Ik, als mama van 2 geweldige meiden, wil niets meer dan het allerbeste voor mijn kanjers. Ik geef ze gezonde voeding, een warm huis, goede hygiëne (soms teveel) al mijn liefde en aandacht, de leukste kleding en heel belangrijk onderwijs.

De kans om ze naar school te kunnen sturen vind ik dan ook heel bijzonder. Het maakt me trots en dankbaar dat wij dat kunnen. Het is niet vanzelfsprekend en het gaat niet vanzelf. Mijn oudste heeft iets wat meer moeite om mijn filosofie te aanvaarde. Ze vindt school erg moeilijk en soms zelfs stom. Ze moet er heel veel energie in stoppen en die gebruikt ze liever voor d’r vriendinnen of sport. Het liefst hangt ze de hele dag op haar rug met de ipad in haar ene hand en de afstandsbediening in de andere, of speelt ze buiten met haar vriendinnen. Natuurlijk is dat ook belangrijk, maar dat geeft je geen toekomst.
Dat wat voor veel van haar klasgenoten als vanzelf gaat, moet zij er heel veel moeite voor doen. Zij vindt zichzelf dan erg dom en haar motivatie is nergens te vinden. Het lukt me toch niet mam, krijg ik dan vaak te horen.

Ik kook van binnen als zij deze woorden uitspreekt.

En wel om twee redenen . Eén als je dat zegt lukt het zeker niet en twee, ik baal voor haar dat het haar zoveel kost. Ik wil haar zien genieten van de onderwijs die ze krijgt en met blije zin naar school zien gaan. Gisteravond had ze weer zo een momentje dat niks lukte en ze onderuitgezakt met haar potlood tussen haar vingers door spelende naar haar werkje zat te turen. Jemig mam ik haat dit, ik kan het niet, echt niet. Okay Ana tijd om je wenkbrauwen te fronsen en actie ondernemen.

Ik ga je een waargebeurd verhaal vertellen

Lisa luister, ik ga je een waargebeurd verhaal vertellen en je luistert heel goed naar me okay? Met één wenkbrauw opgetrokken keek ze me aan en ging iets rechter op zitten. Ik had lichtelijk haar aandacht. Toen ik zo oud was als jij, was ik de kleinste van de klas, de rest waren in mijn ogen reuzen (nog steeds maar dat ter zijde) Met gym kregen we een keertje hoogspringen. Bijna alle meiden zeiden dat het ze niet ging lukken, ondanks dat ze best groot waren. Ik daarentegen niet. Ik zou en moest eroverheen zien te komen, hoe dan ook. (Ondertussen had ik haar volle aandacht.) Het lukte alleen de jongens en de meiden kletterde al voor het springen kneiterhard vallen. Ik was als laatste aan de beurt en iedereen zat ademloos te kijken. Ik nam een flinke aanloop en onderweg zei ik alleen maar tegen mezelf ” ik kan het, je kan het Ana, je gaat eroverheen springen” het leek alsof ik vloog. Net een meter lang en BAM daar ging ik over dat verdomde hoge touw en viel best hard op de mat. Het was me gelukt en kreeg ook nog eens applaus. Lisa zat ondertussen met open mond naar mij te luisteren en vroeg toen, maar mam wat heeft dit verhaal met mij te maken dan?

Uhm okay, ik was niet helemaal duidelijk dus…nou lisa dat als je iets heeeel graag wil het je lukt en als je al bij voorhand denkt dat het je toch niet gaat lukken dan werkt het dus niet. Even dacht ze na en ging ijverig haar werkjes maken. Zal ze het gesnapt hebben? Dat ik haar na een kleine 10 minuten vroeg of het allemaal lukte zei ze, mama als het jou lukt om hoog te springen dan lukt het mij om mijn huiswerk te maken. Mission accomplished!!!!