Het was die blik in je ogen! Met zijn blik herleefde ik een gevoel van ruim 30 jaar terug. Het was elke keer weer een enorme teleurstelling als door de weersomstandigheden de voetbaltraining of wedstrijd was afgelast. Een knuffel van mijn moeder was dan niet genoeg!
Ik wist dus wat mij afgelopen woensdag te doen stond, toen vanwege het weer de training werd afgelast, terwijl Julian al sinds de vroege middag in zijn trainingspak rondhuppelde. We hebben even heerlijk in de woonkamer een partijtje voetbal gespeeld. De glimlach was al snel weer terug, zelfs nadat ik in de laatste minuut de winnende maakte (ik wilde toch echt winnen om mijn gevoel van vroeger weg te spoelen).
Het zijn trouwens altijd wel mooie partijtjes die we samen spelen, want allebei kunnen we niet echt (of echt niet) tegen ons verlies. Heel af en toe probeert een van ons zelfs te smokkelen met de score, maar dan toont de ander altijd wel zijn telkunsten. Mochten wij ooit een rekentoets moeten maken dan hoeven we ons daar geen zorgen over te maken!
Ander perspectief
Hebben jullie je eigenlijk eind januari nog zorgen gemaakt? De eerste loonstrook van het jaar leidt in menig huishouden toch altijd weer tot spanning of het onder de streep niet tegenvalt. Volgens de kinderen hoeven wij ons hier geen zorgen over te maken. Wij zijn namelijk hartstikke rijk volgens de kinderen! Waarom? Omdat mama heel veel pasjes heeft.
Het mooiste was wel de vastberaden blik in hun ogen, waarmee ze deze conclusie trokken. Ik kan echt geniet van die kinderlogica, waarmee heel veel dingen in een ander perspectief komen te staan. Het opgroeien van kinderen is een prachtig proces, maar deze kinderlogica ga ik straks echt missen!
Of moet ik sinds vorige week concluderen dat bij Kyra de kinderlogica langzaam al wordt vervangen door de volwassen werkelijkheid? Vrees het wel. Ze kwam vorige week vrijdag namelijk uit school en kon mij tot in detail beschrijven hoe een man met pistool het Mediapark in Hilversum was binnen gedrongen. Ik zal die blik in haar ogen niet snel vergeten en deed mij beseffen dat het onbezonnen kinderleventje voor haar is afgelopen.
Opeens zie ik tijdens het schrijven van deze column in de weerspiegeling van de laptop dat mijn blik een beetje weemoedig wordt bij deze constatering. Het is zo’n moment dat je beseft om te genieten van elk moment. Een volwassen les, die ik als de kinderen uit school komen ook op hun zal overbrengen. De blik op het hier en nu!
Tot de volgende persoonlijke noot, Christian
