We hebben een zware periode achter de rug en nog steeds is het zwaar. Het plotseling overlijden van mijn vader afgelopen juli heeft ingeslagen als een bom. Niet alleen bij mij maar ook bij zoonlief. Ondanks zijn 3 jaar heeft hij alles feilloos door. Op de momenten van intens verdriet stond en staat hij paraat met zijn favoriete knuffels voor een dikke kus en een stevige omhelzing. Om mij heel fijn te troosten. Nadat er eindelijk een rustige periode was aangebroken, na de uitvaart en alle regel zaken, merkte ik dat het met zoonlief minder goed ging. Hij veranderde van een lief jongetje in een jongetje dat erg boos en verdrietig was. Veel slaan, schoppen en de boel bij elkaar schreeuwde.
Na mijn pedagogische trukendoos open te hebben getrokken wist ik het niet meer en heb ik in alle wanhoop dan toch maar het consultatiebureau gebeld. Dat ging geheel tegen mijn principe in. Want ik ben niet zon fan van het consultatiebureau. Zoonlief had erg last van de veranderingen. Opa die weg was, de verkoop van opa’s huis, de lege plek op de bank waar opa altijd zat en het vele verdriet van mij deed hem niet goed. Daar kreeg ik te horen dat een kind zich niet kan uiten zoals een volwassene en uit het zich soms in extreem boze buien en veel schreeuwpartijen. Ik moest hem gewoon af en toe negeren en dan zou het vanzelf bijtrekken. Dat was inderdaad zo. Hij heeft 2 weken deze bozen buien gehad en toen werd hij weer het lieve en spontane jongetje dat hij altijd was. Maar toch voelt het als ouder dat je hebt gefaald. Manlief zei zo mooi: “Hij mag ons verdriet gewoon zien. Dat hoort er ook bij. Dat is het leven.” Hij heeft natuurlijk gelijk. Maar ik wilde zoonlief toch wat beschermen tegen mijn verdriet. Maar je voelt je soms radeloos en vreselijk eenzaam. Hoe moet je rouwen? Hoe moet je zo’n immens verlies verwerken? En kan ik het ooit verwerken? En hoe moet ik mijn kind daarin begeleiden? Er is geen handboek voor. En er wordt al snel van je verwacht, volgens de maatschappij, dat het leven doorgaat en dat het dus ook maar klaar moet zijn met dat gehuil en gesip. Ik kan je zeggen dat het in het echte leven niet zo werkt. Helaas niet. Was het maar zo.
Om zoonlief te helpen hebben we verschillende boekjes in huis gehaald. “Lieve oma Pluis” van Dick Bruna. Daardoor begreep hij het wat beter. Van mijn nicht kregen we het boek “Waar is opa Beer?” van Ono Alting. Dat boekje vertelt duidelijk wat dood zijn is en wat er gebeurt, in duidelijke kindertaal en met mooie tekeningen. Dus hebben we vanaf de uitvaart ongeveer 4 weken lang elke dag het boek voorgelezen. Inmiddels zijn we 4 maanden verder. Het verdriet is er bij mij niet minder op geworden ook het gemis van zoonlief komt elke dag naar voren. Vooral veel praten werkt voor hem erg goed. Elke dag is er wel een moment dat hij het erover heeft. Vooral omdat het nu weer eerder donker is en we de sterren zien, wordt er elke avond naar de sterren en naar opa gezwaaid. Want opa is de mooiste en meest stralende ster in de lucht. En voor altijd toch een beetje bij ons.
Wat mis ik het soms dat je niet meer een kind bent. Alles is makkelijker, leuker en de tijd duurt veel langer want tijd ken je nog niet.
Dol enthousiast worden van een bord frietjes, een zandbak, kiekeboe spelen, houten treinbaan of in de speeltuin spelen. Je pijntjes zijn ook zo over met een kus of een mooie pleister, dat vind ik wel het fascinerendste. De tijd gaat veel te snel, maar door zoonlief en de kindjes die over de vloer komen, vanwege mijn werk als gastouder, ben ik toch regelmatig weer even kind. Ik kan heerlijk ongegeneerd dansen op Dirk Scheele, torens bouwen totdat ze bijna het plafon raken en vervolgens omgooien, kleuren, knutselen, stempelen, verven met de vingers/voeten, boekjes voorlezen en genieten van het nooit uitputtende enthousiasme en ongegeneerd alles zeggen wat je denkt.
Want ook dat mis ik als volwassenen ongegeneerd zeggen wat je denkt,
ik wil het heel graag maar mijn ervaring is dat het niet gewaardeerd word. Zoonlief was erg snel in praten. Algemeen bekend is dat kinderen zich of richten op de motoriek of het spraak vermogen. Zoonlief was denk ik mijn gekletst zat boven zijn box en dacht; “ik moet zo gauw mogelijk zorgen dat ik mama overtref” .Nou dat is gelukt. Het is erg gezellig, maar zelfs ik heb er af en toe een dag bij zitten dat ik denk, wat is het heerlijk als het straks bedtijd is. Zo hoor ik regelmatig mijn eigen stop woordjes terug, en dat zijn er best wel veel, en mijn manier van praten. Ook helaas mijn gevloek. Want soms als ik mijn voet stoot gooi ik er helaas een woord uit die niet voor de oren van zoonlief zijn bestemt. Vervolgens moet ik hem dat woord weer afleren. Ik hou al vanaf het moment dat hij praat een boekje bij waar al zijn uitspraken in staan. Dat zijn er inmiddels flink wat. Het enige nadeel van een zoon als spons hebben is dat je eigen woorden tegen je gebruikt worden. Zo moet ik vaak opletten van hem, goed naar hem luisteren en hem aankijken als hij tegen me praat, lief zijn als papa er niet is, niet praten met mijn mond vol en mag ik niet gedraaid zitten op de stoel. Maar het word nog mooier. Eten is elke avond een drama. Zo kreeg ik laatst te horen dat ik “altijd vies kook ’s avonds”. Het zal je gezegd worden. Maar daar voegde hij wel nog even aan bij dat hij wel heel veel van mij houdt. Dan smelt mijn moeder hart toch weer en ben ik het hele krijs/ huil drama van het eten weer helemaal vergeten. Die eerlijkheid zijn wel de momenten waar ik enorm van kan genieten. Ook kleding keurt hij altijd grondig. Ik had laatst mijn maxi rok ( een lange rok tot op de grond) aan. Hij bekeek me van top tot teen en zei
“mama, wat heb jij nou aan, heb je het koud?”.
Oftewel of ik vergeten was de deken af te doen. Als ik iets roze aan heb ben ik een Flamingo. Mijn chino broek is een hele gekke broek. Ik moet er wel vreselijk om lachen, zeker als je dat serieuze koppie erbij ziet. Er komt helaas, in zijn kinderleventje, een moment dat hij dat kwijt raken. Tot die tijd geniet ik nog heerlijk van alle dingen die zoonlief ongegeneerd zegt.
De laatste tijd word ik steeds vaker verplicht door mijn zoonlief om tekenfilms te kijken. De fase van “ik zet hem even voor de tv en kan ondertussen eten koken” is helaas voorbij. Nou was ik vroeger groot fan van tekenfilms. En ik moet eerlijk bekennen dat ik tot niet heel veel jaar geleden soms nog keek naar tekenfilms, Belle en het Beest is een van mijn favoriete. Maar tegenwoordig kan ik weinig leuke tekenfilms bedenken. Telekids heeft vaak nog wel lieve en leuke tekenfilms waar een hoop onschuld in zit, dacht ik. Maar dan in eens switchen ze om naar een tekenfilm die “Oggy en de kakkerlakken” heet. Dat gaat over een kat die samen woont met een andere kat en # kakkerlakken, ik denk in ieder geval dat het katten zijn het is zo slecht getekend dat ik er niet veel anders van kan maken. Die maken het leven van Oggy helemaal zuur. Dat is 10 á 15 minuten even op je tanden bijten. Maar dan moet het ergste nog komen want zoonlief wil Spongebob kijken.
Spongebob
Ik kan me echt geen irritantere tekenfilm bedenken. De verhaallijn gaat nergens over en de stemmen laten het glazuur van je tanden springen. Zeker als spongebob lacht breekt mijn trommelvlies bijna. Vreselijk. Ik zou heel graag eens willen weten wie de Nederlandse stemmen van die tekenfilm inspreken. Zouden die mensen van hun zelf ook zo praten?? Dan zullen ze wel erg in een isolement leven, want daar kan toch niemand mee samen leven? Als we dan een marathon uitzending van wel 10 afleveringen hebben gezien wil zoonlief weer terug naar Telekids. Daar kom ik bij heel veel tekenfilms de stem van Pip Pellens tegen, je weet wel Wiet van Houten in GTST. Nou heb ik niks tegen haar stem in GTST. Maar het word echt een nachtmerrie als ze een paar octaven hoger gaat met haar stem. Als nagels op een schoolbord.
Nils Holgersson
Waar is de tijd van tekenfilms als Nils Holgersson, Onder moedersvleugels, Jody en het hertenjong, Seabert gebleven? Word ik nu al, met mijn 29 jaar, te oud voor deze nieuwe tekenfilms? Of waren mijn favoriete tekenfilms net zo vervelend voor mijn ouders als de tekenfilms van mijn zoon voor mij? Ik zal het nooit weten. Maar ik ben inmiddels een kei in smoezen bedenken om maar niet mee te hoeven kijken…
Een vriendin van mij wees mij laatst op een artikel wat op Nu.nl stond. De kop luide “ 90% van de vrouwen liegt over moederschap”. Een mooie kop vond ik. Zeker omdat ik dat zelf ook ervaar. Ik heb vaak het idee dat moeders willen opscheppen over onze kinderen. Hoe geweldig, leuk, mooi, lief hun kind is. Ik doe daar niet aan mee. En dat is echt zo. Dat kan die vriendin bevestigen. Ik vind ook dat er een soort van taboe ligt op vertellen hoe vervelend je kind soms kan zijn of hoe zwaar het moederschap is. Zeker de eerste 3 maanden. Dat staat ook zo mooi in dat artikel.
Ik neem als voorbeeld bevallingen.
Ik ken maar weinig vrouwen die zeiden dat hun bevalling hels was en dat ze het nooit meer over zouden doen. Ik kom er eerlijk voor uit mijn bevalling WAS hels en ik doe het NOOIT meer over. Mijn goede vriendin kwam op kraamvisite toen zoonlief was geboren. Ik was bont en blauw, beurs van boven naar onder en compleet opengeknipt, ik had een erg creatieve gynaecologe die duidelijk gek was op knippen. Nou dat kan ik echt niet verdoezelen en het mooier maken dan dat het is. Natuurlijk is het geweldig omdat kleine wondertje wat je in de je armen hebt. Maar soms is het toch heerlijk om even te kunnen “zeiken” over de hel die je bent door gegaan omdat kleine roze wormpje er uit te krijgen. Zeker tegen een vriendin die nog geen kinderen heeft.
Zeuren over het moeder schap is soms ook fijn.
Want het is niet altijd rozengeur en maneschijn wat veel vrouwen doen voorkomen. Want een bevalling is niet fijn, en dan druk ik het nog zachtjes uit. Het is niet fijn om elk 3 uur te moeten voeden. Het is niet fijn om nooit meer goed te kunnen slapen. Het is niet fijn om na een slapeloze nacht te moeten gaan werken. Het is niet fijn om maandverband met een dikte van een tempur matras te moeten dragen na de bevalling. Of om “koffi pads” , zoals mijn vriend ze noemde, in je BH te moeten hebben omdat je anders door lekt. Of om blauw tot aan je knieën te zijn , vraag me niet hoe dat is gebeurd ik sta zelf ook nog steeds voor een raadsel. Als die vriendin dan vraagt hoe de ‘blauwe wolk’ bevalt kan ik alleen maar eerlijk zijn en zeggen dat die niet bestaat. Als ik dan heerlijk mijn hart bij haar heb gelucht bedankt ze me omdat ze nog nooit zoiets van iemand heeft gehoord. Ook zij hoort alleen maar de geweldige verhalen. En ze vond het fijn nu eens een eerlijk verhaal te horen. Zij blij ik blij. Toch fijn om eens heerlijk te kunnen zeuren zonder dat andere moeders je aankijken alsof je je kind ik weet niet wat aandoet. Ja ik kan echt zeggen dat ik van mijn kinderloze vriendinnen hou.
