Blogs
Voorzichtig hoor, kijk uit, pas op, denk erom! …. allemaal goedbedoelde waarschuwingen voor………ja voor wat? Gevaar? Echt gevaar? Of dénk je dat alleen maar? En valt het allemaal toch wel mee? Wat is gevaar eigenlijk?
Van nature kent een kind geen gevaar……tot men het kind hier op wijst, vaak genoeg dan leert het wel wat gevaar is en als het maar vaak genoeg wordt benadrukt zal er zelfs ook een angst kunnen ontstaan en krijg je een kind die overal bang voor is…… Een kind wat angstig over straat loopt en denkt oei een scheve stoeptegel, straks struikel ik erover en rol ik op de weg en rijdt er een bus over mij heen
Willen we dit soort kinderen met deze angststoornissen of gaan we ze helpen beter om te gaan met mogelijke gevaren?
Op de peuterspeelzaal moet alles volgens regels en wetgevingen van de GGD. Zoveel mogelijk zónder gevaar. Als kinderen dan toch vallen dan graag op zachte noppen tegels of kunstgras wat zachter is en de mogelijke klap of kapotte knie beperkt tot een lichte schrikreactie en waar een kroel van de juf de schrik verzacht en dus geen halve EHBO/doos aan te pas hoeft te komen……hhmm ik snap het wel, lekker goedkoop zo deze manier van groot brengen
Op vakantie
In Frankrijk op de camping was een hele gave skelterbaan voor de kinderen gemaakt met verschillende routes, makkelijk en moeilijk, waar ze heerlijk kunnen ravotten. De baan was echt voor jong en oud. Iedereen racet hier dagelijks luidkeels zijn of haar rondje. Als er op een avond een jongen door zijn vader wordt opgehaald vraagt de jongen of hij nog 1 rondje mag. Vader vindt het goed en wil eigenlijk wel meedoen. Hij pakt een step en rolt voorzichtig over een pad wat soepel gaat. Dan staat hij ineens met de step op een steile helling en kijkt angstig naar beneden, hij twijfelt……Ik durf niet, hoor ik hem zeggen. Dan vraagt hij zijn zoon of hij deze helling wel eens neemt. Oh ja zegt zoon stoer, zo vaak…….kijk zo doe je dat. Hij scheurt naar beneden en onderaan roept hij richting vader is helemaal niet moeilijk hoor, gewoon doen! Vader kijkt naar zoon en denkt er het zijne van, wil zich niet laten kennen en zet zich schrap bij de rand……maar haakt toch weer af met knikkende knieën. Dan galmt er opeens een stem kom je nou nog? En voor hij het zelf doorheeft is vader met step naar beneden gereden richting zoon die hem trots opwacht niks aan toch??!! zegt ie en klopt zijn vader op zijn schouder. Ze scheuren nog drie rondjes rond het moeilijke parcours en gaan daarna voldaan tandenpoetsen.
De volgende dag zit er een andere vader op een tweepersoons skelter samen met zijn zoontje, een peuter van 2. Met de grootste lol scheuren ze over de baan tot moeder komt zeg, ga je nu niet te hard? Moet dat zo hard? Kijk je wel uit? Dat ziet er best eng uit hoor, hou je je wel goed vast? Vader en zoon negeren moeder volledig en gaan onvermoeid door met hun rondjes. ´s Avonds gaat deze moeder zelf met een andere oudere zoon over de baan en nu staat deze zoon dus met angst bovenaan de helling zijn moeder gade te slaan. Hij zet beide handen aan zijn mond en schreeuwt MAM, doe je wel voorzichtig?! Uitkijken hoor!………van wie zou hij dat toch hebben??
Als iedereen angst nu eens achterwege zou kunnen laten en we elkaar hier iets minder vaak op zouden wijzen, dan kunnen we zien en ervaren dat er weinig redenen zijn voor paniek en dat we veel meer in staat zijn in dingen te doen!!!!
Ga ervoor!!!! Laat je niet afremmen xxx
Blogs
Mijn dochter is een gevoelig meisje, heeft altijd vragen in haar hoofd en denkt overal lang over na. Vooral ’s avonds in bed komt ze soms lastig in slaap en ’s nachts droomt ze vaak. Dan wordt ze angstig wakker en kruipt ze bij ons tussenin om getroost te worden.
Vanmorgen kroop ze ook weer bij mij. Voorzichtig maakte ze mij wakker en voor ik mijn ogen had geopend vroeg ze “is het nou moeilijk moeder zijn?’
Pfff goede morgen….wat een vraag zeg….
er flitst van alles door me heen maar resoluut hoor ik mezelf al snel “nee” zeggen……maar ik weet, dáár doet ze het niet voor, je moet dit verder uitleggen, onderbouwen, voorbeelden geven én haar geruststellen…..ze stelt niet voor niets deze vraag….
Ik draai me naar haar om en kijk naar haar lieve gezichtje dat wacht op wat ik ga vertellen. Wat een mooie vraag is dat, hoe kom je daarbij? Ze haalt haar schouders op…..Nee, zeg ik dan nogmaals…..het is helemaal niet moeilijk. Het gaat eigenlijk wel vanzelf, moeder zijn. Zeker als je echt van je kinderen houdt, je wil ze liefde geven en alle goeds van de wereld. Je zorgt voor ze, geef ze te eten, zorgt dat ze het fijn hebben.
Maar eigenlijk ben je hier (zonder het te weten) vroeger als kind al mee bezig…..je hele leven lang heb je een voorbeeld naast je (je eigen moeder, vader of ander belangrijk persoon) en daar kijk je naar, daar sla je voorbeelden van op (ja zo wil ik het later ook, of zo juist niet dat kan natuurlijk ook). En tuurlijk zijn er wel eens momenten dat het moeilijk is of dat je dingen verkeerd doet. Ik weet ook dat ik soms dingen zeg die ik beter niet had kunnen zeggen of beter anders had moeten doen (nu knikt ze heel instemming ja….hhmmmm niet zo leuk), maar daar leer ik van (hoop ik)…ok dat was niet handig, volgende keer dus anders doen. En er zijn ook genoeg momenten dat ik ook even geen raad weet, dan probeer ik advies te krijgen van papa of omie of oma, of van mijn zussen, of vriendinnen……er is altijd wel iemand in je omgeving bij wie je om raad kunt vragen en dat is heel fijn. Je bent nooit helemaal alleen
Ze slaat een diepe zucht, springt van het bed en gaat zich aankleden voor school.
Zo, dat heeft moeder weer goed gedaan (zo simpel kan het soms zijn….)
Blogs
IHet wordt kouder buiten, de herfst is in volle gang. Het waait hard, het regent veel en het is koud. De winkelstraten vertellen ons dit ook al vroeg genoeg…..kom je net thuis van de zomervakantie, liggen er al in sommige winkels pepernoten te schreeuwen om gekocht te worden (huh??? Het is pas september…doe normaal zeg!) Ja het wordt weer december, tijd voor de feestdagen. Kerstbomen, lichtjes, kaarsjes en muziek. Maar ook fijn dat er toch nog wel winkels versiert zijn met wat sint en piet decoratie, want dáár begint december natuurlijk mee!
Eigenlijk al drie weken eerder natuurlijk want de intocht met de pakjesboot is al rond half november. Gelukkig hoeven we niet in de ijzige kou langs de kade te wachten, want echt heel koud is het (nog) niet. Toch kruipen we langs de stoet behaaglijk tegen elkaar aan alsof het vriest (want zo hoort dat) en zijn we blij als we een warme handschoen voelen van Piet royaal gevuld met verse pepernoten.
Na het zien van Sint op zijn paard Amerigo krijg je dan ook acuut zin in een kop warme chocomelk met slagroom en een stuk dik speculaas, ach ja waarom ook niet……het lange wachten en stilstaan maakt je lijf toch ongemerkt nog best wel koud……
Dan volgt er thuis een discussie (zoals elk jaar). Onze zoon is in november jarig, net een week na de intocht, dus daar moeten slingers voor worden opgehangen. Mijn oudste zoon wil graag wat meer versiering in huis voor pakjesavond. We hebben genoeg (slingers, ballonnen, kleine speelgoed pietjes, een houten bootje, vlaggetjes, verkleedpakjes, nepcadeautjes) om een klaslokaal mee in te richten en hij vindt het elk jaar zó jammer dat die spullen maar zo kort in huis liggen……ja is waar, maar jullie worden er zo druk van…..dat vinden papa en mama niet zo leuk….
Dan is er uiteraard nog spanning van wat er komen gaat voor wat betreft de pakjes. De oudste gelooft al een tijdje niet meer en de middelste is er afgelopen periode achter gekomen, maar onze jongste meid gelooft nog heilig (en dat willen we graag zo houden mannen!!!). Onze oudste wil graag meer “meedoen” met het spel (wil aan de deur kloppen met pakjesavond, wil precies weten wat hij krijgt vooraf en wil ook elke keer de schoentjes vullen). Ok voor zijn rust (hij heeft autisme/asperger) mag hij inderdaad de schoentjes vullen, maar af en toe ook zijn andere broer een beurt gunnen. Hij mag inderdaad weten wat hij zoal krijgt, maar ik pak het zelf in en nee je mag niet op pakjesavond aanbellen, dat is de taak van opa (hoe dan, waar is de sleutel, wie belt opa op, hoe komen de cadeautjes dan in de schuur, hoe weet hij hoe laat we willen beginnen????) Tot in detail wil hij alles weten en dat is prima.
December is een lastige maand met veel leuke tradities maar ook stress en spanning. Meestal vieren we kerst bij onze ouders, de eerste kerstdag bij mijn ouders en de tweede kerstdag bij mijn schoonouders met alle broers en zussen neefjes en nichtjes erbij. Gezellige volle dagen. Hier is de oudste redelijk rustig onder, hij kent het gezelschap, weet wat er van hem verwacht wordt en vindt het ook leuk om tijdens de voorbereidingen mee te helpen in de keuken.
Rond pakjesavond is dat nog wel even lastig. Het voorbereiden op de precieze gang van zaken kan toch hier en daar nog wel even veranderen. Het hele jaar door bijvoorbeeld wordt er hier nog vol overtuiging sinterklaasliedjes gezongen (ja zelfs dobberend op een luchtbedje in een meer ergens in Frankrijk!!!!) en dan een week voor de intocht komt er opeens stoom uit de oren van zoonlief omdat “meneer niet eens bestaat!!!” uhm tja ok…..nieuwe fase, andere wending……wel ook heel leuk om je kinderen hier in te kunnen zien groeien, de magie rond Sinterklaas veranderd ieder jaar weer. Het gaf wel even paniek bij de oudste maar toen hij eenmaal begreep dat dit er ook bij hoorde gaf dit wel weer rust. Op school ziet hij het “spel” ook elk jaar weer veranderen. Tot groep 4 krijgen ze de cadeautjes, in groep 5 worden er lootjes getrokken, bij groep 6 komen er surprises maken bij en gedichtjes schrijven. Zo verandert er dus thuis ook af en toe iets. Maar wat doen we dan als we geen van allen meer geloven? Is het dan “klaar”?? Weer paniek in de ogen…….en de cadeautjes dan, krijgen we dan niks meer?? Oh jawel hoor, dan wordt het juist nóg leuker, want dan gaan we cadeautjes voor elkaar kopen, net als op school, dan maak je een leuke surprise voor iemand en een leuk gedicht. Of we maken er een groot dobbel spel van dat je met een dobbelsteen moet dobbelen om iets uit te pakken. Bij mijn schoonouders deden we vroeger bijvoorbeeld, echt hilarisch…..een x aantal pakjes voor 5 euro kopen en op een hoop leggen dat werd de “pot”. Daar moest je om dobbelen. Gooide je zes, mocht je nog een pakje uitpakken, bij 2 moest je een beurt overslaan, bij 1 een pakje aan je linkerbuur geven, bij 3 aan je rechterbuur, bij 5 mocht je van plaats verwisselen met iemand……dat was zo enorm leuk!!!!
Veranderingen zijn soms eng, maar als je weet wat je te wachten staat kan het toch ook enorm leuk zijn en blijft de magie van december bestaan!! Voor jong en oud….
Blogs
SPIEGELTJE, SPIEGELTJE…….huh?? Wie ben jij???
jonge kinderen imiteren vaak hun ouders. Jij bent het grote voorbeeld voor je kind, dus zorg dat alles wat ze imiteren goed is. Jonge kinderen nemen namelijk net zo gemakkelijk je mindere kant over. Je kind is dus als het ware een soort spiegel van jezelf
Klinkt misschien zwaar en is af en toe ook best confronterend…….zéker als je een kind tegen een ander kind hoort mopperen of je hoort het iemand de les lezen op precies dezelfde wijze ( en toon!!) zoals jíj dat zou doen……ai ….pijnlijk soms om je zó op die manier terug te horen….
Maar het kan toch zeker ook wel zeer aandoenlijk zijn….
Vroeger als kind vond ik het heerlijk om me terug te trekken in mijn kleine knusse kamertje met mijn pick up en platen urenlang muziek afluisteren en hard (ja soms zelf heel hard) mee te zingen met de liedjes (ook altijd in de hoop dat Hennie Huisman dan langs zou komen en versteld zou staan van mijn zangtalent….maar dit terzijde) Zo heb ik ook heel wat nummers van Kinderen voor Kinderen grijs gedraaid. Ik had inmiddels een aantal favorieten waaronder “make up” , “ik ben toch zeker Sinterklaas niet”, “een tweedehands jas”, “meidengroep”, “vinger in je neus”, “en ik”, “ik heb zo waanzinnig gedroomd” (ja zo kan ik eigenlijk nog wel doorgaan…sorry ik stop al)…..maar voorál “als ik de baas zou zijn van het journaal” Die was zéker favoriet nummer 1!!! Díe werd antraciet grijs gedraaid
En hoe lief?! Met Sinterklaas hebben de kinderen de verzamel cd gekregen met oude en nieuwe liedjes van dit leuke kinderkoor…..en ja hoor gelukkig het sloeg in als een bom!!! Geweldig vonden ze het. Mijn zoontje heeft hem min of meer naar zich toegeëigend en nu is híj dus degene die elke dag op zijn knusse kamertje zit, ingebouwd in een klein hoekje (nóg knusser), cd spelertje binnen handbereik en jawel hoor op repeat nummer 9 (!!!!) van de cd…….raad eens welk nummer dat is??
JUIST: als ik de baas zou zijn van het journaal !!!!!!!!
Ik kijk naar mijn zoon en zie……….mezelf!!!!
Da’s nog eens een mooie spiegel!
Blogs
Soms zit het mee en soms zit het tegen in het leven. Dit is voor ons als volwassenen al vaak moeilijk om mee om te gaan, maar nóg moeilijker kan soms de keuze zijn in hoeverre je er je kinderen over vertelt. Hoe omgaan met verdriet.
Wat ga je dan precies vertellen, wat kunnen ze aan? Wat hebben ze er aan als je alles vertel?
Wij hebben hier drie kinderen thuis en alle drie verwerken zij hun verdriet op een eigen manier. Zeer uiteenlopend mag ik wel zeggen. De oudste trekt zich terug en praat er bijna niet over, worstelt er wel mee in zijn hoofd, maar heeft het dan vooral druk met die puzzel zodat erover praten(nog) niet mogelijk is. De middelste is een soort struisvogel, steekt zijn kop in het zand en wil nergens wat van weten. En de jongste die blijft doorvragen, komt er een paar dagen later ook nog wel eens op terug of stelt nog andere vragen waardoor je merkt dat het haar wel bezighoudt.
Een aantal maanden geleden kregen we slecht nieuws te horen over mijn vaders gezondheid. We waren geschrokken, verdrietig en bang en we moesten dit allemaal nog een plekje geven. De spanning was (vooral bij mij) direct aanwezig, dat kon ik absoluut niet verborgen houden en we hebben het de kinderen ook maar meteen verteld. Ook daarbij uitgelegd dat het een spannende periode zal gaan worden met veel ziekenhuis bezoekjes voor opa met onderzoeken en wachten op uitslagen en hopen op een goed behandelplan.
Via een televisieprogramma hadden ze wel al eerder iemand met kanker gezien en wat voor proces daar bij komt kijken…….kunnen we dan nog wel kroelen met opa? Is hij nu al kaal? Gaat hij dood?
Nee hoor voorlopig niet, daar gaan we gewoon vanuit. Het gaat uit eindelijk om darmkanker en dat is goed te behandelen gelukkig. Maar toch blijft het spannend en gelukkig hadden de kids hier alle begrip voor. Hoewel ze niets aan opa konden zien, begrepen ze toch wel waarom ze hen wat minder vaak zagen (elke week komen ze hier altijd even een bakkie halen, maar door de vele ziekenhuisafspraken schoot dat er nu een periode bij in). En iedere keer als er een spannend moment was van uitslagen was ik gespannen. Door het wel kenbaar te maken aan de kinderen was er begrip en bleef de sfeer thuis goed.
De operatie is inmiddels achter de rug. Opa ligt nog wel in het ziekenhuis, maar het gaat goed met hem. Ik had een foto van hem gemaakt en ik merk dat de kinderen dat wel fijn vonden. Ze kijken geregeld naar de foto en soms bespeur ik een opgelucht lachje op hun gezichtjes. Opa ziet er nog gewoon uit als opa!!
’s Avonds bij het douchen ben ik in de badkamer met mijn jongste dochter. Ineens begint ze een vragenvuur op me af te schieten van heb ik jou daar…..
Gaat het echt goed met opa? Heeft hij de kanker nu overleefd? Wel erg he, als iemand kanker heeft van wie je houdt……maar eigenlijk is het ook erg als iemand kanker krijgt van wie je niet houdt want misschien wil je er later nog wel een keer mee spelen…….want ja dat weet je maar nooit! Houdt God van alle mensen? Ook van opa? Waarom maakt Hij opa dan ziek? Dat is toch niet lief…….oh wacht even misschien heeft Hij het wel expres gedaan voor de dokters, zodat ze goed kunnen oefenen om die ziekte beter te maken….
Nou nee hoor lieve schat, God maakt de mensen niet ziek. Het komt zoals het komt, soms wordt je ziek, soms gebeurt er niets. Maar je mag God wel altijd vragen of Hij je wilt helpen met beter maken en dat Hij voor je wilt zorgen
Kan ík dat ook dan? Hoe moet je dan praten met God?
Tuurlijk kan jij dat ook, juist jíj…….jij bent nog kind en God houdt enorm veel van kinderen, die hebben een extra speciaal plekje in Zijn hart. En je kan altijd en overal met God praten, zoals jij dat prettig vindt. Sommige mensen bidden met gesloten ogen en/of dichtgevouwen handen, maar je kunt het ook doen met een liedje. Bijvoorbeeld een slaapliedje wat ik voor je zing als je naar bed gaat (“Ik ga slapen ik ben moe, sluit mijn beide oogjes toe. Heere houdt ook deze nacht over ons S. de wacht. AMEN”) met dat gebedje/liedje vragen we aan God of hij over je wil waken, dat hij op je wil letten en ervoor kan zorgen dat je een veilig warm plekje hebt hier in je bedje en dat je goed mag slapen en morgen weer fris en fruitig wakker mag worden.
Ik heb laatst zelfs nog op de fiets gebeden met God….
WAT??? Op de fiets???? Hoe dan? Wanneer?? Wat vroeg je dan?
Ik was een rondje aan het fietsen en toen ik op de dijk was kwam er opeens een flinke wind opzetten en begon het keihard te regenen. Ik heb toen hard gehuild en gevraagd of God mij wil helpen om sterker te worden en mij wil helpen om uit die vervelende burnout te komen. Nou dat is toch wel gehoord, want ik zit al aardig op de goede weg. Het gaat steeds beter met mama….
Ja maar ik kan toch niet hier ter plekke nu met God staan praten? Ik sta in mijn nakie onder de douche…..Dan ziet Hij mijn blootje toch?!
Dat is geen probleem, kleding is voor God helemaal niet belangrijk en Hij kent je lijfje door en door. Hij weet precies hoe je eruit ziet
Wat een kostbare momenten…….
