35 jaar terug in de tijd, half 7 in de ochtend, als 3 jarig meisje deel ik mijn slaapkamer met mijn jongere broertje. Na een nacht met honden die kunnen praten en rondvliegende elfjes, open ik mijn ogen. De lucht van de volle poepbroek van mijn broertje dringt mijn neus binnen en verwelkomt de nieuwe dag. Broertje lief staat rechtop in bed enthousiast te brabbelen. Hij heeft helemaal zelf een prachtig kunstwerk gecreëerd, verrassing voor mama op deze nieuwe dag! Het blauwe ledikant met witte laken, het behang op de muur en broertje lief zelf, zijn getransformeerd in een abstracte schildering met de kleur poep. Goedemorgen nieuwe dag!

Kunst

Deze vorm van kunst is mij als moeder gelukkig bespaard gebleven. Mijn oudste, nu puber, uitte als klein jongetje zijn creativiteit graag met wol. De woonkamer, gang en trap veranderden in een levensgroot spinnenweb. Een ware hindernis wanneer je het toilet probeerde te bereiken door een doolhof van gespannen draadjes. Nu stopt hij al zijn creativiteit in zijn muziek, met mij als zijn grootste fan en sponsor.
Mijn middelste verdient de eer van het meest minuscule kunstwerk. Dagelijks kwam hij trots aanlopen met zijn tekening, op een papiertje van 1 vierkante centimeter, tot in de detail getekend. Wanneer hij een geweldig plan heeft voor een nieuw tekenproject waar we samen aan werken is het papier wel wat maten groter, maar de leuke minuscule tekenkunst blijft intact.

Na de geboorte van mijn dochter ging er een wereld van sprookjes en een onmeetbare fantasie open in huis. De kleurrijke schilderingen, tekeningen en plakwerken zijn een prachtige weerspiegeling van hoe mijn dochter de werkelijkheid en fantasie door elkaar heen laat vloeien. Het is wel een uitdagende sport om zo af en toe de bewaarexemplaren van de “kan wel stiekem weg”- tekeningen te scheiden. Dochterlief wil alles bewaren, maar met haar grote drang tot creatieve uiting kan ik niet anders dan heel stiekem tussen de 30 kunstwerken van de week, een schikking te maken!

Dromen laten leven

De creativiteit in een kind is zo puur als het kind zelf. Daar waar een volwassene realistisch wil zijn en handelt vanuit wat wel en niet geaccepteerd wordt, is het voor een kind mogelijk dat paarden kunnen vliegen en superhelden bestaan. Wat ik hiermee wil zeggen is dat wij als volwassenen soms zo ver af staan van onze eigen pure creativiteit, in welke vorm dan ook. Hoe vaak zeggen we dat iets niet haalbaar is, ook al is dat een grote droom of wens? Zouden wij net als onze kinderen dromen kunnen laten leven?