Als ik mezelf tijd gun, vind ik het heerlijk om mijn boodschappen op de markt te doen. Lekker slenteren langs de kraampjes, luisteren naar het aanprijzen van de marktlieden en genieten van de kleuren en geuren die je allemaal ziet en ruikt.
Bij de groenteboer ga ik eerst maar eens kijken wat hij allemaal heeft en wat de prijzen zijn; de appels zien er lekker uit, de bananen lijken nog wat groen en ik zie het goed; er zijn alweer aardbeien!
Ik vraag naar de smaak van de appels en krijg van de marktman een stukje om te proeven; ‘mmm lekker fris, doet u maar een kilo, maar niet van die grote hoor!’ Ik voel even of de kiwi’s al zacht zijn en besluit toch maar voor de peren te gaan. Volgens de marktman is het een goed perenjaar geweest.
Met mijn tas vol groente en fruit, loop ik naar de kaasboer. Ook daar volgt een gesprek over kwaliteit en smaak en wanneer die het beste tot zijn recht komt. Weer mag ik zelf proeven en ga ik af op mijn zintuigen. Zo doe ik verder mijn boodschappen, want ik ben nog niet eens bij de bakker en de bloemenman geweest…!
Als ik minder tijd heb, kies ik voor gemak en ga ik naar de supermarkt; handig, bijna alles voorverpakt en voorzien van een etiket waarop precies staat wat erin zit. Ik ruik en proef niets en voelen is er ook niet bij. Ik vertrouw op de etiketten en ben snel de winkel weer uit.
Etiketten; handig om producten te scannen en te lezen, maar als consument gebruik je je zintuigen een stuk minder dan bijvoorbeeld op de markt. Je gaat meer af op wat er op het etiket staat.
Ik vraag me af of dat ook geldt voor andere etiketten, bijvoorbeeld etiketten die we op onszelf en onze kinderen plakken…
Natuurlijk is het fijn als je weet waar je aan toe bent (er staat immers op het ‘etiket’; ADHD-er, beelddenker, hooggevoelige, ADD-er…), maar gebruiken we onze eigen zintuigen dan nog wel voldoende? Zien we wat de ander nodig heeft?
Dankzij zo’n etiket weten we meer van de inhoud, maar er helemaal blind op varen lijkt me niet goed; waar hebben we anders onze zintuigen voor? Vertrouwen hebben in de eigen zintuigen en echt kijken en luisteren naar het kind/ de ouder is minstens zo belangrijk.
Het kost meer tijd, vraagt misschien meer van jezelf, maar het doet ‘het product’ zeker meer eer aan!
Tja, mijn zoontjes hebben allebij een “etiket” adhd en 1 ook autisme. In ons geval in de vorm dat ze (tot nu toe) op regulier onderwijs mee kunnen. Ik heb juist ervaren dat, met dat ‘etiket’ er op school de ruimte is ontstaan om te kijken naar de behoefte van mijn zoontjes. Wegens extra subsidie die de school ontvangt voor kinderen met een “etiket”, is er de ruimte om extra mensen in te zetten die mee kijken waarom ze ergens moeite mee hebben en extra begeleiding te bieden. Ook geeft het de leerkracht te ‘rust’ om een keer iets extra uit te leggen of op een andere manier aan te bieden, omdat ze weten dat ze het op de ‘normale’ manier niet snappen/ kunnen bijhouden. Ze weten dat de kinderen even ’tegengas zullen geven’ als dingen anders zijn dan anders en spelen daarop in. En het geeft ruimte voor extra gesprekjes over de ontwikkeling e.d.. Jammer dat iedereen zo negatief is over/ bang is voor ‘etiketten’. Ik voel me er juist beter door gehoord en begrepen en de kinderen ook. Ik zie de diagnose zelf ook meer als hulpmiddel om goed met ze om te gaan, dan als iets negatiefs. Hopelijk gaan meer mensen dat zo zien.