Boos zijn ze, de leerkrachten van het primair onderwijs, leerkrachten gaan staken. Ze worden onderbetaald en ondergewaardeerd. Maar vooral ook zijn ze gekwetst. Gekwetst omdat het (belang van hun) werk waar zij dagelijks hun ziel en zaligheid in leggen, niet voldoende wordt gezien. Zij doen hun werk uit liefde voor het kind. Om elk kind zich maximaal te laten ontwikkelen. Zodat het kind trots is op zichzelf en zijn eigen presteren.
Noodkreet
Vanochtend las ik de volgende zin uit een brief van een leerkracht:
“Iedere werkdag begin ik met een kopje thee op mijn bureau. En iedere dag om 12 uur, zie ik datzelfde kopje thee nog op mijn bureau staan. Koud.
En als dat nu komt doordat ik mooie ontwikkelingen heb mogen zien in mijn klas, dan geeft dat niet. Maar ik heb die ochtend alleen het hoofd boven water kunnen houden.”
Een trieste noodkreet. En waar ligt de oorzaak van dit gevoel van onvermogen? Het zal een combinatie van factoren zijn: (te) volle klassen, (te) veel kinderen die een aparte aanpak nodig hebben, permanente druk om als school nog ‘beter’ te presteren, tijdrovende administratieve taken, overleggen met allerlei instanties…. En ga zo maar door.
Iets gaat er helemaal fout
De angel zit hem mijns inziens vooral in het feit dat er van hogerhand niet serieus gekeken wordt naar het vak zelf. En dat de expertise op de werkvloer onvoldoende wordt gezien en benut. Natuurlijk, er zijn de afgelopen jaren allerlei initiatieven ontstaan: onderwijs 2032, slo informatiepunt voor onderwijs en talentontwikkeling, de nationale onderwijsweek etc.
Maar blijkbaar lukt het niet om daar echt voortgang mee te boeken en veranderingen mee in gang te zetten. Iets gaat er dus helemaal fout.
Een dieptepunt
De leerkrachten gaan staken. Ze zien geen andere mogelijkheid; de maat is vol, ze zitten er doorheen.
Want als gevolg van die toenemende druk op leerkrachten, gaan ook steeds meer kinderen met tegenzin naar school. Ze raken gedemotiveerd omdat ze niet de kans krijgen te laten zien wat ze kunnen. Ik spreek ze, de juffen en meesters . En ik zie ook de leerlingen: zij vragen mij om hulp in hun zoektocht naar hun eigen, unieke talenten.
Lichtpuntjes?!
En toch… misschien juist nu… wil ik op zoek gaan naar lichtpuntjes.
Want die zijn er. Leerkrachten die een werkvorm hebben ontwikkeld zodat ELK KIND zijn talenten kan benutten. Juffen of meesters die het lukt om van ELK KIND een uitblinker te maken. Ook, en misschien wel juist, die kinderen met een zogenaamd label als dyslexie, dyscalculie, hoogbegaafd, hooggevoelig.
Een podium
Hen wil ik graag een podium geven. Ik wil deze leerkrachten in de spotlights zetten. Hen eren als ware helden. Zodat zij voorbeeld en inspirator kunnen zijn voor al die andere betrokken en deskundige maar wanhopige leerkrachten.
Dus, wanneer je nu denkt ‘ik ken zo’n leerkracht met een mooie, succesvolle werkvorm’, help dan mee hem of haar in de spotlights te zetten.
Op ons platform www.elkkindeenuitblinker.nl geven we heel graag het woord aan deze U!tblinkers!
