Nou nee hoor lieve schat, God maakt de mensen niet ziek. Het komt zoals het komt, soms wordt je ziek, soms gebeurt er niets. Maar je mag God wel altijd vragen of Hij je wilt helpen met beter maken en dat Hij voor je wilt zorgen

Kan ík dat ook dan? Hoe moet je dan praten met God?

Tuurlijk kan jij dat ook, juist jíj…….jij bent nog kind en God houdt enorm veel van kinderen, die hebben een extra speciaal plekje in Zijn hart. En je kan altijd en overal met God praten, zoals jij dat prettig vindt. Sommige mensen bidden met gesloten ogen en/of dichtgevouwen handen, maar je kunt het ook doen met een liedje. Bijvoorbeeld een slaapliedje wat ik voor je zing als je naar bed gaat (“Ik ga slapen ik ben moe, sluit mijn beide oogjes toe. Heere houdt ook deze nacht over ons S. de wacht. AMEN”) met dat gebedje/liedje vragen we aan God of hij over je wil waken, dat hij op je wil letten en ervoor kan zorgen dat je een veilig warm plekje hebt hier in je bedje en dat je goed mag slapen en morgen weer fris en fruitig wakker mag worden.

Ik heb laatst zelfs nog op de fiets gebeden met God….

WAT??? Op de fiets???? Hoe dan? Wanneer?? Wat vroeg je dan?

Ik was een rondje aan het fietsen en toen ik op de dijk was kwam er opeens een flinke wind opzetten en begon het keihard te regenen. Ik heb toen hard gehuild en gevraagd of God mij wil helpen om sterker te worden en mij wil helpen om uit die vervelende burnout te komen. Nou dat is toch wel gehoord, want ik zit al aardig op de goede weg. Het gaat steeds beter met mama….

Ja maar ik kan toch niet hier ter plekke nu met God staan praten? Ik sta in mijn nakie onder de douche…..Dan ziet Hij mijn blootje toch?!

Dat is geen probleem, kleding is voor God helemaal niet belangrijk en Hij kent je lijfje door en door. Hij weet precies hoe je eruit ziet

Wat een kostbare momenten…….