Ziek zijn is niet leuk en chronisch ziek zijn is al helemaal stom. Na het in ontvangst nemen van mijn diagnose was ik even uit het veld geslagen, even maar hoor. Ik zag me al zitten in een rolstoel met mn kids op schoot en Ro achter me. Dat beeld heb ik snel uit mijn systeem gezet, dat gebeurd niet totdat ik hoogbejaard ben.

Ondanks dat ik me af en toe wel kan vinden tussen de oudjes in een verzorgingshuis, loop ik nog elke dag met een opgeheven hoofd alsof er niks aan de hand is. Dit wilde ik in het begin der beginnen ook aan mijn kids laten zien. Het lukte me aardig, dat idee had ik in ieder geval. Totdat Lisa aan mij vroeg, mam, gaat het wel goed met jou? Ik schrok me een apetiet!!

Dat was niet de bedoeling, zij mochten niets weten vond ik (pure waanzin natuurlijk)

Ik wilde beslist niet dat iemand iets wist van mijn krakkemikkige lijf, het was al erg zat dat ik het zelf wist, maar ja daar kon ik simpelweg niet meer omheen draaien. Ja hoor lisa, zei ik toen met mijn hand voor mijn neus zodat hij niet groeien zou. Ze liet het hierbij, gelukkig.

Dagen, weken, maanden gingen er voorbij en de winter brak aan, een seizoen die ik het liefst oversla. Ik heb het niet zo op die koude, vochtige en donkere dagen, maar mijn verrotte spieren al helemaal niet. De pijn is soms ondragelijk en erg soepel ben ik dan ook niet. Ik kreeg door, dat doormiddel van heet douchen en flink wat oefeningen ik de ochtend weer redelijk aan kon, maar ook dit mocht mijn “mini clan” niet zien. Ik ging dan ook iedere morgen idioot vroeg mijn bed uit en voerde mijn ritueel in alle rust uit. Dit werkte top, totdat 1 van de meiden ziek werd midden in de nacht.
Tijd om na te denken over hoe ik dit in hemelsnaam ga doen of om het ritueel uit te voeren had ik niet. Het enige wat overbleef was Ro wakker maken en hem naar ons zieke vogeltje sturen. Absoluut tegen al mijn principes in, maar alles beter dan dat ze zou zien wat een mislukkeling haar ma was.
De volgende ochtend kwam weer de vraag die ik met al mijn macht probeerde te ontlopen. Mama, ben jij misschien ziek? Ga je nu dood?
Zucht, diepe diepe zucht.
Hier hoefde ik dus niet over na te denken. Ja moppie ik ben ziek, maar ik ga niet dood, voorlopig zit je nog wel aan me vast. Ik zag de opluchtig in haar ogen en ik besefde me dat het niet heel handig en zwaar egoïstisch was van mij om te doen alsof alles goed was.
Ze vroeg me het hemd van mijn lijf en ik gaf haar overal eerlijk antwoord op. Zo hey, dat was een opluchting voor ons allebei, ze kreeg geen eerlijk antwoord dus maakte zij haar eigen verhaal, een niet kloppend verhaal. En dat wat ik me eigen had aangepraat klopte ook voor geen kant. Ik ben geen mislukkeling, integendeel, ik overleef als een soldaat in het heetst van de strijd elke dag en elke nacht. Ik ga het gevecht aan en als ik hulp nodig heb trek ik aan de bel.

Ik schaam me er niet meer voor, ik heb er notabenen ook niet bepaald om gevraagd.

Als ik pijn heb of zo moe ben dat mijn ogenleden op mijn enkels hangen, zeg ik dat, ook tegen de meiden. En weet je wat nou zo bijzonder is….ze doen alsof het nooit anders is geweest, ze begrijpen het en gaan er als echte kanjers mee om. Als mama zich niet goed voelt, kunnen ze wel luisteren en lief voor elkaar zijn en daar geniet ik zo van, ondanks alle pijn en ellende. Ik heb geleerd en ben gegroeid dankzij mijn kinderen en daar ben ik ontzettend dankbaar voor en glim ik van trots.