Als een kind de diagnose dyslexie krijgt, roept dat meteen een heleboel vragen bij ouders op. Deze ook: zijn we het samen eens?
Als de dyslexie niet uit de lucht komt vallen, omdat het bijvoorbeeld een herkenbaar familiaire aangelegenheid is, dan wordt daar nog wel luchtig over gedaan. Maar soms ligt het gewoon iets gecompliceerder en heel eerlijk gezegd is dat ook niet zo vreemd. Er spelen best een aantal facetten een rol en alles vraagt om voorrang in prioriteit. Behalve dat ouders meteen voortvarend aan de slag willen voor hun kind, betekent dit soms ook een teleurstelling voor de ouder zelf. Iets waarop je helemaal niet had gerekend en wat zomaar uit de lucht komt vallen. We leven wel in een competitieve samenleving. Het onderwijs vooral is erg gericht op winnen. Maar ook ouders voeren soms onderling een stille maar hevige strijd over wie nu eigenlijk het meest begaafde, sportieve of muzikale kind heeft. En dan blijkt het ineens dyslexie te hebben. Dat is soms even slikken en daar mag je best stilletjes teleurgesteld door zijn. Toch?
De diagnose dyslexie hoe nu verder?
Soms merk je ook dat ouders het onderling niet met elkaar eens zijn. Vindt de ene partner bijvoorbeeld dat de ander het kind te veel in het dyslectische hoekje plaatst en hem een etiket opplakt, terwijl de ander denkt: “Je mag de dyslexie van ons kind wel eens wat meer benoemen en je begrip tonen”.
Voor wie dit herkent, zou eens kunnen beginnen met de taken onderling te gaan verdelen. Alles wat met de dyslexiebehandeling te maken heeft, het oefenen thuis en de gesprekken met school zou je bij een partner neer kunnen leggen. De ander kan dan de sportieve taken, verenigingsdingetjes etc op zich nemen. Dan zit je elkaar daarmee niet in het vaarwater en hou je het voor het kind rustig en overzichtelijk. Een raar verhaal? Nee echt niet.
Ik ken ook wel situaties waarin ouders het zwaar te verduren kregen door de bemoeizucht van (schoon)-ouders die vonden dat de diagnose maar een boel flauwekul was en vervolgens gingen ze in het gezin zitten stoken. Gedoe in de tent en zie daar maar eens in goede harmonie samen uit te komen. Dan moet je daar echt een duidelijke lijn trekken en dito afspraken maken. Wees daarover duidelijk: dit is ons kind en op deze manier gaan we het aanpakken. Samen. Al lastig genoeg!
