Blogs
Mijn kinderen maken ruzie! Ruzie om speelgoed, ruzie om wat er op tv gekeken wordt, ruzie om een blauwe of rode beker. Maar het is verbazingwekkend waar ze allemaal ruzie om kunnen maken.
Ik zet het voor de grap eens op een rijtje. En dit zijn niet de eenmalige onderwerpen maar de regelmatig zo niet dagelijks terugkerende.
- speelgoed, ze hebben namelijk écht niets dus ze willen allemaal hetzelfde.
- iPad, wie mag het eerst.
- iedereen wil het blauwe bord want dan smaakt het eten blijkbaar beter?
- de blauwe beker drinkt ook lekkerder dan de rode, groene, hele of oranje.
- wie de deur open mag doen.
- wie het eerst in de auto mag stappen en ook weer wie er het eerst uit mag.
- wie het eerst onder de douche straal mag staan en vervolgens niet willen wisselen met deze of gene.
- het eigenaarschap over de afstandsbediening
Ook al mag je er niet mee zappen, het vasthouden ervan is een ding
- wie het eerst tanden moet poetsen.
- de w.c. Zodra er één moet, moet de ander uiteraard opeens ook. En dan vechten bij de deur of de w.c. expres bezetten(twee w.c’s in huis maar dat mag de pret niet drukken)
- het binnentreden van de slaapkamer van de ander. Verschilt per dag of dat is toegestaan of niet.
- de plaats op de bank/aan tafel/op de grond. Heeeel belangrijk, nauwkeurig uitgezocht dus vooral niet een cm te ver opschuiven. Echt, Sheldon uit de Big Bang Theory is vergeleken met mijn jongens zeer flexibel over zijn zitplaats.
- het voeren van de beestenboel. Normaal kijken ze er niet naar om, maar zodra je het aan de één vraagt, wil de rest het ook doen. Maar aangezien je niet op plofcavia’s of plofkat zit te wachten eindigt dit minimaal op één boos kind.
- de trampoline….. need i say more?
En zo kan ik nog wel even doorgaan hoor. Maar goed het schijnt er ook wel bij te horen het ruzie maken. Alleen af en toe begrijp ik er écht niets van. Maar goed dat ik binnenkort aan mijn kindercoach opleiding ga beginnen……..
Blogs
Je bent ons eerste kind, dat maakt jou zo bijzonder. Jij maakte ons ouders, en dat is wel heel speciaal. Van jou hebben wij het meeste bewust meegemaakt, want onze wereld draaide alleen nog om jou. Alle aandacht ging naar jou, en je was ook wel een super makkelijk jochie. Na ruim 2,5 jaar was jij niet meer ons enige kind. Broertje 1 kwam op de proppen, en opeens draaide onze wereld niet meer alleen om jou. En wat hield jij je groot. Dol op je kleine broertje maar ook wel af en toe wat moeite om je aan te passen, de aandacht te delen. Maar jullie werden groter en jij nam steeds meer de rol van de oudste aan. Helpen waar je kon, en wakend over je kleine broer. Weer ruim 2,5 jaar later kwam broertje 2 aanzetten. En weer moest jij een stukje aandacht inleveren. Inmiddels had je de leeftijd dat je je broertje vooral heel lief vond en er weinig moeite mee had. Nu ben jij alweer 8 jaar en nog wat en je bent nog steeds ons eerste kind, alleen niet meer ons enige. Je hebt 2 broertjes die een hoop aandacht vragen en de aandacht naar jou schiet er nog wel eens bij in. Juist omdat je zo rustig bent en zo relaxed en eigenlijk alles wel prima vindt. Je doet het fantastisch op school dus ook daar hoeven wij ons weinig mee te bemoeien. Het gaat je allemaal zo makkelijk af. Maar soms, heel soms….dan vind je het wel lastig al die broertjes. Dan baal je van alle aandacht die naar de rest uitgaat. Dan voel jij je niet speciaal. Maar jij bent ons eerste kind, jij maakte ons ouders en dat is super speciaal. We zijn zo trots op jou, onze grote kleine zoon.
Blogs
Hoe omgaan met de gebeurtenissen in Brussel? Mijn gedachten hierover even op papier gezet en zie hieronder het resultaat.
Tja, na alle gebeurtenissen in Brussel en alle columnisten die daar over schrijven, kan ik als wannabe columnist natuurlijk niet achterblijven. Maar waar moet ik beginnen? Eerlijk gezegd heb ik er gewoon geen woorden voor…..het is vreselijk, het maakt me boos, bang, verdrietig… Ik zit niet heel erg op mijn gemak in de metro en kijk iedereen met een baard en een rugzak bij voorbaat al dreigend aan. Maar dat is niet het enige. Want natuurlijk houdt het ons allemaal bezig, in wat voor wereld groeien onze kinderen op? Groeien ze nog op in een wereld waarin we vrij zijn, zonder angst?
Zien we ze nog opgroeien, overkomt onszelf niets of onze kinderen?
Ja ik ben bang, iets wat ik eigenlijk niet wil want dat is precies waar deze beesten op uit zijn. Beesten zeg ik, al is dat eigenlijk nog een veel te vriendelijke benaming want dieren zijn hartstikke lief en deze figuren verdienen eigenlijk dus ook die naam niet. Maar wat vertel ik aan mijn kinderen over wat er gaande is? Moet ik ze er wat over vertellen? Ik weet het eerlijk gezegd niet. De oudste is al acht, maar hij is ook pas acht! Mijn collega zei mij vanmorgen dat hij echt al stappen zet in de grote boze wereld en er meer van meekrijgt dan wij denken. Maar wil ik dat? Ze zijn nog zo heerlijk puur en onbezorgd en dat kan ik ze toch niet afnemen? Mocht iemand mij van tips willen voorzien, graag!
Vanmorgen hadden de boefjes pistooltjes en schoten daarmee op elkaar. Dat deed mij stiekem wel even rillen, want hoe dicht bij de realiteit zitten zij in hun spel? Instinctief wilde ik ze stoppen, omdat het geweld wat gaande is in de wereld zo pijnlijk is, er al zoveel ellende is….ga maar iets liefs en vredigs doen ipv oorlogje spelen denk ik dan. Maar dan neem ik ze weer iets af, iets wat gewoon jongens-eigen is. En dat betekent dat ik ze beperk in hun vrijheid van spelingsuiting, en dat gun ik de terroristen niet. Dus laat ze maar spelen, laat ze maar pief paf poef roepen, want ze krijgen ons en onze kinderen er echt niet onder. Dat laten we gewoon niet gebeuren!
Ik hoop met heel mijn hart op een vreedzame wereld, een veilige wereld, waarin ieder kind normaal kan opgroeien tot de persoon die hij of zij wil zijn.
beeld: mediawijsheid.be
Blogs, Hooggevoeligheid
Tanja deelt met ons een persoonlijk verhaal over hoogsensitiviteit en hulp zoeken. Over haar hoogsensitieve zoon(s), de problemen die ze daarmee ervaar en de druk die het op haar gezin legt. En over de stappen die ze heeft heb genomen om haar gezin weer in balans te krijgen.
Vooropgesteld, mijn drie zoontjes zijn schatten. Ze zijn lief, slim, (eigen)wijs en uiteraard de knapste jongetjes van de hele wereld. Twee van de drie zijn hooggevoelig/hoogsensitief. Dat is op zich natuurlijk niet zo’n probleem, ze hebben alleen een andere benadering nodig. Vooral de middelste. Hij heeft namelijk ook een prikkelverwerkingsstoornis en dat is voor hem en voor ons soms behoorlijk lastig.
Opvoedstijl
Ik ben zelf van het ouderwetse opvoeden. Daarmee bedoel ik dat ik vind dat mijn kinderen gewoon moeten luisteren. Zo niet, stuur ik ze naar de gang, zijn ze hun tijd op de Ipad kwijt of moeten ze naar hun kamer. Dit mondt doorgaans uit in een driftbui met als gevolg dat ik nog bozer word en direct excuses verwacht. Daarna moet het klaar zijn. Dat het in de praktijk niet zo werkt heb ik inmiddels wel ondervonden. Met een hoogsensitief kind kom je er niet door te straffen, je stem te verheffen of hem op de gang te zetten. Je zult geduld moeten hebben, begrip, het kind de ruimte geven om af te koelen na een driftbui. Maar dat is moeilijk, zeker voor een moeder als ik. Omdat ik al een poos in een negatieve spiraal zat met ons middelste zoontje en de boze buien een zware wissel op ons gezin trokken ben ik uiteindelijk met hem naar speltherapie gegaan. Wat een eyeopener was dat. En ook ontzettend fijn voor hem, want hij kan echt zijn ei kwijt bij de therapeute. Een fantastische vrouw bij wie hij zich volledig op zijn gemak voelt, alles kan zeggen en spelenderwijs een heleboel kan verwerken. Ik heb ook veel van haar geleerd, maar ik schrok ook van wat er soms uit kwam. Want wat krijgt je kind toch een hoop mee zonder dat je het echt doorhebt. Zeker een hoogsensitief kind pikt ontzettend veel op. Stemmingen, beelden, geluiden….alles komt bij ze binnen.
Ik vergelijk de situatie weleens met een colafles die in zijn buikje zit en die bij het opstaan meteen begint te schudden.
Hoe meer prikkels er binnen komen hoe harder de fles gaat schudden tot de dop er op een gegeven moment vanaf vliegt en de boze bui geboren is. Die probeer ik dus voor te zijn. Inmiddels begin ik te herkennen wanneer het hem teveel wordt. Dan grijp ik in. Al met al moet ik zeggen dat de boze buien minder worden en wij het ook een stuk gezelliger hebben. Om het helemaal compleet te maken heb ik me ingeschreven voor de opleiding kindercoaching. Zo hoop ik nog meer inzicht te krijgen en de skills die ik daar aangereikt krijg thuis toe te kunnen passen. En wie weet wat ik buiten ons gezin nog meer met deze opleiding kan gaan doen?
Hoogsensitiviteit en hulp zoeken
We zijn er nog niet, met een hoogsensitief kind zul je altijd tegen bepaalde dingen aanlopen, prikkels krijgen ze tenslotte overal binnen. Maar met het begrijpen van het waarom, kom je al een heel eind. En dan is het aan jou als ouder om je kind bij de hand te nemen en te helpen zo goed als je kunt.
9 tips voor het opvoeden van een hoogsensitief kind
