Blogs
Het was die blik in je ogen! Met zijn blik herleefde ik een gevoel van ruim 30 jaar terug. Het was elke keer weer een enorme teleurstelling als door de weersomstandigheden de voetbaltraining of wedstrijd was afgelast. Een knuffel van mijn moeder was dan niet genoeg!
Ik wist dus wat mij afgelopen woensdag te doen stond, toen vanwege het weer de training werd afgelast, terwijl Julian al sinds de vroege middag in zijn trainingspak rondhuppelde. We hebben even heerlijk in de woonkamer een partijtje voetbal gespeeld. De glimlach was al snel weer terug, zelfs nadat ik in de laatste minuut de winnende maakte (ik wilde toch echt winnen om mijn gevoel van vroeger weg te spoelen).
Het zijn trouwens altijd wel mooie partijtjes die we samen spelen, want allebei kunnen we niet echt (of echt niet) tegen ons verlies. Heel af en toe probeert een van ons zelfs te smokkelen met de score, maar dan toont de ander altijd wel zijn telkunsten. Mochten wij ooit een rekentoets moeten maken dan hoeven we ons daar geen zorgen over te maken!
Ander perspectief
Hebben jullie je eigenlijk eind januari nog zorgen gemaakt? De eerste loonstrook van het jaar leidt in menig huishouden toch altijd weer tot spanning of het onder de streep niet tegenvalt. Volgens de kinderen hoeven wij ons hier geen zorgen over te maken. Wij zijn namelijk hartstikke rijk volgens de kinderen! Waarom? Omdat mama heel veel pasjes heeft.
Het mooiste was wel de vastberaden blik in hun ogen, waarmee ze deze conclusie trokken. Ik kan echt geniet van die kinderlogica, waarmee heel veel dingen in een ander perspectief komen te staan. Het opgroeien van kinderen is een prachtig proces, maar deze kinderlogica ga ik straks echt missen!
Of moet ik sinds vorige week concluderen dat bij Kyra de kinderlogica langzaam al wordt vervangen door de volwassen werkelijkheid? Vrees het wel. Ze kwam vorige week vrijdag namelijk uit school en kon mij tot in detail beschrijven hoe een man met pistool het Mediapark in Hilversum was binnen gedrongen. Ik zal die blik in haar ogen niet snel vergeten en deed mij beseffen dat het onbezonnen kinderleventje voor haar is afgelopen.
Opeens zie ik tijdens het schrijven van deze column in de weerspiegeling van de laptop dat mijn blik een beetje weemoedig wordt bij deze constatering. Het is zo’n moment dat je beseft om te genieten van elk moment. Een volwassen les, die ik als de kinderen uit school komen ook op hun zal overbrengen. De blik op het hier en nu!
Tot de volgende persoonlijke noot, Christian
Blogs
“Pap, als je mama niet had dan was je echt kleurenblind!” riep de jongste afgelopen maandag (toevallig Blue Monday) toen ik aan mijn vrouw vroeg welke kleur schoenen het beste bij mijn outfit paste. Het begrip ochtendhumeur ken ik niet, zelfs niet op Blue Monday, maar als ik er last van zou hebben, was mijn dag met deze kinderlogica direct weer goed!
Of ik het lastig vind om kleurenblind te zijn? Absoluut niet. Het is een kwestie van loslaten dat het lastig is en de voordelen uit de situatie halen. Het was voor mij vroeger ook een soort geheugentraining. Ik leerde bijvoorbeeld uit mijn hoofd in welke volgorde de potloden in mijn kleurdoos lagen. Er moest dus niemand aan mijn kleurdoos komen, want dan had ik wel een probleem.
Ondanks dat kinderen een kei zijn in ‘loslaten’, ben in toch wel blij dat kleurenblindheid mijn kinderen bespaard is gebleven. Ach, elke ouder wil dat zijn kind van alles bespaard blijft en daarom ervaar ik het loslaten als ouder net eventjes iets zwaarder dan ik het loslaten van kleurenblindheid heb ervaren.
Ik weet niet wat jullie als ouder ervan vinden, maar ik merk dat het loslaten al vroeg begint. Ik heb het dan (nu) nog niet over dat er een vriendje komt spelen bij mijn dochter van 8 jaar, maar wel dat ze echt groter wordt en zich dan serieus afvraagt waarom ik mij bemoei met haar kledingkeuze (en dan gaat het niet om de kleur hoor). Het bewijs dat ze groter wordt, kreeg ik gisteren nog toen ik haar kleding wilde ophangen in de kast. Ineens bleken de kinderkleerhangers te klein voor het halsgat van haar T-shirts. Ken je dat?
De keren dat mijn toppers dan een keer na zo’n los-laat-moment (heel eventjes) terugkrabbelen, geven dan een extra warm gevoel. Vorige week had onze 6-jarige zoon een disco op school en ik mocht (wat een eer) hem naar school brengen in zijn kleurige swing-outfit. Bij de deur zei hij heel stoer “Pap, je hoeft niet mee naar binnen hoor!”, dus daar stond ik dan als vader op het schoolplein met mijn loslaat glimlach (en bonzend hart: weet hij wel waar hij heen moet, staat hij niet lang alleen).
Het is misschien een beetje ouder-egoïsme, maar wat is het dan toch fijn als ik hem na twee uur binnen mag ophalen en hij al swingend toch al een paar keer kijkt met zo’n blik van ‘is mijn papa er al?’. Ik knuffel hem stevig en terwijl we samen verder dansen, met de discolichten op ons gericht, roept hij in zijn enthousiasme: Papa, wat hebben die discolichten een gave kleuren, of niet?
Tot de volgende persoonlijke noot, Christian
Blogs
2015 is ruim een week oud en we hebben thuis het normale ritme weer kunnen oppakken. Terwijl ik dit opschrijf, hoor ik de kinderen tegen elkaar schreeuwen ‘ik vind je niet meer lief!’.
Ik luister onder aan de trap of er boven niks wordt afgebroken en kan snel weer met een gerust hart op de bank gaan zitten (alhoewel gerust misschien niet het juiste woord is met alle ellende in Parijs).
Het mooie van conflicten tussen kinderen is dat deze net zo snel verdwijnen als ze komen. Ze vertellen (soms een beetje schreeuwend) elkaar de waarheid, accepteren elkaars verwijten en gaan weer spelen alsof er niks aan de hand is.
Waarom hebben kinderen zo’n waardevol acceptatievermogen (en verlies je dit als volwassenen vaak)?
Ik dacht tot deze week dat dit altijd een onbeantwoorde vraag zou blijven, maar tijdens een presentatie op de Nieuwjaarsbijeenkomst van mijn werk kreeg ik deels het antwoord.
Een zakelijke flirt-coach (ja, ja dit beroep bestaat echt) vertelde over ‘zakelijk flirten’ wat in Jip-en-Janneke taal betekent, dat je altijd, ook bij verschil van mening, in contact moet blijven met je gesprekspartners omdat je elkaar nog nodig kan hebben.
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht, want ik realiseer me ineens dat mijn kinderen (en vast ook die van u) met de regelmaat van de klok mij weten in te palmen na een ouder-kind confrontatie. Ik had gisteravond nog een aanvaring met mijn dochter over het huiswerk. Amper 5 minuten later vroeg ze met een hele mooie glimlach “Pap, wil jij als ik douche even mijn pyjama en ondergoed klaar leggen?”, terwijl ze dit met haar 8 jaar al dagelijks zelf doet.
Ondertussen komen de kinderen naar beneden stormen om samen buiten te spelen. Terwijl ze me (tactisch) omhelzen, hoor ik: Pap, wil je even onze jassen dicht doen? Verbouwereerd omdat ik dacht kinderen van 6 en 8 jaar te hebben, maar voordat ik het wist, had ik het toch gedaan.
Ik zak onderuit op de bank met de krant in de hand, maar het lukt me niet om het nieuws te lezen. Ik denk steeds vol bewondering aan het vermogen van kinderen om harde of kwetsende woorden naast zich neer te leggen. Om weer verder te spelen of iets voor elkaar te krijgen.
Tja, ik deed er eerst een beetje lacherig over, maar onze maatschappij kan wel een lesje flirten gebruiken met onze kinderen als flirt-coach!
Tot de volgende persoonlijke noot, Christian
Blogs
Papa, hoe is de eerste mens en het eerste paard op aarde gekomen? Dit vraagt mijn dochter op de terugweg van een bezoek aan vrienden. Je verwacht, gezien het late tijdstip, dat ze in de auto gaat slapen. Nee hoor, zij kiest juist dit moment om te filosoferen.
Elke ouder herkent dit soort kindervragen. Gelukkig hebben wij onze kinderen al geleerd dat ooievaars geen rol hebben bij het ontstaan van baby’s, maar deze kindervraag schaar ik in de categorie voor gevorderden. Misschien leuk voor u als collega-ouder om te weten dat wij hebben verteld dat er mensen zijn die geloven dat God hiervoor verantwoordelijk is en dat er mensen zijn die geloven dat de Oerknal de oorzaak is van het ontstaan van de aarde. Wij hebben de kinderen de vrije keuze gegeven wat zij willen geloven en erbij vermeld dat dit een vraag is die waarschijnlijk onbeantwoord zal blijven. Ze kiest voor de Oerknal en gaat verder met haar broertje auto’s tellen die ons tegemoet komen.
Onbeantwoorde vragen accepteren
Kun jij net zo makkelijk als je kind accepteren dat sommige vragen onbeantwoord blijven? Ik heb daar soms moeite mee, vooral rond de feestdagen met de heerlijke muziek van Serious Request en Top 2000 op de achtergrond (en soms voorgrond). Bij dit soort evenementen lijkt het alsof heel Nederland geniet en positief is. Ik snap dan niet dat we de rest van het jaar vaak een land zijn waar zeuren een hobby is.
Waarom zit dit in onze genen? Ik heb deze vraag nog nooit kunnen beantwoorden. Ik weet wel dat het geen toeval is dat het meldpunt Vuurwerkoverlast al meer dan 30.000 meldingen heeft. Ik weet zeker dat het grotendeels gaat om meldingen die het kenmerk ‘triest’ mogen dragen en dat de buurman die mij vroeger als kind pestte door mijn bal tig keer lek te steken al zeker vijf keer heeft gebeld.
Natuurlijk heb ik in 2014 ook wel persoonlijke onbeantwoorde vragen, zoals waarom ik niet eerder een nieuwe werkuitdaging ben aangegaan of waarom het voetballen mij tegenwoordig zoveel spierblessures oplevert. Deze laatste vraag blijft trouwens door mijn kinderen niet onbeantwoord. Zij roepen wel erg duidelijk en eerlijk: je wordt oud papa!
Zo blijkt op het eind van 2014 weer dat kinderen je als ouder veel kunnen leren op gebied van accepteren van onbeantwoorde vragen, maar ook bij het beantwoorden van vragen.
Ondertussen rolt een traan over mijn wang terwijl ik kijk naar de herhaling van de kerstspecial van All You Need is Love. Waarom ben ik veel emotioneler sinds ik vader ben geworden? Voordat ik hier over na heb kunnen denken, accepteer ik dat dit voor mij een onbeantwoorde vraag zal blijven. Heerlijk!
Ik wens u een gezond en mooi 2015!
Tot de volgende persoonlijke noot, Christian
