Ieder kind heeft zo zijn angsten. De een is bang voor honden, de ander voor insecten en de volgende voor harde geluiden. Zelf was ik als peutertje bang voor Sinterklaas, Zwarte Piet en clowns. Vooral clowns vond ik helemaal niets! Sinterklaas ging nog wel, maar ik was bang voor de zak en Zwarte Piet vond ik gewoon eng.
Een van mijn vroegste jeugdherinneringen is de Sinterklaasviering op mijn peuterspeelzaaltje. Alle kindjes waren door het dolle heen toen Sinterklaas en de Pieten binnenkwamen, maar ik was alles behalve blij. Ik barstte uit in een hysterische jankbui en verstoorde zo alle feestelijkheden. Blijkbaar kregen ze me niet stil en hebben ze naar alle pedagogische inzichten uit de jaren 70 van de vorige eeuw ingegrepen. Nu zouden kinderen getroost en geknuffeld worden, maar mij brachten ze mopperend en al naar de wc en trokken de deur achter zich dicht. Wel drukten ze me nog een “Nijntje in de sneeuw” in mijn knuistjes, maar daar zat ik: bang, moederziel alleen en wat voelde ik me rot. Snikkend heb ik op mijn moeder gewacht en wat was ik blij dat ze me kwam halen!
De angst voor de Sint met zijn gezellige helpers verdween toen ik wat ouder werd (zeg een jaar of vier), maar clowns vind ik tot op de dag van vandaag vreselijk. Ze zien er angstaanjagend uit met die witte gezichten waar zo’n buitensporig grote rode mond in een eeuwige grijns op prijkt. Brrr. De rillingen lopen me over de rug als ik zo’n clownskop zie! Verder vind ik de grapjes die ze uithalen niet leuk. Er is werkelijk niets grappigs aan om iemands gezicht nat te spuiten met een plastic nepbloem of om op een veel te klein viooltje spelen, terwijl ze struikelen over hun veel te grote clownsvoeten. (elke keer hoop ik weer dat er eentje zich een bloedneus valt als hij struikelt over zijn maat-kano-schoenen. Dat zou pas grappig zijn!)
Maar goed, genoeg over clowns. Ik ben dus al jaren niet meer bang voor Sinterklaas en de Pieten. Sterker nog: ik vind het een fantastisch feest! Elk jaar kijk ik op 6 december al uit naar het komende Sinterklaasjournaal (elf maanden wachten is lang!), de aankomst van de pakjesboot en natuurlijk 5 december zelf. Ook dit jaar was ik weer van de partij toen het eerste Sinterklaasjournaal op de buis kwam. Gezellig zat ik met mijn jongens om me heen op de bank genesteld en we werkten wat kruidnootjes naar binnen. En toen…toen schrok ik me een hoedje!
Gekleurde pieten? Prima! (al ziet een Kaaspiet er terminaal uit door die gele kleur). Veegpieten? Ook prima! Clownspieten? Onprima! Ik snap de zet van het Sinterklaasjournaal echt niet. Pieten, behalve de gele, zijn slim, grappig, aandoenlijk en likeable in tegenstelling tot clowns. Wat hebben clowns nou gemeen met Piet of Klaas? Niets! Die stomme clownspieten verpesten de hele Sint-sfeer!
Dit jaar kwam Sinterklaas aan in Gouda. Doorgaans is zijn aankomst een van de hoogtepunten van mijn jaar, maar dit jaar niet. Ik vond er geen zak aan door die clowns. (ze mogen de naam Piet niet eens hebben!) Ik wilde mijn afkeer van het woord-dat-ik-niet-meer-noem niet aan mijn kinderen laten blijken en het feest niet verstoren door een opkomende jankbui.
Werd ik als peuter tijdens de komst van Sinterklaas op de wc gezet door mijn peuterjuffen, dit jaar heb ik mezelf op de pot gezet. Helemaal alleen was ik. Dit keer zonder Nijntje, maar met de Linda.
