Ieder persoon is anders, dat geldt ook voor kinderen met autisme. Ze hebben altijd wel talent waar ze in uitblinken. Zoals lezen, leren of meerdere talen schrijven en of spreken. Kinderen met autisme kunnen moeilijk contact maken met andere mensen. Sommige kunnen dat wel, maar ze praten wel alleen over dingen dat hun interesseren. Niet omdat ze geen interesse in jouw hebben, maar omdat ze niet weten hoe ze moeten beginnen of hoe ze zich moeten gedragen.
Prettige omgeving
In deze blog ga ik het over een jongen van zeven hebben. Hij had ouders die niet met zijn autisme om konden gaan. De situatie thuis was ook niet bepaald gezond voor die jongen. Hij kon daardoor niet zichzelf zijn. Jeugdzorg besloot de jongen uit huis te plaatsen. Hij kwam terecht bij de buurvrouw van mijn moeder. Alvorens hij bij haar en haar vriend kwam intrekken, kwam ze daar al vaak op bezoek. Dus de jongen leerde haar al aardig kennen. Hij heeft zijn eigen kamer, waar hij ontzettend blij mee is. En waar hij ook zo blij mee is, is zijn buurvrouw. Hij is ontzettend dol op mijn moeder. De eerste keer dat hij daar binnenkwam, voelde hij zich meteen al op zijn gemak. Hij bleef wild rondjes lopen in de woonkamer. En liet haar een lied horen waar hij herhaaldelijk naar luisterde. Let it go van Frozen. Dat vertelde ze me pas nadat ik uren zat te raden naar het liedje (omdat ze de naam niet meer wist). Ik heb volgens mij heel youtube af gespitst, omdat ik zo nieuwsgierig was naar wat hij zo leuk vindt. En zelfs toen ik Frozen raadde kreeg ik nog een nee te horen. Dag later “Ik weet welk liedje hij altijd luisterd hoor. Het is van frozen.”
Hij is dol op Elsa. Laatst gaf hij mijn moeder een plaatje van Elsa, die hij zelf had uitgeknipt en zei “Leg het op de tafel. Niet kwijt raken.” Elsa is ook zijn denkbeeldig vriendinnetje. Hij voert hele gesprekken met haar.
Vaste afspraken
Hij is altijd heel vrolijk. Maar als er thuis of op school geen duidelijke afspraken gemaakt worden dan kan hij nogal opstandig worden, want dat is in zijn ogen oneerlijk omdat hij dat niet kan begrijpen. Daarom moet er altijd eerst van tevoren verteld worden wat er gaat gebeuren. Elke dag hetzelfde. Daar moeten ze niet van afwijken, dat is het beste voor hem. Hij gaat elke dag om de zelfde tijd onder de douche en zelfde tijd naar bed. En èèn keer in de week in bad, dat is dan van tevoren uitgelegd aan hem.
Je zou hem ook niet kunnen verassen met bijvoorbeeld een dagje uit, als dat zomaar spontaan zou zijn. Maar als je beloofd heb ergens naartoe te gaan, kan je niet opeens zeggen dat je inplaats van vandaag morgen weggaat. Daar wordt hij onrustig door. Want hij heeft zich dan de hele week ingesteld om die ene dag weg te gaan.
School
Op school gaat het goed, tenzij hij niet lekker in zijn vel zit. Als er thuis wat gebeurd is, neemt hij dat mee naar school. Hij uit dat in agressief gedrag, bijvoorbeeld andere kinderen slaan. Op een dag dat hij op werd gehaald, zei zijn pleegmoeder “Kom, we gaan naar huis.” Maar hij was zo onrustig, dat ze vroeg wat er was. Wat bleek nou, zijn puzzel lag door elkaar. Ze zei op een rustige toon dat ze dat wel in orde zouden maken. Nadat de puzzel in orde was, ging hij rustig mee. De reden dat hij zo onrustig was, kwam doordat hij het gevoel kreeg dat hij niet werd begrepen door de juffrouw. Daardoor had hij de puzzel die hij al mooi in elkaar had gezet, woest door elkaar gegooid.
Gevoelens
Hij is een keer in de auto van mijn stiefvader gegaan en had alle deuren open gelaten. Mijn stiefvader zei “Hey wat doe je nou?” Toen rende hij naar zijn pleegouders met de mededeling “De buurman is boos op mij.” Een vriend van hun kwam toen langs, samen met hem en ging zijn excuses aanbieden op zijn manier. Wat ik hiermee wil zeggen is dat het bij die kinderen allemaal groter aankomt dan wat het in werkelijkheid is. Hij had geen ruzie met de buurman, maar in zijn ogen was dat wel zo. Maar alles boven alles, is het gewoon een kwestie van begrip tonen voor deze kinderen.
