Mijn eerste column, spannend! Maar vooral is het heel erg leuk om op deze manier met anderen te delen wat ik elke dag meemaak. In mijn werk op een voorschool, waar ik peuters, ouders en collega’s begeleid in de (taal)ontwikkeling. Maar ook in mijn eigen praktijk als begeleider en coach van kinderen en jongeren die in beelden denken.
De beelddenker dus.
Vandaag had ik een kennismakingsgesprek met een meisje van 11 jaar. Ze kwam niet voor dyslexie, zo zei ze direct, want lezen vond ze heel erg leuk en daar was ze ook heel goed in op school. Rekenen was een ander verhaal. Ze had al veel bijles gehad, maar dat hielp niet. Of ze snapte het helemaal niet, of ze snapte het op dat moment wel, maar daarna niet meer. Ook bij het leren van de tafels lukte het haar wel om ze voor die ene week te leren, maar daarna was ze ze weer kwijt.
Dit hoor je vaak bij beelddenkende kinderen. Het betekent dat het beeld dat deze kinderen nodig hebben om het totale plaatje helder te hebben, er nog niet is. En is dat er niet, dan lukt het hen niet om de leerstof echt op te nemen. Het totale plaatje helder krijgen, dat doe ik in mijn praktijk met klei. Met de klei gaan ze voelen, kijken, ruiken, ontdekken… Totdat ze het totaalplaatje hebben. “Oh, nu snap ik het”, hoor ik ze vaak met een diepe zucht zeggen. En dan hoeft er niet meer herhaald of geoefend te worden. Want als het beeld er is, dan gaat dat nooit meer weg.
Mooie mensen zijn het, die beelddenkers. Unieke mensen, die we in de wereld hard nodig hebben. Want ze denken op een hele eigen wijze, en komen hiermee tot de meest briljante ideeën. Google maar eens op beroemde beelddenkers: Steve Jobs, Steven Spielberg , Thomas Edison, Vincent van Gogh, Albert Einstein, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Niet de minste mensen dus.
Dus laat ik mijn eerste column afsluiten met de woorden: beelddenkers, koester ze
