Blogs
Ik weet niet meer precies wie het tegen mij zei zo’n vijf jaar geleden. Ik klaagde over wat kilootjes teveel en diegene zei dat elke vrouw die een foto van zichzelf ziet, van een jaar of vijf terug, zich afvraagt waarom ze toen zo zeurde. Dat vond ik toen herkenbaar en super grappig, tot ik bedacht dat ik dus vijf jaar later nog minder tevreden zou zijn. En dat klopt.
Niet tevreden
Wij, Nederlandse vrouwen, zijn sowieso niet gelukkig met ons lichaam. We vinden onszelf te zwaar, te wit, of we hebben een algeheel ontevreden gevoel. Afgelopen voorjaar nog viel zowat de hele wereld over het graatmagere model van Yves Saint Laurent, er werd een petitie getekend die de hele wereld overging. Als je dan de reacties leest van de mensen er onder ben ik altijd op zijn minst verwonderd. De een is bang voor massale anorexia, de ander roept dat de petitie getekend wordt door dikke vrouwen zonder zelfbeheersing.
Ik denk aan mijn oudste dochter. Zij is een sprietje waar je de botjes van kunt tellen, maar ze eet ontzettend goed. Als zij zo blijft groeien dan heeft ze direct de potentie om op de catwalk te lopen alleen al vanwege haar lengte en maten. Wat zou het mij verdrietig maken wanneer de hele wereld dan een petitie tekent om haar van de catwalk te krijgen. Omdat zij zogenaamd een waardeloos voorbeeld zou zijn. Er is helemaal niets mis met haar. Ze sport veel en eet onderhand hetzelfde als ik. Dat is gewoon simpelweg haar bouw. Maar ik merk dat ze nu ze wat ouder wordt dit ook graag anders zou zien. ‘Wauw, als jij zo doorgroeit beland je zeker op de catwalk,’ hoort ze vaak.
Laatst vroeg ze al aan mij of dit een aardige manier was van mensen om te zeggen dat ze wel erg dun was.
Ik kan haar nu nog een kus op haar voorhoofd geven, zeggen dat ze werkelijk prachtig is en daarmee alles goedmaken. Maar hoe lang voordat zij daar zelf anders over gaat denken? Ik denk direct aan een ander onderzoek dat Nederlandse ouders niet meer kunnen opvoeden, omdat zij niet zoals bijvoorbeeld de Chinezen willen dat hun kinderen succesvol worden of machtig. Nee, wij zeggen met zijn allen dat we hopen op gelukkige kinderen. Heel veel andere landen willen daar graag een teiltje bij, ze vinden dat zwak en nep.
Gelukkig zijn
Ik denk aan mijn eigen meiden. Ik wil écht niets liever dan dat ze gelukkig zijn en worden, met hun keuzes, met hun werk, hun relatie en hun lijf. Dan moet ik zelf het goede voorbeeld geven en tevreden zijn en dat ga ik dan ook doen! Mijn jongste dochter van zeven hoorde mij praten over een modellenwedstrijd van en ze vroeg of de dunste dan zou winnen. Ik schrok daar echt van en vroeg waarom ze dat dacht. Ze had gehoord dat een model vooral dun moest zijn. Ik probeerde uit te leggen dat catwalkmodellen wel bepaalde maten en lengte moeten hebben omdat de ontwerper die kleding nu nu eenmaal zo maakt.Ze aaide me over mijn hoofd. ‘Wat zielig dan kun jij nooit echte ontwerpen aan?’ Ik verslikte me bijna in mijn koffie. Elk antwoord hierop leek verkeerd. Ze worden daarna aangepast aan ‘normale’ maten. Ik vind die kleding doorgaans toch super lelijk. Of ik kan dat toch never nooit betalen. Ik dacht aan het advies wat ik onlangs kreeg van een kennis. Zolang een kind niet doorvraagt heeft ze geen antwoorden nodig. Dan kun je het beste thee drinken met een koekje erbij en kletsen over niks.
Dus ik lachte schonk twee kopjes thee in en vroeg; ‘Lust je een koekje?’ Ze lachte breed; ‘Lekker mama, ik wil toch geen model worden!’
Blogs
Ik heb ooit een film gezien waarin een moeder op jonge leeftijd stierf. Wat haar dochter vooral van haar herinnerde was dat zij de sinaasappels altijd schilde in één lange schilsliert. Sinds die film denk ik geregeld na over hoe mijn dochters mij zouden herinneren. En hoe ik zou willen dat zij mij zouden herinneren.
Ik hoop en denk dat het in de kleine gekke dingen zit. Zo vier ik ook altijd de dag voor hun verjaardag. Want zo zeg ik altijd die is ook super bijzonder. Zo is mijn jongste dochter Sira vandaag voor het laatst 7 jaar. Morgen wordt ze 8 jaar en dat zal ze dan ook de rest van het jaar blijven. Zoals elk jaar wil ik weer een cadeau geven waarvan ze echt niet wist wat er kwam er waar ze sprakeloos van wordt. Maar wat is dat moeilijk. Mijn dochter is super stoer en kwetsbaar tegelijk. Ze kan boos worden om onrecht, van haar stoel vallen van het lachen om een vreselijk slechte grap en huilen bij een zielige film. Ze is echt heerlijk zichzelf. Een tijdje terug was ze ook wat onzeker. Ze heeft een moedervlekje boven haar lip. Schoolgenootjes maakte grapjes over dat er chocoladepasta was blijven zitten en blijkbaar had dat best indruk gemaakt. Ik vertelde dat het juist één van de zeven schoonheden was. Dat hielp een beetje. Na het zien van de foto’s van Madonna, Marilyn Monroe en Cindy Crafword was ze eindelijk gerustgesteld. Langzaam maar zeker werd het een vlekje om trots op te zijn.
Nu dacht ik aan het perfecte kadootje. En aan het feit dat zij dus acht jaar geleden met Oud & Nieuw op de wereld kwam. De kraamhulp gaf me een glaasje champagne voor het feit dat ze geboren was en eentje voor de jaarwisseling. En daar stonden we dan door het slaapkamerraam, ietwat rozig, naar buiten te kijken naar het vuurwerk. Bizar bijzondere dag.
Mijn dochters zijn mijn mooiste cadeautjes ooit. Daardoor kwam ik op het idee om haar zichzelf cadeau te geven. Ik kende via via iemand die poppen maakt. Een mini-me dus voor haar verjaardag. Ik ben benieuwd of ze zichzelf direct herkent en hoe ze zichzelf zal noemen. Ik weet het in ieder geval zeker, het is de mooiste pop ooit gemaakt!
Blogs
Deze dagen waar we nu midden in zitten zijn altijd wat vreemd. Dodenherdenking, Bevrijdingsdag en Moederdag. Allemaal dagen die behoorlijk wat emoties teweeg kunnen brengen. Iedereen heeft wel iets met een van deze dagen. Voor mij zijn dit alle drie bijzondere dagen waar ik meer mee heb dan Pasen, Kerstmis en mijn verjaardag bij elkaar.
Dit vooral omdat deze drie dagen niets te maken hebben met verplichtingen, of uitgekauwde tradities, maar alles met puur gemis, dankbaarheid en liefde. Mijn moeder roept al jaren dat ze niks geeft om Moederdag. Ze vindt het commerciële onzin en een bloemetje op die dag afgeven vind ze dan meer een verplicht iets, liever bloemen op een andere dag dus.
Nu ik zelf moeder ben vind ik Moederdag geweldig. Waarom? Om de cadeautjes die ik krijg! Schrijf ik dat nu serieus op? Ja, omdat ik dit meen. En dan bedoel ik niet dat ik een nieuwe telefoon wil of een koffiezetapparaat. Nee, een knutselwerkje met bij elkaar geraapte takken en blaadjes, of een gedichtje vol met spelfouten, een kleffe boterham met iets wat ik niet eens lust en slappe koffie. Dat zijn pas echt cadeautjes. En dan vooral om die snoetjes die het geven. Die met zoveel trots en liefde naar je kijken of je wel echt blij bent met je zojuist gekregen pracht. Dat is onbeschrijfelijk. Nu worden mijn meiden steeds groter dus de cadeautjes ook steeds professioneler. Afgelopen jaar was de koffie perfect, met heerlijke croissants en verse broodjes, precies zoals ik het lekker vind. En kreeg ik praktische cadeautjes die ik absoluut nodig had. De vragende blikken waren gelukkig nog hetzelfde. Dit jaar heb ik de jongste al menig steen zien meeslepen van de straat en menig potlood weggemoffeld zien worden, dus ik krijg iets zelfgemaakt, dat is zeker. Vind het nu al leuk! En de oudste is een hele tijd bezig geweest op de laptop. Ik ben zo benieuwd. Mijn moeder komt zaterdagavond langs en mijn band met haar is nog sterker geworden nu ik zelf kinderen heb. Ik weet nog dat een van de eerste dingen die ik me afvroeg was toen mijn dochter werd geboren of mijn moeder ook zoveel van mij houdt zoals ik direct deed van mijn dochter. Onbeschrijfelijk overweldigend, zoals zoveel aspecten van het moederschap. Zo ook het feit dat je zoveel van ze kan houden en ze ook zo onwijs achter het behang kan plakken tegelijkertijd. Ik kan niet wachten tot het zondag is. Dat ik wakker wordt en die twee vragende gezichtjes zie. Die bevestiging willen, dat ik blij ben met dat wat ze bedacht hebben. En dat ben ik nu al. Want de mooiste cadeautjes die ik ooit heb gehad zijn zij zelf!
Blogs
Afgelopen week kwam Sira, mijn jongste dochter thuis met een sip gezicht. Ze was boos want ze had op haar kop gekregen. Een vriendinnetje van haar had een knutselwerkje gemaakt en gevraagd aan mijn dochter wat zij daar van vond. Waarop zij had gezegd; ‘Eerlijk gezegd lijkt het een beetje mislukt.’
Het vriendinnetje in dikke tranen en direct naar de juf. Wijzend naar mijn dochter zei ze: ‘Zij zegt dat ik mislukt ben!’ Met als gevolg Sira op de gang.
Terwijl ik naar haar sippe snoet kijk begint de oudste een relaas af te steken. ‘Je weet toch wel dat je af en toe moet slijmen?’ Sira kijkt vragend door de spleetjes van haar ogen. Ella lacht hard.
‘In dit soort gevallen zeg je gewoon altijd: Mooi hoor, heel knap van jou. En zo hard dat de juf het ook hoort.
Vriendinnetje blij, juffrouw blij, jij blij!’
Sira kijkt boos. ‘Dat is helemaal niet lief, dat is liegen, want het was écht lelijk.’
Ella zucht diep. ‘Luister, met wat slijmen kom je heel ver. Weet je nog dat wij die voetbalplaatjes spaarden bij de supermarkt? Ik hielp de mensen die iets zochten en weet je nog in de rij voor de kassa? Daar complimenteerde ik die ene vrouw met haar mooie bloemetjes jas. Waarom denk je dat ik zoveel meer plaatjes had?’
Ze kijkt trots. ‘Slijmen werkt! Toch mama?’
Ik sta met verbazing te kijken en weet even niet wat pedagogisch verantwoord is om te zeggen.
Iets aardigs
Dus ik stel voor om eerst een kopje thee te drinken en vorm ondertussen een antwoord.
‘Nou, er is altijd wel iets aardigs te zeggen, Sira. Er was toch vast wel iets mooi aan het werkje? Het materiaal, de kleur, de vorm?’ Terwijl ze lang nadenkt, denk ik aan mijn eigen ervaringen. We willen allemaal gewaardeerd worden, maar wel oprecht. Als ik in een kledingzaak iets pas en vervolgens overladen wordt met complimenten terwijl het echt niet staat, kom ik daar nooit meer terug. Gladde verkopers aan de telefoon? Pas nog. ‘Maar mevrouw u verdient toch een weekendabonnement op de krant. Elk weekend even relaxen na een drukke werkweek, dat zal u goed doen.’ Nee, bah werkt averechts.
Ik recht mijn schouders. ‘Nou, meiden complimentjes geven dat werkt, als ze oprecht zijn. Dus Sira kijk de volgende keer net wat langer of je iets moois ziet en anders kun je nog altijd zeggen.
Goh, ik zie dat je er wel erg je best op hebt gedaan.’ Ze knikt enthousiast. ‘En Ella, niet slijmen om te slijmen hoor, als mensen daar achter komen is dat niet fijn.’ Ze haalt haar schouders op. ‘Ben toevallig wel een hele goede slijmbal hoor,’ ze lacht, ’trouwens echt een leuke jurk die je aanhebt.
Staat je supergoed mam!’ Ik lach, wat heb ik toch een lieve dochters.
Ik kijk naar mijn jurk waar ik zelf over twijfelde, maar het zal dan wel goed zijn. Wacht even… ‘Sira wat vind jij?’ Sira kijkt naar mij, dan naar Ella, dan naar de grond, dan weer naar mij en lacht.. ‘Ik zie dat je er echt je best op hebt gedaan mama!’
Shit…
