Bij de geboorte van je eerste kind, begint jouw groei in een nieuw leven. Een leven waarin jij een grote verantwoordelijkheid draagt voor jouw grootste schatten, jouw kinderen. De normen en waarden die je deels meekrijgt vanuit jouw eigen opvoeding en deels vanuit de maatschappij. Deze neem je of bewust, dan onbewust mee in jouw eigen opvoeding.
Wat is echt belangrijk
Maar wat als die normen en waarden jouw gezin in de weg staan? Wat als de regels, waarvan je denkt dat die ‘belangrijk’ zijn in de opvoeding, om jouw kinderen klaar te stomen voor de maatschappij, een groot obstakel zijn voor de rust thuis? De maatschappij voelt namelijk regelmatig genadeloos aan, waarin weinig geaccepteerd wordt. Is het grootste streven dan om hen bij te brengen hoe zich te gedragen in die maatschappij?
Hoe vaak ik mij dit heb afgevraagd kan ik niet bijhouden. Hoe vaak ik de gezichten van anderen heb genegeerd, omdat mijn kind (met zijn prachtige bijzonderheid) in hun ogen, zich niet ‘gedraagt’.
Ergens kwam ik op het punt, waarin ik mij afvroeg of het niet beter was om wat soepeler te denken en mee te buigen in dat, wat voor mijn kind prettig is. Dit zou betekenen dat ik bepaalde regels los zou moeten laten. Regels waarvan ik dacht deze mee te moeten nemen in mijn opvoeding. Die bewuste regels los laten en mij verdiepen in hoe mijn kind de wereld ervaart, was de beste keuze ooit!
Vallen en opstaan
Nu, na 15 jaar gegroeid te zijn in mijn moederschap, mag ik van mijzelf zeggen dat ik het aardig doe! Het zijn de kleine touwtjes die ik stevig vasthoud. Ik weet dat daar, waar ik chaos zie in de schoolboeken die over de grond verspreid liggen, er voor mijn zoon een systeem in zit. Het is ten strengste verboden deze op te stapelen en in de desbetreffende kast op te ruimen.
Het is een onmogelijke opdracht om mijn jongste zoon de opdracht te geven te blijven zitten tot een ieder klaar is met eten. Wanneer hij klaar is met eten, ruimt hij netjes zijn spullen op en vertrekt rustig naar zijn kamer.
Ik weet nu, na er keer op keer toch weer ingetrapt er zijn, dat ik elke avond het bedritueel van mijn dochter, strak moet aan houden. De kleinste dingetjes liggen op de loer om zich vast te nestelen in het ritueel en vervolgens onuitwisbaar te worden. Wanneer ik, lieve moeder als ik ben, 1 keer toegeef aan een extra verhaaltje, wordt dat extra verhaaltje een bedreiging en zit ik eraan vast of moet ik een strijd aangaan. Soms zwicht ik nog voor dat extra verhaaltje omdat ik geen zin heb na een lange dag, drama te veroorzaken. Niet handig, maar menselijk!
Wat is echt belangrijk
Als we het dan over normen en waarden hebben. De belangrijkste die ik mijn kinderen probeer mee te geven zijn: respect voor dier en natuur. Probeer elkaar ruimte te geven (dat altijd een uitdaging is met twee puberende zoons en een dochter met een attitude waar je u tegen zegt!) en blijf bij je zelf!
