Voor kinderen kan het soms lastig zijn als ze enorm veel waarnemen. Een voorbeeld is dat zij zich vaak lastig kunnen concentreren. Gelukkig levert het soms ook bijzondere, grappige momenten op. Zo’n moment had ik met mijn zoontje Ties.
Ties heeft nog al iets met lengtes van mensen. Zelf is hij niet klein maar, ondanks zijn Fries bloed, ook niet de grootste. Op school houdt hij nauwlettend in de gaten wie er al een grotere stoel mag en wie nog op een kleine stoel moet zitten. Waar deze obsessie, want zo kun je het bijna wel noemen, vandaan komt? Ik heb geen idee.
Zijn scherpe observatie of fascinatie werd ons op vakantie al duidelijk.
Tijdens het picknicken maakten we huizen van grote stenen. De dikke stenen gebruikten we als muren, de platte stenen vormden het dak. De eikels die om ons heen lagen waren de mensen. Kleine eikels waren kinderen en grote eikels de papa’s en mama’s. Toen we al een paar huizen voorzien hadden van een gezin en we bijna weer een gezin compleet hadden, hield Ties een dennenappel omhoog: “wie is dit?”.Dat is de papa, want dat is de grootste eikel,” antwoordde ik. Waarop Ties op zijn beurt weer reageerde dat de papa echt niet altijd het grootst is. Hij had allang gezien dat bij onze campingburen de mama groter was dan de papa. Ik dacht aan onze buren maar kon dit niet gelijk plaatsen. Hij had natuurlijk wel gelijk: soms is een mama groter dan een papa.
’s Avonds op de camping was er een minidisco, ook onze campingburen van de partij. Ties herkende hen en kletste enthousiast wat met ze. Ik keek naar de dansende kinderen toen Ties mij riep: “kijk mam, de mama is groter dan de papa”. Daar stonden mijn buren, keurig in een rijtje van klein naar groot. Het was mijn zoon die dit geregeld had! De dochter van het gezin was het kleinst, de zoon het grootst …en inderdaad: vader was iets kleiner dan moeder. Iedereen (de betreffende vader trouwens iets minder) kon er wel om lachen!
