‘Ik ga later echt nooit in discussie met mijn vijfjarige zoon of  dochter’, zei ik voordat wij kinderen kregen en een weekendje weg gingen met hele goede vrienden die al wel twee kleine doerakken hadden rondlopen.

’s Ochtends was het namelijk een hele strijd over de kleding keuze en het ontbijttafereel met hun vijfjarige dochter.
Ik stond echt met mijn oren te klapperen en zei dus dat ik dat wel eens even helemaal anders zou gaan aanpakken.

Nu, vele jaren later en wonend in Houston, betrap ik mij helaas op het tegenovergestelde. Er bestaat zelfs een vrij grote kans dat het bij ons thuis nog wel veel erger is.  Mijn ervaring tot nu toe is namelijk dat kinderen hier in Houston veel meer verwend worden en het krijgen van een‘ treat’ in de vorm van snoep, te pas en te onpas wordt ‘gebruikt’. Laatst was ons buurjongetje bij ons en hij hielp mee de herfstbladeren van de trampoline te vegen. Terwijl hij de bladeren de lucht in gooit, vraagt hij of hij en Pippa dan wel een ‘treat ‘ krijgen. Ik zei dat de traktatie was, dat ze heerlijk op de trampoline konden springen samen, zonder bladeren. Dat bedoelde hij geloof ik niet helemaal…..

Vorige week was het hoog tijd voor de kapper.  Jens liep erbij alsof hij  met zijn hoofd de grond wilde zwabberen en bij Pippa was er geen doorkomen meer aan.  Amerikanen overdrijven en alles is over de top, zo ook bij de kinderkapper. Dat is niet zomaar een kapper, dat is een complete spa voor kinderen. Van pedicure, manicure en haren knippen, tot massage en gaatjes prikken voor de oorbellen.

Pippa kijkt haar ogen uit als we binnenkomen, maar ze vraagt gelukkig niet om extra spa behandelingen…

Pippa mag in een grote stoel voor het wassen van de haren en de hoofdmassage met een aardbeienshampoo. Jens blijft het haren wassen bespaard, knippen is al erg genoeg.  Het gaat eigenlijk allemaal best goed en het is gezellig, een soort middagje uit.

…Totdat Jens de koekjes ontdekt. Want overal waar je met kinderen heen gaat in Houston, worden ze volgestopt met ‘lolly pops’ en ‘cookies’.
‘ Ok, Jens je mag een koekje…..ok, ok, je mag er twee.’ ‘Maar dan nu wel stoppen met huilen.’ En dan te bedenken dat hij nog niet eens in de kappersstoel zit.
‘Jens, nu stoppen met dat gekrijs en ‘ more’ roepen.’ ‘ Kijk eens naar Pippa, wat wordt ze mooi…!!’
Pff, ik hoor mezelf  praten en hem proberen af te leiden van die verdomde koekjes. ‘Ok, nog twee koekjes, maar ‘that’s it!!’

Vervolgens zegt de kapster, met wat overgewicht, ook nog doodleuk; ‘ He can have as many as he wants, don’t worry!’

Voet bij stuk
‘Ja, mama, hij mag gewoon zoveel hij wil’, zegt vervolgens de prinses in de kappersstoel.
Ik heb al drie keer toegegeven , dus nu houd ik voet bij stuk. Dan maar een gillend kind in de kapsalon. De kapster staat mij heel vreemd aan te kijken , als ik vervolgens Jens gewoon buiten op straat zet. Niet dat dat verder helpt. Het half uur daarna in de kappersstoel is natuurlijk een regelrecht drama. Na het betalen van de rekening, mogen ze van de lieve kapster een lekkere lolly uitzoeken. Jens kijkt mij aan met van die ogen die zeggen; zie je mama, uiteindelijk krijg ik toch gewoon altijd wat ik wil…! En ik nog maar denken dat Pippa zou gaan zeuren om gaatjes en roze nagels, nee..Jens is het probleem vandaag.

Discussie in de auto
Oververhit sleep ik de kinderen de auto in, starten maar en lekker de radio aan. Weer gegil op de achterbank. Ik weet wel wat Jens wil. Maar ik heb geen zin om weer de liedjes van Bert en Ernie te luisteren. ‘ Jens, je kan niet altijd je zin krijgen’, roep ik naar de achterbank. Nog geen twee straten verder en na een ontelbare hoeveelheid dreigementen dat ik hem uit de auto ga zetten, zing ik braaf mee met Ernie en luister ik naar het verhaaltje van Bert.

Vanochtend na het naar school brengen en het wederom luisteren naar Bert en Ernie, betrap ik mij er op dat ik al een half uur geleden mijn laatste monstertje op school heb achtergelaten en dat ik nog steeds braaf  luister en meezing met het verjaardagsliedje voor Bert…