Blogs
‘Ik ga later echt nooit in discussie met mijn vijfjarige zoon of dochter’, zei ik voordat wij kinderen kregen en een weekendje weg gingen met hele goede vrienden die al wel twee kleine doerakken hadden rondlopen.
’s Ochtends was het namelijk een hele strijd over de kleding keuze en het ontbijttafereel met hun vijfjarige dochter.
Ik stond echt met mijn oren te klapperen en zei dus dat ik dat wel eens even helemaal anders zou gaan aanpakken.
Nu, vele jaren later en wonend in Houston, betrap ik mij helaas op het tegenovergestelde. Er bestaat zelfs een vrij grote kans dat het bij ons thuis nog wel veel erger is. Mijn ervaring tot nu toe is namelijk dat kinderen hier in Houston veel meer verwend worden en het krijgen van een‘ treat’ in de vorm van snoep, te pas en te onpas wordt ‘gebruikt’. Laatst was ons buurjongetje bij ons en hij hielp mee de herfstbladeren van de trampoline te vegen. Terwijl hij de bladeren de lucht in gooit, vraagt hij of hij en Pippa dan wel een ‘treat ‘ krijgen. Ik zei dat de traktatie was, dat ze heerlijk op de trampoline konden springen samen, zonder bladeren. Dat bedoelde hij geloof ik niet helemaal…..
Vorige week was het hoog tijd voor de kapper. Jens liep erbij alsof hij met zijn hoofd de grond wilde zwabberen en bij Pippa was er geen doorkomen meer aan. Amerikanen overdrijven en alles is over de top, zo ook bij de kinderkapper. Dat is niet zomaar een kapper, dat is een complete spa voor kinderen. Van pedicure, manicure en haren knippen, tot massage en gaatjes prikken voor de oorbellen.
Pippa kijkt haar ogen uit als we binnenkomen, maar ze vraagt gelukkig niet om extra spa behandelingen…
Pippa mag in een grote stoel voor het wassen van de haren en de hoofdmassage met een aardbeienshampoo. Jens blijft het haren wassen bespaard, knippen is al erg genoeg. Het gaat eigenlijk allemaal best goed en het is gezellig, een soort middagje uit.
…Totdat Jens de koekjes ontdekt. Want overal waar je met kinderen heen gaat in Houston, worden ze volgestopt met ‘lolly pops’ en ‘cookies’.
‘ Ok, Jens je mag een koekje…..ok, ok, je mag er twee.’ ‘Maar dan nu wel stoppen met huilen.’ En dan te bedenken dat hij nog niet eens in de kappersstoel zit.
‘Jens, nu stoppen met dat gekrijs en ‘ more’ roepen.’ ‘ Kijk eens naar Pippa, wat wordt ze mooi…!!’
Pff, ik hoor mezelf praten en hem proberen af te leiden van die verdomde koekjes. ‘Ok, nog twee koekjes, maar ‘that’s it!!’
Vervolgens zegt de kapster, met wat overgewicht, ook nog doodleuk; ‘ He can have as many as he wants, don’t worry!’
Voet bij stuk
‘Ja, mama, hij mag gewoon zoveel hij wil’, zegt vervolgens de prinses in de kappersstoel.
Ik heb al drie keer toegegeven , dus nu houd ik voet bij stuk. Dan maar een gillend kind in de kapsalon. De kapster staat mij heel vreemd aan te kijken , als ik vervolgens Jens gewoon buiten op straat zet. Niet dat dat verder helpt. Het half uur daarna in de kappersstoel is natuurlijk een regelrecht drama. Na het betalen van de rekening, mogen ze van de lieve kapster een lekkere lolly uitzoeken. Jens kijkt mij aan met van die ogen die zeggen; zie je mama, uiteindelijk krijg ik toch gewoon altijd wat ik wil…! En ik nog maar denken dat Pippa zou gaan zeuren om gaatjes en roze nagels, nee..Jens is het probleem vandaag.
Discussie in de auto
Oververhit sleep ik de kinderen de auto in, starten maar en lekker de radio aan. Weer gegil op de achterbank. Ik weet wel wat Jens wil. Maar ik heb geen zin om weer de liedjes van Bert en Ernie te luisteren. ‘ Jens, je kan niet altijd je zin krijgen’, roep ik naar de achterbank. Nog geen twee straten verder en na een ontelbare hoeveelheid dreigementen dat ik hem uit de auto ga zetten, zing ik braaf mee met Ernie en luister ik naar het verhaaltje van Bert.
Vanochtend na het naar school brengen en het wederom luisteren naar Bert en Ernie, betrap ik mij er op dat ik al een half uur geleden mijn laatste monstertje op school heb achtergelaten en dat ik nog steeds braaf luister en meezing met het verjaardagsliedje voor Bert…
Blogs
Om te beginnen heb ik natuurlijk de allerleukste kinderen, dat we daar even helemaal helder over zijn. Mocht je mijn kleine Jens van 2 jaar krijsend op de vloer van de supermarkt tegenkomen, dan is dat vrij bijzonder , want “dat doet hij normaal nooit..!!” En mocht je mijn dametje Pippa van 5 jaar (bijna 5 en een half) op haar sokken gillend in de straat ontmoeten, omdat ze boos is dat ze naar huis moet om te eten en weer terug wil naar haar buurjongetje, dan is ook dat een zeer bijzonder en nooit voorkomend tafereel…!
‘ Kleine meisjes worden groot’, die is wel zeker bij ons in huis van toepassing.
Sinds we in Houston wonen, dat is nu ongeveer een half jaar, praat mevrouw al een aardig woordje Engels. Ongelooflijk hoe snel kinderen een nieuwe taal opzuigen als een soort spons, en dat andere dingen, zoals: ‘ruim je vieze sokken op’, totaal niet aankomen.
Evenals: “Pippa, wil je even je schoenen aan gaan doen, want we moeten zo naar school.” “Jaahaa, houd eens op met roepen wat ik allemaal moet doen, doe eens een beetje rustig.”
Bij zo’n zin van een 5- jarige puber, gaan mijn haren recht overeind staan.
Vooral als ik vlak daarvoor, in een tijdsbestek van vijfenveertig minuten, twee kinderen aankleed, een poepluier verschoon, de afwasmachine uitruim, havermoutpap maak, het geduld opbreng om met de kinderen dat ontbijt minihapje voor minihapje te nuttigen, omgevallen jus d’ orange opruim, havermout van Jens zijn schone kleren probeer af te schrobben, ontbijttafel weer verder afruim, spullen pak voor gym of ballet of zwemmen of tennis voor na school en dan ook nog ergens zelf een beetje behoorlijk voor de dag probeer te komen…….
Maar goed, vanochtend hield ik mij in, met als resultaat dat we weer oververhit tien minuten te laat de klas in komen rennen. Dat is dan ook volledig aan mij te verwijten, net als het vergeten van de ‘water bottles’.
“Je vergeet ook altijd alles”, roept mevrouw doodleuk keihard in de schoolgang. Dan ben ik blij dat er niemand onze prachtige Nederlandse taal verstaat.
In de auto,waar we voor Pippa’s school wel ongeveer een half uur in zitten, krijgt onze grote meid ook nog even een mental breakdown. Ze vindt haar haren echt verschrikkelijk en de haren van haar vriendinnetje ( peper en zout kleur haar en heel dun) zijn geweldig en dat wil ze ook. Ik probeer haar zich beter te laten voelen over haar serieus prachtige lange, blonde haren, maar nadat ik alleen maar boos zuchten en steunen van de achterbank hoor, stel ik voor dat we het dan maar moeten afknippen. ” “Nee, mam, ik denk dat ik het ga laten kleuren, dat heb jij toch ook wel eens gedaan?”
Mijn hemel, wat moet dat worden als ze 16 is?
Gelukkig geeft ze me nog wel een hele dikke knuffel in de klas en vraagt ze of ik haar na zwemles wil helpen met het lezen van haar nieuwe boek.
Dat laatste zei ze dan wel in het Engels, want ze schakelt direct om als ze haar lokaal binnenloopt. ” Mommy, can you help me with reading this new book after swimming?”
Trots loop ik dan de klas uit, alleen dat ‘mommy..’, dat klinkt toch niet?
Pippa is in Noorwegen geboren en met ongeveer anderhalf jaar zijn we naar Denemarken verhuisd. Het grootste deel van haar leven was dus in Denemarken en ze sprak ook vloeiend Deens.
Daar werd ik aangesproken met : Mor! ( spreek uit als moe-ah). Vraag me af wat beter klinkt.
Jens is geboren in Denemarken en is met ruim anderhalf jaar hier naar Houston verhuisd. In tegenstelling tot zijn zus, is hij niet bepaald snel in het oppikken van überhaupt een taal.
We hebben wel het idee dat hij een hele hoop begrijpt en ook op zijn schooltje schijnt hij, op zijn manier, goed mee te zingen met de liedjes.
Daarnaast is het woord ‘snack’ daar ook zijn favoriet. Dat verbaasd ons dan weer niks.
Het woord papa, kwam een lange tijd niet in zijn woordenboek voor. Ook in dit geval is het fijn dat de meeste mensen hier de Nederlandse taal niet verstaan. “OPA…”, roept Jens al rennend naar zijn papa ( die wel wat kaler wordt…maar toch nog niet helemaal door kan als een opa).
Een ander favoriet woord is: ‘Olaf’. U allen wel bekend van de ‘Frozen’ film. Wij denken dat Jens een beetje afwacht met praten tot hij zeker weet dat het, het komende jaar, Engels en Nederlands blijft en dat hij niet op het moment dat hij ‘mommy’ gaat zeggen, weer moet switchen naar ‘mor’.
Ik denk toch dat ik voor de laatste zou willen gaan, helaas verhuizen we niet binnen nu en een jaar terug naar het mooie Scandinavië.
