Vandaag verschenen er weer berichten over dyslexie in de media waar je als dyslectici of ouder van een kind met dyslexie heel verdrietig en boos van wordt. Dyslexie bestaat, Cogito ergo sum.

Hoogleraren beweren dat dyslexie vooral het gevolg is van slecht onderwijs. Eén van de hoogleraren vraagt zich zelfs af of Dyslexie wel bestaat. Als een kind moeite heeft met leren lezen of rekenen dan wordt vergeten te kijken of er wel goed onderwijs wordt gegeven. Hier wordt compleet voorbijgegaan aan alle extra inspanningen die gedaan moeten worden, door school, ouders en niet te vergeten het kind alvorens een dyslexietest kan worden afgenomen. Het zou wel heel bijzonder zijn als alle betrokkenen in dit traject schuldig zijn aan slecht onderwijs.

Teveel dyslexieverklaringen

Er wordt in de media steeds gedaan alsof er met dyslexieverklaringen wordt gestrooid… en misschien is dit in sommige gevallen werkelijk zo, maar het is redelijk ongenuanceerd om dan te beweren dat dyslexie niet bestaat.

Ook de vergelijking met landen om ons heen, zijn vaak kortzichtig. In Scandinavische landen beginnen kinderen inderdaad op latere leeftijd met leren lezen. Maar of dit ook de reden is dat hier minder dyslexie is, is te kort door de bocht. De Scandinavische talen zijn ook fonetischer waardoor daar minder dyslexie voorkomt. Het lezen is in die taal namelijk gemakkelijker, door de hoge consistentie tussen klanken en letters. In Engeland ligt het percentage dyslexie om die reden juist hoger.

Nog meer oefenen

Anna Bosman van de Radboud Universiteit in Nijmegen onderzoekt het fenomeen dyslexie al sinds 2007 en komt maar tot één conclusie: dyslexie is een gevolg van slecht onderwijs. Er wordt gewoon te weinig geoefend,” zegt ze. Al die jaren onderzoek en dan is dat je conclusie! Ik vraag me dan af of er in dit onderzoek ook gesproken is met ouders. Bij een dyslexie behandeling maar ook daarvoor moet zoveel gelezen, geflitst en worden geoefend. Kees Vernooij, Expert in lees en taalonderwijs is het met haar eens. School moet meer tijd inlassen en ook ouders kunnen helpen oefenen met lezen.

Beste hoogleraren, neem van mij aan dat ik ook liever geen dyslexie verklaring had voor mijn kind en dat ik na al die jaren elke dag oefenen en alle extra inzet van school, graag vooruitgang had gezien! (facebook bericht van een ouder met een dyslectisch kind)

En dan nog de opmerking dat “het probleem” zich doorbetaald in het voortgezet onderwijs. Vernooy stelt de extra tijd die kinderen met een dyslexieverklaring krijgen ter discussie. Kinderen zonder dyslexie komen soms ook tijd te kort.  Dit zou tot  scheve praktijken leiden.

Pardon! Je vraagt iemand die slechte ogen heeft, toch ook niet om zijn bril af te zetten tijdens het maken van een toets.

Kinderen met dyslexie worden eerder benadeeld, doordat hun kennis veelal op een talige manier wordt getoetst. Ik betwijfel of het cijfer wat een kind krijgt, altijd de juiste weergave van zijn kennisniveau is. Neem alleen al de omstreden cito toets. Deze toetst geeft een kind een schooladvies waarbij hoofdzakelijk taalkundig wordt getoetst op lezen en rekenen. Hoe eerlijk is dat!

Kinderen met dyslexie ondervinden bij veel andere vakken problemen, kunnen niet optimaal gebruik maken van hun capaciteit doordat ze moeite hebben met lezen. Ze hebben geen moeite met geschiedenis of aardrijkunde, maar wel met de manier waarop de informatie wordt aangeboden en getoetst. Moet je ze dan straffen door ze geen hulp middelen te laten gebruiken?

Vraag aan de media

Ik zou graag de hoogleraren en de media willen oproepen zich iets genuanceerder uit te laten over het bestaan van dyslexie. Scheer niet iedereen over een kam! Als je kei hard oefent en weinig vooruitgang boekt, als je altijd harder moet werken dan je klasgenoten, is de opmerking dat je een “aandoening” hebt die niet bestaat, heel kwetsend.