Wat mis ik het soms dat je niet meer een kind bent. Alles is makkelijker, leuker en de tijd duurt veel langer want tijd ken je nog niet.
Dol enthousiast worden van een bord frietjes, een zandbak, kiekeboe spelen, houten treinbaan of in de speeltuin spelen. Je pijntjes zijn ook zo over met een kus of een mooie pleister, dat vind ik wel het fascinerendste. De tijd gaat veel te snel, maar door zoonlief en de kindjes die over de vloer komen, vanwege mijn werk als gastouder, ben ik toch regelmatig weer even kind. Ik kan heerlijk ongegeneerd dansen op Dirk Scheele, torens bouwen totdat ze bijna het plafon raken en vervolgens omgooien, kleuren, knutselen, stempelen, verven met de vingers/voeten, boekjes voorlezen en genieten van het nooit uitputtende enthousiasme en ongegeneerd alles zeggen wat je denkt.
Want ook dat mis ik als volwassenen ongegeneerd zeggen wat je denkt,
ik wil het heel graag maar mijn ervaring is dat het niet gewaardeerd word. Zoonlief was erg snel in praten. Algemeen bekend is dat kinderen zich of richten op de motoriek of het spraak vermogen. Zoonlief was denk ik mijn gekletst zat boven zijn box en dacht; “ik moet zo gauw mogelijk zorgen dat ik mama overtref” .Nou dat is gelukt. Het is erg gezellig, maar zelfs ik heb er af en toe een dag bij zitten dat ik denk, wat is het heerlijk als het straks bedtijd is. Zo hoor ik regelmatig mijn eigen stop woordjes terug, en dat zijn er best wel veel, en mijn manier van praten. Ook helaas mijn gevloek. Want soms als ik mijn voet stoot gooi ik er helaas een woord uit die niet voor de oren van zoonlief zijn bestemt. Vervolgens moet ik hem dat woord weer afleren. Ik hou al vanaf het moment dat hij praat een boekje bij waar al zijn uitspraken in staan. Dat zijn er inmiddels flink wat. Het enige nadeel van een zoon als spons hebben is dat je eigen woorden tegen je gebruikt worden. Zo moet ik vaak opletten van hem, goed naar hem luisteren en hem aankijken als hij tegen me praat, lief zijn als papa er niet is, niet praten met mijn mond vol en mag ik niet gedraaid zitten op de stoel. Maar het word nog mooier. Eten is elke avond een drama. Zo kreeg ik laatst te horen dat ik “altijd vies kook ’s avonds”. Het zal je gezegd worden. Maar daar voegde hij wel nog even aan bij dat hij wel heel veel van mij houdt. Dan smelt mijn moeder hart toch weer en ben ik het hele krijs/ huil drama van het eten weer helemaal vergeten. Die eerlijkheid zijn wel de momenten waar ik enorm van kan genieten. Ook kleding keurt hij altijd grondig. Ik had laatst mijn maxi rok ( een lange rok tot op de grond) aan. Hij bekeek me van top tot teen en zei
“mama, wat heb jij nou aan, heb je het koud?”.
Oftewel of ik vergeten was de deken af te doen. Als ik iets roze aan heb ben ik een Flamingo. Mijn chino broek is een hele gekke broek. Ik moet er wel vreselijk om lachen, zeker als je dat serieuze koppie erbij ziet. Er komt helaas, in zijn kinderleventje, een moment dat hij dat kwijt raken. Tot die tijd geniet ik nog heerlijk van alle dingen die zoonlief ongegeneerd zegt.
