Als je ouders hoort vertellen over bijvoorbeeld de dyslexie van hun kind dan sluiten ze hun betoog vaak af met: “Maar ja, de school werkt niet echt mee”. Tot elkaar veroordeeld; de ouders en de school. Vaak verloopt de samenwerking moeizaam.

Zodra je merkt dat je kind achterstand oploopt of een probleem laat zien met lezen en spelling dan ga je je zorgen natuurlijk meteen ventileren op school. In het beste geval zijn ouders en leerkracht het dan samen eens. Heeft de school inmiddels ook de signalen opgepakt en komt er een behandelplan. Maar ook dan hangt het er sterk van af of zoiets ook echt beleid is of dat een leerkracht werkt vanuit een persoonlijke affiniteit. Want daar zullen ouders het unaniem over eens zijn: je bent vaak overgeleverd aan de toevallige interesse of betrokkenheid van een welwillende leerkracht. Geniet ervan zolang het duurt! Maar laten we voor het gemak er dan maar even vanuit gaan dat het om uitgeschreven beleid gaat. Geweldig als de school begrijpt wat je kind nodig heeft en de noodzakelijke ondersteuning ook biedt. Passend Onderwijs toch?

Maar wat te doen als je als ouder en school niet op dezelfde golflengte zit? Als de school het probleem niet erkent of dat de aanpak die wordt voorgesteld afwijkt van wat je als ouder eigenlijk graag had willen zien?

Dyslexiebeleid

Wat mij opvalt is dat scholen voor de invoering van de wet Passend Onderwijs soms heel weinig deden met een dyslexieverklaring. Dan zei men iets in de trant van: “ Het dyslexiebeleid van onze school schrijft dit-en-dit voor.” En dan werden de aanbevelingen die in de dyslexieverklaring stonden vaak terzijde geschoven. En wat denk je? Nu na de invoering Passend Onderwijs waarbij men niet meer uit hoeft te gaan van een diagnose maar van de persoonlijke ondersteuningsbehoefte van een leerling, gaan scholen ineens weer zeggen: “Wij willen wel graag een dyslexieverklaring zien om iets in gang te kunnen zetten.” Dat is toch de wereld op zijn kop?

Ik moet nu wel even een lans te breken voor de situatie waarin scholen zich momenteel bevinden. Er komt ook wel heel veel af op de school van je kind om aan al die individuele ondersteuningsbehoeften te kunnen voldoen. Hoeveel protocollen worden er niet over de schutting gegooid: pesten, huiselijk geweld, radicalisering noem maar op. Maar jammer, heel jammer, komt juist waar het om gaat – het onderwijs zelf- hierdoor in het gedrang.

Vraag de school daarom duidelijk hoe het zit met het (dyslexie)beleid van de school. Laat je uitleggen waarom sommige zaken lang duren. Soms heeft de school het beleid nog niet helemaal uitgewerkt. Wacht men nog op wat er vanuit het samenwerkingsverband passend onderwijs moet komen. Of misschien moeten er wel leerkrachten bijgeschoold worden, ICT-aanschaffingen ingepland en budgetten vrijgemaakt worden. Kortom: allemaal zaken die pas voor elkaar zullen zijn als je kind van school gaat!

Wat is dan wijsheid? Je eigen plan trekken. Maar daarover de volgende keer meer!