Je krijgt niet altijd wat je geeft

Je krijgt niet altijd wat je geeft

Kinderen kunnen soms mooie discussie met elkaar hebben. Discussie die ze ook tot mooi inzichten laat komen. Dit geldt ook voor de zoon en dochter van Nicole. Ze schreef er een mooie blog over, je krijgt niet altijd wat je geeft.

Stress had ie. Stress om op tijd op school te komen. Ze hadden het heel gezellig die ochtend toen ze vlak voor het opstaan in mijn bed kropen. En toen ik ging douchen, gingen zij door met plezier maken. Toen ik aangekleed was en naar beneden ging, hadden zij nog steeds plezier. En nu had hij stress, want hij kwam wat tijd te kort.

Gelukkig voor hem bood zijn zus aan om de konijnen eten te geven. Dat is immers hun taak. Ze hebben deze taak eerlijk verdeeld door om de dag voor de konijnen te zorgen. Het was zijn beurt vandaag. Maar omdat zijn zus zag dat hij het niet ging redden, deed zij het voor hem.

De volgende dag

Een dag later begon de discussie vlak na het opstaan. Hij vond dat zij ook deze dag de konijnen eten moest geven, het was immers haar dag. Maar zij vond dat hij ze eten moest geven, want zij had het gisteren immers voor hem gedaan. Ik besloot me eens even niet met deze discussie te bemoeien. “Ik ga de konijnen echt geen eten geven vandaag, het is jouw taak!” riep hij vanaf zijn kamer naar die van haar. “Ja maar, ik heb het gisteren voor jou gedaan, dan kun je het nu toch wel voor mij doen?” riep zij terug. Ze deed een beroep op zijn redelijkheid. Maar hij riep er overheen “Tja, als je iets doet voor een ander kun je nou eenmaal niet altijd verwachten dat iemand hetzelfde terug doet!” Zo. Ik stond enorm te kijken van deze laatste opmerking. Daar sloeg hij toch wel even de spijker op zijn kop.

Ik vond dat ze beiden een punt hadden en was blij dat ik me er niet in gemengd had. Toen hij naar beneden was gaf ik haar de tip dat ze misschien de volgende keer dat ze hem wil helpen duidelijke afspraken kan maken als ze iets terug verwacht. En beneden fluisterde ik hem in dat ik niet zeker weet of zijn zus hem de volgende keer nog gaat helpen. Hij was nog in een bozige bui en ik kreeg een “Nou en” als reactie.

Uiteindelijk gaf zij de konijnen die ochtend eten. En ik had het toch ook wel met haar te doen. Ik vroeg me af wat maakte dat zij nu toch de konijnen eten geeft? Daar zou ze allerlei redenen voor kunnen hebben. Het raakte me omdat ik hierin ook mezelf herkende. Toen ze weer binnen kwam gaf ik haar een knipoog en daarnaast als reactie “ik denk dat de konijnen blij zijn dat ze eten hebben gekregen vandaag”.

Een dag later

En vandaag is zij aan de late kant. Het is zijn beurt voor de konijnen. Hij geeft de konijnen eten en ik zie dat hij zowel zijn eigen fiets als haar fiets uit de schuur haalt. Om niet te laat te komen pakt hij binnen zijn tas en vertrekt alvast naar school. Zij is een beetje in de stress omdat ze ook op tijd wil komen. Gauw doet ze haar jas aan, pakt haar tas en stormt naar buiten. Daar botst ze tegen haar eigen fiets op. Ze komt weer binnen en zegt “Ik denk dat hij dit heeft terug gedaan omdat ik van de week voor hem de konijnen eten had gegeven” “Ik denk het ook schatje. Je kunt niet altijd hetzelfde terug verwachten als wat jij een ander geeft. Maar ik weet zeker dat hij je van de week dankbaar was voor wat je voor hem hebt gedaan. En misschien heeft hij daarom nu jouw fiets buiten gezet omdat hij zag dat hij jou daar nu mee kon helpen”.    

Op school zien ze elkaar en bedankt zij hem voor het buiten zetten van haar fiets.

Problemen die van de kinderen zijn wil ik zo veel mogelijk bij de kinderen laten. Ik wil ze hier en daar wat influisteren om na te denken over hun eigen gedrag en wat dat kan doen met de ander. En dan laat ik het los en hoop ik dat het geweten zijn werk doet. Want ik geloof er helemaal in dat tussen zijn “nou en” en het buiten zetten van haar fiets, hij echt wel nagedacht heeft over deze discussie, zijn aandeel hierin en de mogelijke gevolgen. Hier hebben kinderen alleen wel even wat tijd voor nodig… en misschien niet alleen kinderen….

Je krijgt niet altijd wat je geeft. En zeker niet in dezelfde vorm of op eenzelfde moment. Maar durf te zien wat de ander je geeft en laat je verrassen op een moment dat je het niet verwacht….

de blog “Je krijgt niet altijd wat je geeft” verscheen eerder op Juffrouwmama 

Dammen en omgaan met tegenslagen

Dammen en omgaan met tegenslagen

“jaaaa, nou heb ik weer een rotdag!” roept mijn zoon (6 jaar). Boos rent hij naar zijn kamer. Iedere keer wanneer hij een tegenslag krijgt, verliest met een spelletje of niet krijgt wat hij graag wil, zien we dit gedrag bij hem. Ik heb het met hem te doen. Hoe leer ik hem omgaan met tegenslagen.

Ik vind het vervelend voor hem dat zijn beleving over de hele dag negatief is door een teleurstelling aan het eind van de dag. Is het alleen een uitspraak om zijn frustratie te uiten of dat zijn beleving over de hele dag vervelend is?

Ik begrijp heel goed hoe het komt. Negatieve momenten voelen veel groter dan positieve momenten. Aan dat gevoel kan ik niet zo veel veranderen. Wel zijn gedachten erover. Ik besluit dat we hem gaan helpen door voortaan ’s avonds bij het naar bed gaan de dag te evalueren. Dat we allebei dingen gaan noemen die niet fijn waren die dag en daarna dingen gaan noemen die wel fijn waren. Mijn insteek is hem te laten zien dat er op een dag veel meer dingen gebeuren die wel leuk zijn dan die niet leuk zijn. Oefenen in dankbaarheid. Ik geef hem daarvoor een klein schriftje. Elke dag schrijven we aan de linkerkant wat niet fijn was en aan de rechterkant wat wel fijn was. En ik zorg er voor dat er elke dag meer dingen aan de rechterkant staan dan aan de linkerkant.

Hoe leren omgaan met tegenslagen

De weken er na zien we nog weinig verschil in zijn gedrag. Ik merk dat mijn zorgen een beetje groter beginnen te worden. Ik zou het zo fijn voor hem vinden als zijn glas wat vaker half vol voelt in plaats van half leeg. En dat zou ook verschil maken voor de sfeer in huis… en voor mijn gemoed. Ik begin me nu ook zorgen te maken voor later. Hoe zal hij dan om kunnen gaan met grotere teleurstellingen en hoe uit zich dat dan?

Op een gewone zondagochtend staan we samen aan het aanrecht om een brood te bakken. Ik lever de ingrediënten aan en hij weegt alles af. Daarna mag hij alles kneden tot deeg. Het is gezellig in de keuken, ik merk dat hij in een goed humeur is. Wanneer het brood gekneed is leg ik er een theedoek overheen en geef hem de opdracht om het wekkertje aan te zetten voor de wachttijd. Terwijl hij de wekker aan zet vraagt hij: “zullen we een spelletje doen tijdens het wachten”. “Oke, als ik mag winnen” antwoord ik hem. Hij vindt het goed, pakt het dambord en de damstenen en loopt triomfantelijk naar de tafel.

Potje dammen

We zitten tegenover elkaar. Ik heb wit en hij heeft zwart. “Wie mag er beginnen?” vraagt hij. “Zwart begint en wit wint” antwoord ik. Om de beurt schuiven we één van onze stenen naar voren. Dan nadert het moment dat er wel geslagen zal moeten worden. Ik schuif een steen van mij vooruit waardoor hij die steen kan slaan. “haha, ik heb de eerste steen geslagen roept hij”. Wat er dan op het spelbord ontstaat heeft hij denk ik niet voorzien.

Ik kan door zijn slag 3 van zijn stenen weg slaan. Even twijfel ik wat ik zal doen, de sfeer is immers zo gezellig nu en dat wil ik eigenlijk graag zo houden. Zal ik maar één steen terug slaan of pak ik ze alle drie? Maar omdat ik gezegd heb dat ik wil winnen besluit ik ze alle drie te slaan. “Oh, dat wist ik niet dat dat ook kon!” roept hij. “Ik dacht dat dat alleen met een dam mocht!” Ik zie de teleurstelling op zijn gezicht. Heel eventjes maar. Daarna gaat zijn gezicht op neutraal en zegt “oke, dan ben ik nu aan de beurt”.

Deze reactie was wel de laatste die ik had verwacht. Ik vraag hem om het spel even stil te leggen. “Mag ik vragen wat er in jouw hoofd gebeurde toen ik de 3 stenen van jou sloeg?” vraag ik hem. “Ik vond het eventjes niet leuk en toen bedacht ik me dat opa en oma dadelijk bij ons komen lunchen. En dat we vanmiddag naar een feestje gaan en daar ook nog blijven eten dus dat het toch wel een leuke dag zal worden”

Ik voel trots en ontroering door me heen gaan. Ik geef hem een high five en vertel hem dat ik het zo fijn voor hem vind dat het hem gelukt is om met zijn gedachten te bedenken dat wanneer er iets vervelends gebeurt dat een vervelend gevoel geeft maar niet je hele dag verpest hoeft te zijn. Zou het schrijven in het schriftje dan nu zijn vruchten af aan het werpen zijn?

“zullen we dan nu weer verder spelen mam?”