Mijn kleindochters va 12 en bijna 9 melden zich op zaterdagmiddag voor een nacht je slapen bij oma. Nadat alle knuffels en berengarderobe op hun kamer zijn uitgestald komt de oudste in de keuken om me te helpen met de pannenkoeken. Ik heb de vaart er lekker in en bak het liefste zelf even door, dus kijkt ze wat ze verder nog kan doen. Op het aanrecht staat mijn laptop met een geopend Weight Watchers account. Oma probeert de vakantiekilo’s weer eens te bestrijden. ‘Wat wil je gaan eten oma, dan zoek ik het voor je op’ zegt ze en ze navigeert handig door mijn dagboekje. ‘Kaaspannenkoek’ mompel ik en ze gaat aan de slag. ‘Die staat er niet in. Zal ik dan een gewone pannenkoek doen en de kaas apart?’ We komen uit op twee middelgrote pannenkoeken en een plak 20+ kaas. Daar kan ik mee leven. ‘Kijk ook nog even wat een klein bakje volle yoghurt me aan punten kost’ vraag ik haar. Ik heb mijn favoriete stracciatella yoghurt in huis en als ik daar een klein beetje van mag hebben ben ik al heel happy. Vier punten, dus dat gaat lukken. ‘Dan heb je er nog vier over voor een wijntje vanavond’, zegt ze tevreden. Dat is samen pannenkoeken bakken 2.0! Geen geklieder met beslag op mijn fornuis, maar high Tech ondersteuning bij het samenstellen van het menu.
Aan tafel snijd ik behoedzaam het magere 20+ plakje doormidden. Ik geef toe, het is niet de ultieme kaaspannenkoek, maar een prima compromis op weg naar een slankere oma. Opa kijkt bedenkelijk. ‘Dat je die rommel kunt eten, daar zit totaal geen smaak aan’, zegt hij misprijzend. Mijn keukenhulp kijkt boos naar hem op. ‘Opa, iedereen heeft een andere smaak, daar kun je niks van zeggen, als oma het wel lust is het toch goed?’ Wouw, wat een support. ‘Heb jij soms bijdehandjes gegeten?’ vraagt opa plagerig. Haar antwoord is onbewust scherp: ‘Nee opa, die vind ik dan weer niet zo lekker’. En ze strooit onbezorgd een grote berg poedersuiker op haar pannenkoek.
Na het eten is er de gebruikelijke worsteling van mijn meiden om de toch best wel grote bank eerlijk te verdelen over twee gebieden waar ze allebei kunnen liggen. Wat niet lukt, zoals altijd. Maar ik heb gelukkig een oplossing die altijd werkt. Ik ga voor de bank staan en de strijdende partijen splijten uiteen als de zee in een bijbels verhaal. Oma neemt stelling in het midden van de bank en de dames krullen er tevreden omheen. Met volle en minder volle buikjes, maar allemaal heel tevreden.
