Tuurlijk, je doet alles voor je kind. Je zorg voor de dagelijkse kost, voor liefde, voor geborgenheid, voor veiligheid….alles. Ook al zijn er natuurlijk momenten dat je denkt “he….moet dat nou? Kan het niet even wachten?!” je gaat er voor….alles uit liefde voor je kind.

Maar hoe ver moet je hier in gaan? Zit er een grens? Is er een bepaalde limiet? Moet alles écht wel hals over kop?

Een keer per jaar neem ik de kids mee op controle bij de tandarts….geen hobby van mij, echt niet!!! De middelste had al wat geklaagd maar kon het volhouden tot het moment van de geplande afspraak (gelukkig). Hij bleek inderdaad een gaatje te hebben en hier moest hij voor terugkomen. Daar ging een paar maanden tussen zitten maar geen nood aan de man……De dag ná dat we terug waren geweest begint de jongste te klagen over kiespijn…..ja dáag roep ik….ik kom er net vandaan!! Ik blijf op en neer gaan! Huilen……ok ok een week later zat ik er dus weer, ggrrr die nare steriele lucht in de wachtkamer maakt me misselijk, maar ik zit hier niet voor mij (ik ben echt bang voor de tandarts). Ja hoor dochterlief had toch ook een gaatje en wilde graag een verdoving, dit vond ze buitengewoon interessant (hoe zie ik eruit? Is mijn lip nu dik? Wat voelt mijn tong gek zeg ik kan zo toch niet meer praten. Hoe lang duurt zo’n verdoving?) Ik kon het niet laten en begin haar te plagen…..dit duurt zo’n drie dagen, je ziet er erg opgezwollen uit, je lip hangt bijna over je kin….sorry meisje nee het valt echt mee en straks zie je er niks meer van (bij dokters word ik vaak een beetje uitgelaten, zullen de zenuwen wel zijn die op een vreemde manier hun werking hebben op mij).

Nog geen 2 maanden verder komt ze wéer…..mama wil je even een foto maken van mijn kies want ik voel weer iets. Er zit denk ik wel weer een gaatje…..he stom melkgebit waarom ben je zo vervelend voor mij? Ja nee hoor daar ga ik niet in mee…..het is geen hobby van mij om naar de tandarts te gaan en om dan 3x in een jaar te gaan?! No way!!! Poets maar gewoon een keer goed! Ja hoor weer huilen en manlief staat haar bij….bel nou maar gewoon want als ze echt kiespijn heeft is dat ook niet fijn. Voor de vorm maak ik met mijn mobiel een foto en we zien met het inzoomen toch wel een naar zwart plekje wat niet weg gepeuterd kon worden. Hmmm ok ik bel wel….en diezelfde dag kon ik meteen terecht. Als de tandarts haar vraagt wat het probleem is haalt ze haar schouders op en zegt doodleuk…”ik weet niet…..maar mijn moeder zei dat ik een gaatje had” WAT??? Ik sta met mijn mond vol tanden en de tandarts draait zich meteen naar mij om en vraagt of ik een nieuwe hobby zoek (hij weet dat ik dit echt geen pretje vind want ik kom hier zelf al als klein meisje) Ik zak door de grond….en dochterlief gaat nog even verder met haar kant van het verhaal: mijn moeder was een keer foto’s aan het maken en toen zag ze iets op mijn kies zitten, maar ik voel helemaal niks hoor, ik heb nergens last van…..Ik probeer het verhaal van mijn kant te vertellen maar ze is al klaar (ok doe geen moeite…..adem in adem uit). Niks geen gaatjes alles ziet er keurig uit….misschien een nieuwe kies die eronder duwt dat kan ook pijn geven.

We bedanken de tandarts en ik wil snel de deur weer uit, maar mijn dochter heeft nog 1 laatste vraag………”mag ik dan nog wel een cadeautje??” en ze trekt een poezelig lief smekend gezichtje

En wéér een stuiterbal rijker zitten we op de fiets weer richting huis

Ggggrrrr hier trap ik dus volgende keer écht niet meer zo snel in hoor (hoop ik)