Dyslexie genezen kan dat? Het jongetje had een dyslexieverklaring. Maar desondanks had de RT-er op school de handen vol aan hem en thuis oefende hij met Kurzweil. In vaktermen vertoonde hij ‘een hardnekkige dyslexie en een didactische resistentie’. Toch belde zijn moeder ineens met de mededeling dat ‘de dyslexie over was’. Hij was naar een chiropractor geweest die hem goed onder handen had genomen en sindsdien waren de dyslectische klachten verdwenen. De dyslexie was echt weg. Ook hoor je wel verhalen van ouders dat hun kind een dyslexieverklaring heeft en met oogklachten naar een optometrist wordt verwezen waar fixatie disparatie wordt vastgesteld. Na een aangepaste bril zijn dan ook de dyslectische klachten ‘verdwenen’. Of zoals nu de heer Balt van Raamsdonk in het nieuws is – die ik overigens erg respecteer – met een methode waarmee kinderen letters leren betasten en waarmee zo het letterbeeld beter beklijft. Heel plausibel, maar dan wordt eraan toegevoegd dat dyslexie te voorkomen zou zijn. Daar heb ik moeite mee.
Dyslexie heeft meer dan lezen en leren te maken
Nu is mijn mening ook maar een mening, maar ik denk dat we een vergissing maken door dyslexie alleen maar in verband te brengen met lezen en leren. Dyslexie staat voor mij voor het hebben van een profiel en dat beperkt zich niet tot het lezen alleen: daar staat het wel of niet hebben van een dyslexieverklaring voor mij ook helemaal los van. Hoe zo’n profiel moet heten zijn ook weer de meningen over verdeeld: dyslectisch, disharmonisch, rechtsgeoriënteerd om er een paar te noemen. Bijna zonder uitzondering kan men stellen, dat naast het last hebben bij lezen en leren en de aansluiting missen op school, er eigenaardigheden te noemen zijn die er bijna altijd bij horen. Inkoppertjes zijn het ontbreken van planning en structuur, wanorde op de kamer èn in het hoofd. De tijd vergeten, slordig werk afleveren en echt heel veel dingetjes vergeten die ook gewoon heel makkelijk te vergeten zíjn.
Dyslexie genezen?
Nu kan iemand met dyslexie best wel eens door een periode gaan waarin de dyslexie minder aanwezig is. Maar soms is het er ineens weer: tijdens een drukke periode voor een toets, of als er weer veel gelezen en onthouden moet worden en er een beroep gedaan wordt op het geheugen. Met een griepje kan iemand zelfs iets meer dyslectisch zijn dan normaal. Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat wanneer je met een dyslectisch profiel op de wereld komt, daar gewoon nooit vanaf raakt. Hoe je daar mee omgaat en welke oplossingen je daarvoor vindt, hangt grotendeels af van je karakter en doorzettingsvermogen. Gelukkig zijn dyslecten creatief genoeg om naar goede oplossingen te zoeken en die uiteindelijk ook wel te vinden. Maar dyslexie is nooit ècht over en kan in mijn beleving ook niet voorkomen worden.
is er medicijn om dyslexie te genezen? ik hoop het!
groet,
volwassen
Nee, van een medicijn heb ik nog nooit gehoord. Maar er zijn wel werkwijze die goed aansluiten bij wat veel van deze kinderen nodig hebben. En dat is niet een standaard dyslexietraject waar alles wat op school al een keer is aangeboden nog eens dunnetjes wordt overgedaan. Want je kind heeft allang laten zien dat die aanpak niet werkt. Ik vind ‘behandeling’ altijd zo’n rotwoord, want het suggereert dat je kind ziek is of zo, of dat er iets ernstigs aan mankeert. Terwijl je kind vaak gewoon andere ondersteuning nodig heeft dan de standaard methodes bieden. Dat is eerder een tekortkoming van die methodes dan van je kind.
Ik ben de moeder van 3 kinderen met een dyslexieverklaring. Ik herken bij mijn kinderen niet echt de ‘kenmerken’ die volgens jou ook bij dyslexie zouden horen: “Ontbreken van planning en structuur, wanorde op de kamer èn in het hoofd. De tijd vergeten, slordig werk afleveren en echt heel veel dingetjes vergeten.”
Of in ieder geval niet bij alledrie. Ze zijn zo verschillend van elkaar als broer en zussen kunnen zijn :). Laat dat nu ook gelden voor alle kinderen met dyslexie…
En ja, ik heb wel de ervaring dat problemen met lezen en spelling ineens heel snel kunnen verdwijnen met de juiste training. Want er zijn heel veel alternatieven voor zoals het op school wordt aangeboden en sommigen passen beter bij een kind en helpen het zijn ‘handicap’ in ieder geval voor een groot deel te overwinnen.
Waarom je in zo’n geval toch wil vasthouden aan het label dyslexie, dat snap ik niet. Alsof er geen andere kinderen zijn die moeite hebben met planning, hun kamer nooit opruimen of dingen vergeten…