Een aantal jaar geleden was mijn dochter nog niet geboren en was ik de moeder van drie kleine jongetjes. Oh, wat waren ze lief en schattig! We hadden het vaak reuze gezellig met z’n allen, op één moment per dag na: als ik moest koken zo rond een uurtje of vijf.
Hoe lang TV kijken?
Als neurotische, jonge moeder wilde ik alles perfect volgens de boekjes doen en ging ik vooral niet mijn eigen neus achterna. Zo had ik ergens gelezen dat een kwartiertje per dag televisie kijken meer dan genoeg voor de jonge breintjes was. Een kwartier per dag? Goed! De jongens mochten dus vijftien minuten per dag voor de buis hangen en geen minuut meer. Ik zette de kookwekker en de buis ging uit zodra de wekker ging. Het maakte mij niet uit of het filmpje af was of niet, als ik maar niet over de voorgeschreven tijdslimiet heen ging.
Eerlijk? Het koken werd zo een dagelijkse uitdaging. Ik kookte en kook geen warme prak in een kwartier, ook niet met Jamie Oliver’s 15 minuten maaltijden. Maar goed, ik zag gewoon elke dag minimaal een kwartier af met vermoeide, hongerige jongetjes. Over mijn lijk dat ik over dat heilige kwartier heen zou gaan!
Verschillende interesse
Nu is het zo dat mijn jongens drie compleet verschillende personen zijn met compleet verschillende interesses. Zo keek Steijn als peuter graag naar Buurman en Buurman (ik nog steeds trouwens), Hugo vond Diego “the bomb” en Mees was groot fan van Barbapapa. Elkaars interesses vonden ze dan niet zo interessant, wat resulteerde in drie verschillende filmpjes per dag. Hier hadden ze het heilige kwartiertje voor, dus ze konden vijf minuten per kind per dag naar hun favoriete filmpje kijken. Volg je hem nog? Ik niet, maar ik vond het destijds allemaal hartstikke logisch.
Die filmpjes duurden altijd langer dan vijf minuten, waardoor ze nooit een aflevering af konden kijken. Mees was daar oké mee (hij was toch nog klein), maar vooral Hugo kreeg dagelijks een driftbui als ik de dvd wisselde zodra de kookwekker af ging. Ik geef hem nu geen ongelijk.
Op een goede dag zat Steijn Buurman en Buurman te kijken en ik keek vrolijk mee. De kookwekker ging en het was tijd voor Hugo’s keuze van de dag. Steijn werd boos; hij wilde weten hoe het af zou lopen en ik? Ik wilde ook wel weten hoe de Buurmannen het afgebroken huis gingen fiksen! Ik had helemaal geen zin in Diego!
Kind van de dag
Ineens kreeg ik een lumineus idee: Steijn wilde Buurman en Buurman kijken, ik wilde dat ook en ik flapte eruit dat Steijn “Kindje van de Dag” was, waardoor hij dus mocht bepalen wat er werd gekeken op tv! Hugo sputterde tegen, maar ik verzon snel wat Kindje van de Dag betekende:
– Je mag kiezen wat er die dag op tv gekeken wordt.
– Tijdens het voorlezen mag je op schoot.
– Je helpt met het dekken van de tafel.
– Je helpt met afruimen.
Per dag is iemand Kindje van de Dag en dat rouleert in een vaste volgorde.
De jongens vonden dit best prima en ik was nogal in mijn nopjes met mezelf. Dat ik dit niet eerder had bedacht! We zijn nu jaren verder en heel het Kindje van de Dag-systeem heeft een hoop ruzie en discussie voorkomen. Ook kijken we al jaren geen tv meer met de kookwekker in het zicht. Eerlijk? Ze kijken veel meer televisie dan aanbevolen, maar ik kan koken in alle rust. En dat is me heel wat waard! Veel meer dan de afgestompte hersentjes die ze zouden krijgen van te veel tv kijken. Zapp heeft overigens hartstikke leerzame programma’s, dus zo erg is dat allemaal niet.
Vandaag is Steijn Kindje. Ik hoop dat hij Buurman en Buurman in plaats van Lego Star Wars kiest vanavond. Ik vind Buurman en Buurman veel leuker!
