Blogs
Laatst hoorde ik op een school een ouder, ‘s morgens bij het afscheid nemen, tegen een kleuter zeggen: “Goed je best doen hoor!”
Op de één of andere manier bleef dat zinnetje die dag in mijn hoofd zitten;
wat bedoelde die ouder daar eigenlijk mee?
- Was er een reden om aan te nemen dat het kind die dag niet zijn best zou gaan doen?
- Was er die dag misschien een belangrijke toets?
- Was het op school misschien moeilijk voor het kind?\Was er thuis wellicht iets voorgevallen en hoopte de ouder met dat zinnetje het kind ‘op het goede spoor’ te houden?
- Of was het gewoon een zinnetje waar eigenlijk geen betekenis in zat, net zoiets als;
‘tot ziens’ of ‘hoe gaat het met je?’
Wat de reden ook was, ik werd mij er ineens van bewust dat met het uitspreken van dat zinnetje er een hele verantwoordelijkheid gelegd werd bij het kind.
Want;
- het veterstrikken wil maar niet wil lukken en het kind doet toch verschrikkelijk zijn/haar best om het te leren? of
- het kind doet echt heel erg zijn/haar best om niet boos te worden maar in de pauze wordt het toch boos? of
- het kind doet verschrikkelijk zijn/haar best om de tafel van zeven uit het hoofd te leren, maar krijgt het maar niet voor elkaar?
Is ‘goed je best doen’ een garantie dat iets ook echt gaat lukken?
Ik denk het niet, al zal het vaak wel helpen om iets voor elkaar te krijgen.
Wie kent niet die inspannende gezichtjes (vaak met de tong uit de mond!) als er iets nieuws geleerd moet worden; knippen met een schaar, voor het eerst letters schrijven of op de computer een spel spelen…
Als een kind door heeft dat ‘goed je best doen’ helpt bij het leren van dingen, zal het vanuit zichzelf zijn of haar best vast wel doen.
Toch zullen dingen ook weleens niet lukken ook al doe je nog zo goed je best.
Is dat erg?
Ik denk het niet, want je hoeft niet alles te kunnen en je kunt niet alles. Door alleen het accent op het ‘goed je best doen’ te leggen wordt hier enigszins aan voorbij gegaan. Het is daarnaast ook belangrijk hoe het kind zich op sociaal en sociaal emotioneel gebied ontwikkelt en handelt (al kun je daar natuurlijk ook je best voor doen..)
Soms zijn zinnetjes als; ‘goed je best doen, hoor!’ je mond uit voor je het door hebt en bedoel je het als ouder misschien ook wel anders.
Ik heb die dag nagedacht over een alternatief en kwam uit op;
‘maak er een mooie dag van!’ (en zo zijn er vast nog wel meer te bedenken!)
Blogs
Altijd leuk om te doen, dit spelletje. Vooral als je moet wachten en je hebt je kind(eren) bij je. Laatst zag en hoorde ik het nog toen ik in de trein zat en het viel me op dat veel medereizigers glimlachten en zelf even terug in de tijd leken te gaan (herkenning?).
Het is ook een ijzersterke titel; ‘ik zie, ik zie wat jij niet ziet..’, daar wil je als medespeler meer van weten! Wat ziet die ander dan wat ik niet zie?
Al vragend probeer je er achter te komen en je voelt je trots als je het (eindelijk..) geraden hebt!
Gezien worden!
Zien en gezien worden is iets wat we allemaal willen, het raakt je bestaan. Als je niet gezien wordt, lijkt het of je er niet mag zijn en je er niet toe doet als persoon. Dat kan behoorlijk knagen aan je zelfbeeld en zelfvertrouwen!
Als je je als kind niet gezien voelt, zal dit zeer waarschijnlijk veel effect hebben op hoe je over jezelf denkt en wat je voelt, maar ook op hoe je doet. Vooral bij dit laatste (gedrag) kunnen er dan moeilijkheden ontstaan.
Denk je negatief over jezelf dan kan dat zich bijvoorbeeld uiten in boos of onzeker gedrag. Je omgeving zal op die boosheid, onzekerheid reageren, maar kan niet altijd ‘zien’ hoe die veroorzaakt wordt. Het is soms een hele kunst om erachter te komen waarom je kind boos (of onzeker) is, vaak kan een kind dit niet zo precies vertellen. Een goede manier is bijvoorbeeld om je vraag te beginnen met; ‘ik zie dat je boos bent, kun je me vertellen wat er is gebeurd?’
Hierin zeg je letterlijk dat je je kind ziet en dat is voor een kind heel belangrijk om te weten! Dit betekent dat hij/zij er niet alleen voor staat, maar iemand heeft die hem/haar ziet en opmerkt.
Hiermee zullen niet meteen alle moeilijkheden zijn opgelost en veranderen, maar het voelt voor het kind wel heel erg goed om te weten dat het gezien wordt en dat het dus terecht kan bij die persoon als iets lastig is.
Benoemen wat ik zie is tijdens mijn sessies ook een belangrijk onderdeel, hiermee probeer ik erachter te komen waar het kind mee zit en tegelijkertijd aan te geven dat het kind de moeite waard is, het wordt gezien! Hierdoor ontstaan vaak openingen en kan het kind zelf ook oplossingen vinden voor zijn/haar ‘moeilijke’ gedrag.
Mooi om te zien!
Blogs
Als ik mezelf tijd gun, vind ik het heerlijk om mijn boodschappen op de markt te doen. Lekker slenteren langs de kraampjes, luisteren naar het aanprijzen van de marktlieden en genieten van de kleuren en geuren die je allemaal ziet en ruikt.
Bij de groenteboer ga ik eerst maar eens kijken wat hij allemaal heeft en wat de prijzen zijn; de appels zien er lekker uit, de bananen lijken nog wat groen en ik zie het goed; er zijn alweer aardbeien!
Ik vraag naar de smaak van de appels en krijg van de marktman een stukje om te proeven; ‘mmm lekker fris, doet u maar een kilo, maar niet van die grote hoor!’ Ik voel even of de kiwi’s al zacht zijn en besluit toch maar voor de peren te gaan. Volgens de marktman is het een goed perenjaar geweest.
Met mijn tas vol groente en fruit, loop ik naar de kaasboer. Ook daar volgt een gesprek over kwaliteit en smaak en wanneer die het beste tot zijn recht komt. Weer mag ik zelf proeven en ga ik af op mijn zintuigen. Zo doe ik verder mijn boodschappen, want ik ben nog niet eens bij de bakker en de bloemenman geweest…!
Als ik minder tijd heb, kies ik voor gemak en ga ik naar de supermarkt; handig, bijna alles voorverpakt en voorzien van een etiket waarop precies staat wat erin zit. Ik ruik en proef niets en voelen is er ook niet bij. Ik vertrouw op de etiketten en ben snel de winkel weer uit.
Etiketten; handig om producten te scannen en te lezen, maar als consument gebruik je je zintuigen een stuk minder dan bijvoorbeeld op de markt. Je gaat meer af op wat er op het etiket staat.
Ik vraag me af of dat ook geldt voor andere etiketten, bijvoorbeeld etiketten die we op onszelf en onze kinderen plakken…
Natuurlijk is het fijn als je weet waar je aan toe bent (er staat immers op het ‘etiket’; ADHD-er, beelddenker, hooggevoelige, ADD-er…), maar gebruiken we onze eigen zintuigen dan nog wel voldoende? Zien we wat de ander nodig heeft?
Dankzij zo’n etiket weten we meer van de inhoud, maar er helemaal blind op varen lijkt me niet goed; waar hebben we anders onze zintuigen voor? Vertrouwen hebben in de eigen zintuigen en echt kijken en luisteren naar het kind/ de ouder is minstens zo belangrijk.
Het kost meer tijd, vraagt misschien meer van jezelf, maar het doet ‘het product’ zeker meer eer aan!
Blogs
Even een vraagje; ‘wat dacht je toen je de titel van dit blog las?’: Super-geweldig-fantastisch-excellent-toptalent!
- ‘Hé, dat gaat over mij!’?
- ‘Een nieuw programma op tv?’
- ‘Een taaloefening in superlatieven?’
- ‘Nou, zo voel ik me helemaal niet, vandaag..!’?
Ik ben eigenlijk best wel benieuwd, want deze woorden komen de laatste tijd nogal eens voorbij, zeker als het over kinderen gaat.
– Heeft je kind (5 jaar) zijn jas opgehangen aan de kapstok; ‘super!’
– Is het geslaagd voor zijn/haar zwemdiploma; ‘fantastisch!’
– Heeft het een 9 voor een spreekbeurt gehaald; ‘excellent!’
– ‘Je bent een toptalent!’
Talent
Altijd fijn als kinderen successen behalen, daar leren en groeien ze van. Toch merk ik aan mezelf dat die superlatieven bij mij geregeld de haren rechtovereind doen laten staan; kan en mag je (als kind) ook nog ‘gewoon’ zijn?
Zeggen deze woorden eigenlijk iets over het kind of ook iets over de verwachtingen die wij als volwassenen (ouders, opvoeders, leerkrachten, opa’s, oma’s…) van ze hebben?
Mogen ze zichzelf zijn/worden of vinden wij toch eigenlijk dat ze ergens in moeten uitblinken?
Hoe bijzonder is je kind?
Volgens mij zal elke ouder op deze vraag antwoorden; ‘heel bijzonder!’
De volgende vraag is dan; “Wat maakt je kind bijzonder?”
Dan begint het antwoord heel vaak met; “Nou gewoon…hij/zij is grappig, kan zo leuk praten, helpt graag, is gezellig….”
Vooral het begin van dat zinnetje; “Nou gewoon..” vind ik interessant, want volgens mij is dat nou precies wat jouw kind bijzonder maakt! Wat voor jou dus kennelijk ‘gewoon’ is maakt jouw kind juist bijzonder en dat ‘gewoon bijzondere’ benoem je dan ook naar anderen.
Zoeken naar je eigenheid, vooruit noem het ‘talent’, zit vaak niet in de excellente-fantastische-super-geweldige dingen die je doet, maar juist in de dingen die voor jou zo gewoon zijn. Voor sommigen een ware zoektocht om die eigenheid/het talent te vinden, voor anderen is het misschien gemakkelijker te ontdekken.
Maar voor iedereen misschien wel een levensles; je bent goed zoals je bent!
Blogs
(Alweer) geen witte kerst!?
Ik kan er niets aan doen, maar ik moet er elk jaar toch weer om lachen; Sinterklaas is het land nog niet uit of de berichten of we dit jaar nu wel of geen witte kerst krijgen vliegen ons alweer om de oren!
Wat is dat toch dat een witte kerst tot het ultieme kerstgevoel is gebombardeerd? Ik loop nu al bijna vijftig jaar rond in Nederland en ik denk dat het aantal witte ‘kerstmissen’ daarvan op één hand te tellen is.
Natuurlijk is het sfeervol zo’n witte wereld en kunnen we er als gezin, familie en vrienden extra van genieten om dat veel mensen vrij zijn en even niets anders hoeven, maar zou dat de reden zijn?
Is het, omdat we er toch geen invloed op hebben (want het laten sneeuwen kunnen we toch echt nog niet) ook niet een dankbaar onderwerp om over te ‘zeuren’, een soort onbereikbaar doel…?
Als je iets wilt (bereiken) dan moet je daar in de regel zelf iets voor doen, dus als je écht een witte kerst wilt, dan zul je naar een sneeuwzeker gebied moeten gaan, (maar dat is voor veel mensen niet weggelegd). Bovendien is het maar de vraag of je toch niet liever in je vertrouwde omgeving zou willen zijn met de vertrouwde gezichten om je heen… Een andere optie is héél veel nepsneeuw regelen, maar ja dat is weer zo nep…
Kortom hoe belangrijk is een witte kerst eigenlijk voor je?!
In mijn praktijk is dat ook vaak de vraag die ik stel; ‘Hoe belangrijk is het voor je? Wil je iets veranderen of is het zo oké?’ Als je daar een antwoord op hebt kun je namelijk een eerste (kleine) stap gaan zetten en langzaam maar zeker én met vallen en opstaan je doel(en) realiseren.
In het afgelopen jaar heb ik dit proces weer kunnen en mogen meemaken met cliënten en ik blijf het geweldig vinden om te zien hoeveel er bereikt kan worden door kinderen en ouders, als het belangrijk genoeg voor ze is om te veranderen.
Ik hoop dat jij ook goede herinneringen aan het afgelopen jaar zult hebben en vol goede moed aan het nieuwe jaar kunt beginnen met wellicht dingen die belangrijk voor je zijn om aan te pakken.
Een witte kerst zit er dit jaar niet in heb ik begrepen, maar ach;
groen is toch ook mooi J ?!
