Mijn kleindochters komen een nachtje slapen. Op een doordeweekse avond, met nog één schooldag te gaan. De kleinste gaat als eerste naar boven en weet zich verzekerd van een grote groep oude bekenden die daar op haar wachten. Ze heeft een deel van haar immense collectie knuffels van thuis naar haar kamer bij oma verhuisd. Die kamer is klein en ze deelt hem met haar grote zus, dus het is daar nu erg vol. Maar goed, na de update van babykamer naar tiener lounge die we onlangs doorvoerde is er ruimte gekomen en die mag worden gebruikt. Ze ligt tevreden tussen alle pluisvrienden en is zelfs van mening dat ons hondenkind, een bijna volgroeide Barbet van 33 kg, er ook nog wel bij kan. Laat de deur maar open oma, dan komt ie bij me slapen……
Daar hebben ze allebei het geduld niet voor, weet ik, maar daar komen ze nog wel achter.
Weer beneden zit de oudste inmiddels in pyjama op de bank onder ons dekentje. Ze weet dat er om deze tijd niet meer te onderhandelen is over Disneyfilms of talentenjachten, dus kijkt ze mee met opa. Die heeft, in een poging om haar wat tegemoet te komen, een kampeerprogramma van omroep Max opgezet. Gezellige ouderen die, niet bepaalt het schijnende beeld van de tekorten van Henk Krol weerspiegelend, in luxe caravans en campers over de wereld trekken, dit jaar in Griekenland. Mijn kleindochter heeft een beeld van ouderen. Ze ziet thuis het verschil tussen een ‘jonge’ oma en een opa met de leeftijd die je van hem verwacht. En nu is Oop nog een heel kwieke zeventiger die nog dagelijks hard werkt en midden in de maatschappij staat, dus voorwaar geen slecht voorbeeld. Maar toch, hij maakt geen bommetje meer…als je snapt wat ik bedoel.
Als ik aanschuif onder het dekentje volgt een klein moment van vertrouwelijkheid. Hoe laat ga je slapen, vraag ik haar. Tien uur, zegt ze zacht, gevolgd door een vragend: halfelf? Weet je wat, stel ik voor, ik laat nog even de hond uit en dan gaan we samen naar boven (dan komen we ongeveer in het midden uit). OK, zegt ze, dan kijk ik dit nog even. Ik sta op en ga jas en schoenen halen. Als ik terug de kamer in kom zie ik haar verbijsterde blik naar de TV. Jeeeetje oma, kijk nou wat die oudjes nog kunnen….Ik kijk mee en zie een gebruinde oma….een bommetje maken! Achter haar wordt wild in het zwembad geplonsd door uitsluitend ouderen, vanaf de kant toegeschreeuwd door leeftijdgenoten. Het doet niet onder voor het zwembad in de zomer als ik met de meiden ga zwemmen. Oop kijkt haar vanuit zijn stoel triomfantelijk aan. Jaaa, daar kijk je van op he, pest hij haar. We werpen hem samen een vragende blik toe……dat bommetje gaat ie niet maken, weten we allebei. Maar het is waar, die oudjes kunnen wat!!
