Soms kan je kind ineens een woord of zin uitspreken waar je als ouder van schrikt. Je vraagt je af waar hij dat heeft gehoord, en weet hij eigenlijk wel wat het betekent? Enigszins verbaast hoorde Laura haar 6 jarige zoontje zingen: “Ik voel me sexy and I know it”… Tijd voor een ‘wat-betekent-het-eigenlijk-lesje’…
Zoonlief zingt met een ongemakkelijk lachje op zijn gezicht en twee schuin omhoog kijkende ogen naar mij: “ik voel me sexy, and I know it”. Enigszins verbaast en me afvragend of ik het wel goed hoorde reageer ik: “huh schatje, wat zing je? Zing het nog eens???” Nu een beetje giechelend herhaalt hij “Ik voel me sexy and I know it”. “Hmm oké, hoe kom je hier aan dan?” vraag ik hem. “Dat zingt een meisje uit mijn klas steeds, hihi,” zegt hij terwijl hij me met onzekere, vragende ogen aankijkt.
Tijd voor een uitleg
Oké, hij is pas 6 jaar! Een meisje uit zijn klas, die dus ook 6 jaar is, zingt dit liedje… “Ik vind dat best wel een gek liedje voor iemand van 6 jaar hoor mop, weet je eigenlijk wat sexy betekent?” Hij schudt zijn hoofd. Tijd voor een ‘wat betekent het eigenlijk-lesje’ denk ik.
“Sexy past meer bij grote mensen mop.” Terwijl ik me afvraag hoe ik dit eens zal gaan uitleggen ga ik verder: “Als bijvoorbeeld een vrouw wil dat een man verliefd op haar wordt, kan ze bijvoorbeeld sexy doen.” Ik laat hem zien wat ik bedoel, ik loop een beetje met mijn heupen wiegend en draaiende schouders en doe een poging zwoel te kijken. “Sommige vrouwen doen dan een laag shirtje aan. Kijk zo!” Ik trek mijn hoge trui naar beneden. Alles behalve sexy besef ik me, maar zoonlief is gefocust en kijkt vol interesse naar het toneelstuk van zijn moeder. “Dan ziet die man een stukje van haar borsten en dan denkt die man: oelala, fietfieuw das een leuk chickie! En tja, dan wordt ie verliefd natuurlijk, omdat zij zo sexy doet, snap je?” zeg ik terwijl ik overdreven ‘sexy’ door de kamer paradeer.
Hij geniet, twinkelende oogjes en zijn koppie doet mee met mijn bewegingen. Ik denk dat ik duidelijk heb kunnen maken waarom ik dit thema voor volwassenen vind. Kinderen hoeven niet sexy te doen, te zijn of te voelen.
Enthousiast reageert hij “Maar mam, waarom doe jij dat dan niet, sexy? Ik wil namelijk een zusje!!!”
Komt dat woord uit mijn kind?
Je kind kan soms thuis komen met woorden die ze gehoord hebben van anderen. Het kunnen woorden zijn die uit een kindermond grappig klinken, maar tegelijk ook misplaatst en ongepast zijn. Of het zijn gewoonweg woorden waarvan je niet wilt dat je kind deze gebruikt.
Kinderen vangen woorden van elkaar op en soms hebben ze geen idee wat de betekenis ervan is. Misschien dat er op school om gelachen werd, klonk het gewoonweg stoer of als een interessant woord.
Verbieden of uitleggen?
Kinderen kunnen hierdoor soms dingen zeggen waar je als ouder met verbazing naar luistert of van kan schrikken. Geef je kind dan uitleg over wat de betekenis en waarde van dat woord heeft voor jou. Alleen je kind verbieden het woord nog uit te spreken of door boos te reageren zoals: “Wat zeg jij nou? Laat ik dat niet nog eens horen!” is niet genoeg. Je kind heeft geen idee waarom dat woord slecht of ongepast is, anders zou je kind dit waarschijnlijk ook niet zeggen.
Door je kind uitleg te geven over wat de betekenis van een woord is, leer je ze daarmee dat woorden emoties kunnen oproepen of ongepast kunnen zijn. Ze leren zich inleven in een ander en tegelijkertijd ervaart je kind dat het niet erg is dat ze niet alles weten en ze bij jou mogen leren.
Niet alles hoeft natuurlijk langdradig te zijn of zelfs met toneelstukjes uitgelegd te worden. Het is echter goed je te beseffen dat kinderen soms veel minder weten dan wij volwassenen soms denken of verwachten. Door hier bij stil te staan lukt het vaak beter met geduld dingen met je kind op te pakken zonder boos te hoeven worden. Het zijn kinderen en ze moeten nog zo veel leren in het leven. En hoe mooi is het dat je als ouder je kind hierbij kunt ondersteunen en begeleiden.
Wil je doorpraten over dit onderwerp? Stuur een mail naar: laura@watwel.nl
Je hoort jezelf steeds dezelfde zinnen herhalen tegen je kinderen maar waarom luisteren ze toch niet? Hoog tijd voor een mam-zelfreflectie momentje.
Als getroffen door de bliksem schieten al die zinnen ineens door mijn hoofd: “Doe je veter eens beter vast, je ligt straks echt op je gezicht hoor” en “We moeten echt NU gaan, we zijn dus al weer bijna te laat” en “Serieus, ik vraag het nu voor de 3de keer, ga je handen wassen en aan tafel, het eten is klaar!”
Slechts enkele reacties van mijn kinderen zijn: “mahammmm, die veter zit gewoon goed zo, ik zeg lekker laten zitten” of “Ja, wacht effe mam, ik ben bijna klaar” of “huh, had je dat al gevraagd dan? Ik had het niet gehoord hoor mam” of “……..” oftewel, geen reactie!
Het lijkt er in te sluipen merk ik. Echt een negatieve sfeer is het niet eens te noemen, maar het stukje mama-zeurpiet-lekker-laten-zeuren voelt niet goed. Zo een moeder wil ik ook gewoon niet zijn. En hé, het staat me ook gewoonweg niet!
Mam-reflectie op volle toeren!
Als korte filmpjes gaan de verschillende situaties door mijn hoofd. Ik zie mezelf reageren en merk de volgende automatische en herhalende reacties op:
De ‘moederstem volumeknop’ die als automatisch een tikkie harder gaat. En hier bedoel ik absoluut geen schreeuwvolume mee, die is namelijk echt alleen voor de ‘knipperende-rode-lamp-alarm-momenten’, die gelukkig niet vaak voorkomen.
Maar dus wel dat tikkie harder, om zo net wat meer bij ze aan te komen of beter gezegd, binnen te dringen. # kansloos
Dan heb ik nog de zin “Serieus, wat begrijp je er niet aan?” #kansloos+
En niet te vergeten het duidelijk gearticuleerd herhalen van hun naam (in dit soort gevallen opeens beide voornamen), met het verzoek me aan te kijken om zo de vraag nogmaals kort en krachtig te herhalen. #kansloos++
Aanvullende info op bovenstaande punten: De verschillende reacties kunnen eindeloos met elkaar gecombineerd worden! Juist ja: #Kansloosvoorgevorderde
“Thanks to the tunder”
Ik stel mezelf vragen: “Oke, wat gebeurt er nou eigenlijk?” en “wat kan ik anders doen zodat ik uit dat negatieve stukje van ‘moeder-zeurpiet vraagt’ versus ‘lekker-laten-zeuren’ blijf?”
Bewustwording één: Ik merk op dat het me soms gewoonweg te lang duurt allemaal. Ik heb alles bedacht en scherp over hoe of wat en vooral wanneer er actie nodig is. En ik denk van mijn kids te kunnen verwachten dat ze precies op dat moment, als ik dat wil, in een soort van houding/positie klaar staan. Helder, ik ga duidelijk te snel!
Bewustwording twee: Deze sluit eigenlijk haarfijn op de vorige aan. Ik merk dat ik vaak gewoonweg begin te praten tegen mijn kinderen. Ik stel ze dan een vraag of zeg wat ik van ze verwacht en wat dus mijn bedoeling is. En hé, anders maak ik eerst even contact met mijn kids, gewoon om even te kijken waar zij eigenlijk mee bezig zijn, zodat wat ik zeg ook daadwerkelijk een kans heeft om bij ze aan te komen.
Dus right on time heb ik mijn ‘super-snelle-zeurpiet-mama’ ingeruild voor ‘we-hebben-de-tijd–mama’ (binnen 14 dagen met bonnetje, dus geen enkel probleem).
Recordtijd
Dus loop ik als we-hebben-de-tijd-mam even naar ze toe en hang over de overloop terwijl ik kijk hoe ze zoet samen aan het lego’en zijn. “Hé jongens, wat hebben jullie gemaakt?”Enthousiast komen ze het laten zien. Na mijn complimenten over de bouwwerken ga ik verder“maak het anders even af want daarna moeten jullie echt even komen kijken beneden wat er in de keuken is gebeurd.” Ik draai me om en loop de trap af en zeg er nog even achteraan “Echt serieus jongens, zo een leuke verrassing, ik wist gewoon niet wat ik zag.” Met een lach op hun gezicht komen ze nieuwsgierig achter me aan “Wat is het mam, wat is het?” “Taddaaa” roep ik met mijn armen over de pannen heen zwaaiend. “Ik zie helemaal niks” zegt mijn oudste.
Vol verbazing en met een lach kijk ik in de pannen “Huh, naja zeg, dit ziet me er een partijtje lekker uit!! Dit kan niet anders dan het werk van een keukenprinses zijn die zich belachelijk heeft uitgesloofd”
Met een lach schuiven ze op hun stoel “Ja maham, dat heb jij toch gewoon gedaan”.
In recordtijd zitten we aan tafel en allemaal met een lach. Heerlijk weer die goede flow. #lovetobeamum
Nadat ik bijna mijn nek breek over één verloren schoen en vervolgens met mijn voet blijf hangen in een rugzak hengsel zucht ik “wat begrijpen ze er niet aan?” Het besef dat ik met iets beters moet komen dan eindeloos dezelfde vragen stellen is me weer eens duidelijk. “Ruim je rommel toch eens op” … het werkt namelijk gewoonweg niet…
Een ander aanpak
Ik schrijf een lijstje met wat (in dit geval alleen) mijn oudste (11 jaar) heeft laten slingeren.
Schoenen (1 op het kleed en de ander halverwege de woonkamer. Hoe krijgt hij het voor elkaar.)
Tas (op de bank)
Glas (op het tafeltje)
Bakje (voor de tv, daar was waarschijnlijk zijn laatste chippie op)
Fiets (ligt serieus midden en overdwars in de tuin)
Groenbak (die na het konijnenhok verschonen pal voor de achterdeur staat)
Drinkfles van het konijn (oepsie vergeten terug te hangen)
Bezem (die vermoedelijk na het hok verschonen losgelaten is op de plek waar hij klaar was met vegen)
Ik hang het lijstje op de koelkast en roep beide jongens (8 en 11 jaar) omdat we bijna gaan eten. “Kijk even op de koelkast, daar hangt een lijstje met wat je vergeten bent op te ruimen” zeg ik.
Mijn jongste teleurgesteld: “Mam, ik sta er niet op?”
“Klopt schat, in dit geval is het een goed teken dat je er niet op staat, ga jij de tafel maar alvast dekken”. Mijn oudste begint enthousiast zijn lijstje af te werken, blij streept hij iedere keer door wat hij heeft gedaan. “Mam, mag ik er ook één doorstrepen?” vraagt zijn broertje. “Nee, dat wil ik zelf doen, het is toch mijn lijstje. Jij heb alles al opgeruimd” reageert zijn broer.
“Mam, Ik heb echt een goed idee, als ik nou een beloningslijst maak en als ik iets heb opgeruimd mag ik een stap zetten” zegt mijn oudste trots. “Ja mam, mag ik dat ook?” vraagt zijn broertje.
Ik moet een beetje lachen “En als je dan alle stappen hebt gezet, dan krijg je een cadeautje van je moeder voor het opruimen van je eigen spullen?” grap ik. “Nee hoor mam” zegt mijn oudste, “Dan hebben we het gewoon gehaald”. “of dan bakken jullie een taart voor je moeder?” grap ik. “Mam, mag het?”
“Tuurlijk schatjes, ik vind het eigenlijk een geniaal idee”.
En daar zitten ze dan, fanatiek aan hun eigen beloningslijst te werken. Ik zie ze fluisteren in elkaars oren en met een lach springen ze op en rennen naar boven. Ik moet er een beetje om lachen, te grappig dat ze dit zelf bedenken toch. Ze komen terug en zonder naar me op te kijken gaan ze verder met hun beloningslijst. “Mam, jij mag aan het einde van de dag beslissen hoeveel stappen jij vindt dat we verdiend hebben. Zo kunnen we dan ook extra dingen doen.” Mijn oudste is een slimmerd, die bedenkt echt wel iets waardoor zijn moeder overstag gaat om een cadeautje in te zetten natuurlijk, gelijk heeft hij. “Dit is het meest geniale idee van het jaar” zeg ik ze lachend.
“Mam, zal ik even helpen met de vaatwasser?” zegt mijn jongste. “We kunnen het ook samen doen?” voegt zijn grote broer eraan toe. Ze springen op en vrolijk wordt de vaatwasser leeg geruimd. “Heb ik dit” zeg ik met een lach, terwijl ik ga zitten en geniet van mijn schatten in actie te zien.
Wanneer ik ze naar boven breng voor bedtijd kan ik niet anders dan concluderen dat alle troep die er nog ligt in huis van mij is. En terwijl ik het me bedenk zegt mijn jongste “Mam, zou je niet eens een beetje je spullen opruimen? Wil jij anders ook een beloningslijst?”
Love my kids
Laura Breg is coach en behandelaar op het gebied van opvoedhulp en gezinsproblemen vanuit haar eigen praktijk Wat Wel.
Het is zondagochtend als ik met een kopje koffie wat zit te mijmeren in de keuken. Herinneringen met mijn kids van afgelopen weken vliegen door mijn hoofd terwijl mijn hart zich vult. Het zijn de kleine dingen, maar voor mijn moederhart zo intens en groots
Want mijn moederhart vult:
wanneer ik zoonlief Milo (8) van school haal, hij trots is op zijn brei-diploma en mij vraagt of hij mijn gebreide handwarmers even mag zien om te kijken hoeveel steken dat zijn;
wanneer zoonlief Joey (11) mij met een (prepuber) toon toe snauwt “Mahaammm, waarom moet IK dat nou weer doen”?!? En binnen een seconde zegt “Sorry mam, dat had ik wel even anders kunnen zeggen”;
wanneer Milo me tijdens het eten verliefd en vragend aan kijkt en zegt “mam, ik heb zooo veel zin om met je te knuffelen”. Ik met zwaaiende armbewegingen enthousiast zeg “Nou, kom dan maar eens even heel snel hier, want laat ik daar nou ook net mega veel zin in hebben”. Hij opspringt van tafel, naar me toe rent en me een intense knuffel geeft;
wanneer we met z’n drietjes op de bank zitten (wat zeldzaam is met deze moeder die bijna nooooit voor lange tijd op de bank zit namelijk;)) en gezellig wat kletsen en Joey zegt “Mam, ik vind eigenlijk dat Milo zo veranderd is en dat het zo goed met hem gaat”. Dat ik dan Milo zie oplichten van trots en Joey een compliment geef over zijn mooie compliment aan zijn broertje die inderdaad helemaal klopt;
wanneer ik thuis kom van mijn werk en Joey opspringt om me een kus te geven en me direct vraagt “hoe was het op je werk mam? Heb je goed gewerkt?”;
wanneer ik Milo naar bed breng en hij me zegt “mama, ik vind jou echt de leukste en liefste mama he!” Ik hem een kus geef en zeg “Echt he schat, wat een bofkonten zijn wij, das niet normaal meer toch! En dat nou precies JIJ mijn kind bent in dit leven en IK jouw moeder, dan hebben we dik geluk toch?!?”;
wanneer ik wakker gemaakt word door mijn vrolijke-wandelende-wekker-MILO, die me met een grote glimlach vraagt of ik eruit kom zodat we samen de zonnegroet kunnen doen;
wanneer we aan tafel zitten te eten en Joey zegt “Je hebt lekker gekookt hoor mam”.
wanneer de juf van Milo het 15 minuten gesprek vult met haar trots over zijn vormtekenen en zij een tekening uit zijn vormtekenboek laat zien, en nog één, en nog één en nog één….
wanneer ik met Joey ergens ben hij altijd oog heeft voor het ondernemerschap “Dat is wel slim he mam van die meneer daar, die verdient lekker veel geld zo”.
wanneer ik in de ochtend beneden kom en de jongens een eigenwijskaartje hebben getrokken en mij vragen er ook één voor de dag te trekken. En als we dan thuis komen na een dag school en werk, Milo vertelt dat hij wat aan het kaartje had “het lukte vandaag op school niet, maar toen dacht ik aan mijn Eigenwijsje -Ik-kan-altijd-opnieuw-beginnen- en ik dus opnieuw ging beginnen en het toen gewoon lukte”;
wanneer we op straat lopen en ze allebei mijn hand pakken en we met z’n drietjes zo lekker verbonden zijn;
Lukt het jou, consequent opvoeden? Het klinkt zo lekker makkelijk. Maar als die mooi lieve ogen van je zoon of dochter je aan kijken en je smelt, blijf dan maar eens consequent! Lees hoe bij Laura haar moederlijke “gunfactor” de overhand krijgt.
Het is dinsdagavond, de jongste ligt lekker te slapen, dus nog even tijd om met de oudste lekker fanatiek Just Dance moves te oefenen. Gevolg is de opgelopen vertraging dus hup hup, snel naar boven. Voorleestijd slaan we dan maar een keertje over, denk ik bij mezelf.
Het hup hup snel naar boven is gelukt. Snelle opfrisbeurt en zoonlief ligt in zijn bed. Ik geef hem een kus “truste lieverd”. Hij kijkt me aan, “Mam, wilt u alstublieft een verhaaltje voorlezen?” (Hij oefent serieus met ‘U’ praten). Waarop ik vrij stellig -althans, zo voelde het- antwoord: “Nee lieverd, het is al acht uur geweest, morgen!” Vrij matjes reageert hij: “Ow, nou ja, dat vind ik wel jammer…”.
En hier gebeurt het! Mijn moeder hart begint sneller te kloppen om vervolgens te smelten. Hij reageert niet drammerig, niet zeurend, gewoon heel lief eigenlijk. Mijn stellige nee verliest het van mijn moederlijke ‘gunfactor’. Er flitsen allerlei argumenten door mijn hoofd om mijn inconsequente gedrag te verdedigen: “Ach, ik gun het hem ook wel en hij is de hele dag al zo lief geweest dus wat maken die tien minuten eigenlijk uit”.
“Dat moet je dus niet doen hèmam”
Ik kijk hem aan en zeg “aahh oke, maar een klein stukje dan”. Waarop hij me aankijkt, zijn wenkbrauwen optrekt en zegt: “Nee mam!!! Dat moet je dus niet doen hè, het is toch al te laat?
Dus dan is nee toch nee mam. Anders is het niet goed hoor, dus doe het maar niet”. Okè, ik ben er even stil van. Die was scherp en helemaal waar. “uhm ja.. dat is wel zo natuurlijk, Welterusten lekkerding!”.
Consequent zijn gaat een stuk makkelijker als je kind je af en toe helpt!
Ik ben in ieder geval weer even op scherp gezet over hoe consequent, of beter gezegd, hoe inconsequent ik soms kan zijn. Waarom doe ik dat nou eigenlijk? Ik hoor mezelf ‘de regel’ herhaaldelijk hard roepen “Nee is nee en blijft een nee! En een nee kan hoe dan ook nooit een jaworden”!
We zeggen vaker nee als het eigenlijk best een ja kan zijn. En ja als we liever nee zeggen. En we weten ondertussen allemaal dat inconsequent zijn not done is in opvoedingsland, toch?? Het gaat om de juiste balans, om harmonie. En laten we vooral duidelijk zijn tegen onze kinderen, zodat ze weten wat ze aan ons hebben. Consequent zijn helpt daarbij, het geeft voorspelbaarheid, veiligheid en stabiliteit. En als je dan toch besluit de nee een ja te laten worden, laat dit dan vooral een bewuste keuze zijn!!!
Laura Breg is coach en behandelaar op het gebied van opvoedhulp en gezinsproblemen vanuit haar eigen praktijk Wat Wel.
En daar zitten ze dan, fanatiek aan hun eigen beloningslijst te werken. Ik zie ze fluisteren in elkaars oren en met een lach springen ze op en rennen naar boven. Ik moet er een beetje om lachen, te grappig dat ze dit zelf bedenken toch. Ze komen terug en zonder naar me op te kijken gaan ze verder met hun beloningslijst.
