Van mijn vier kinderen is er eentje linkshandig: Hugo. Het gekke is dat ik vanaf het moment dat hij geboren was “wist” dat hij links was. Ik zie hem nog zo liggen in de couveuse, terwijl ik tegen de verpleegster zei dat het me niet zou verbazen als hij linkshandig zou zijn.

Zij trok haar wenkbrauwen op, keek bedenkelijk en zei dat je dat helemaal niet kon zien bij zo’n jonge baby. Pas vanaf een jaar of zes wordt het duidelijk welke hand de voorkeur heeft en eerder niet! Ik geneerde me een tikje voor mijn zeer voorbarige uitspraak en gaf de schuld aan de hormonen. (alles is altijd de schuld van hormonen!)

Dit is nu bijna acht jaar geleden en ik had gelijk! Hugo is inderdaad een linkspootje! Laatst hadden de jongens en ik het over links- en rechtshandig zijn en Hugo vroeg zich af waarom hij als enige van ons gezin links is. Mijn verklaring was even simpel als vergezocht: mijn oma was links en daarom is Hugo ook links. Hij en zijn broers vroegen door waarom mijn vader, mijn zusje en ik dan rechts waren, maar dat antwoord wist ik niet. Ik was al blij dat ik een verklaring voor hem had bedacht en het ging me te ver om de jongens de basisprincipes van genetica uit te gaan leggen! (en daarbij komt dat ik eigenlijk niets begrijp van genetica, maar dat is slechts een detail.)

Steijn is flink blij dat hij rechts is. Volgens hem zijn “rechtsers” de beste. Ze kunnen mooier schrijven, beter veters strikken, makkelijker op hun fiets stappen en ze zijn over het algemeen gewoon beter in alles.

Mees was het hier uiteraard mee eens, maar Hugo kon wel huilen. En dat deed hij ook.

Het was helemaal niet zo dat “rechtsers” beter zijn! “Linksers” kunnen dingen ook heel goed! Steijn wilde weten waar linkshandigen dan zo goed in zijn, waarop Hugo nog harder ging huilen. Hij wist niets te verzinnen en vroeg het aan mij. Eerlijk? Ik stond met mijn mond vol tanden. Moest ik nou een verhaal beginnen over samenwerkende hersenhelften (waarvan ik ook het fijne niet weet), of moest ik gewoon maar iets verzinnen als “Linkshandigen zijn heel goed in muziek!”?

Ik zat maar te wikken en te wegen. Kijk, ik vind het hartstikke leuk dat Hugo links is, omdat mijn oma ook linkshandig was. Hee! Dat gaf te denken! In de tijd dat mijn oma opgroeide, ergens begin vorige eeuw, was het een schande om linkshandig te zijn en moesten alle linkspootjes verplicht rechts leren schrijven. Heel sneu en vooral heel onnodig. Ik besloot dus om dit verhaal over hun zielige oude oma te vertellen en dat bleek een forse vergissing te zijn. Hugo jammerde dat het heel rot was om links te zijn en dat hij heel lelijk met vulpen schrijft, omdat hij zijn schrift niet mag draaien. Zijn armpje veegt de natte inkt uit, waardoor zijn schriften vol vegen en vlekken zitten en de juf op hem moppert dat hij netter moet werken.

Hij vond dat ze een eeuw geleden groot gelijk hadden om linkshandigen rechts te leren schrijven, want met links kan je gewoon niet mooi schrijven!

Ik bazelde nog iets over mijn oma die het heel rot had gevonden dat ze door de meester geslagen werd als ze met links schreef, maar daar luisterde Huug niet meer naar. Links zijn is gewoon stom!

Mjjn hoofd tolde nog na van de emotionele uitbarsting van mijn kind toen Steijn vroeg hoe je eigenlijk aan iemand kan zien of hij links of rechts is. Kan je dat zien? Zoiets was me, op baby Hugo na, nog nooit opgevallen! Weer stof tot nadenken! Mees vond dit echter niet zo moeilijk: volgens hem is het verschil tussen “linksers” en “rechtsers” makkelijk te zien. Echt, het was zo makkelijk! Hij had daar een geheim trucje voor bedacht, maar dat mocht eigenlijk niemand weten. Mijn dolle tweeling en ik vonden dat nogal flauw en Mees gaf aan dat hij het best wilde vertellen, maar dan moesten we wel zweren dat we het niet door zouden vertellen. Goed!

Samenzweerderig fluisterde Mees:
“Weet je hoe je kan zien of iemand een “linkser” of een “rechtser” is? Je moet gewoon kijken naar de hand waarmee diegene schrijft! Zo simpel is het!”