Blogs
Rust, regelmaat en reinheid waren voor onze moeders en oma’s de standvastige basis in de opvoeding. De overtuiging van het succes van de driemaal R zorgde voor een vertrouwen in dat jouw zoon/dochter zou opgroeien tot een “gezonde” volwassene.
Door de jaren heen is er heel wat discussie ontstaan over de waarde en betekenis van de driemaal R. De één vindt het achterhaald en meent dat kinderen niet te beschermd opgevoed zouden moeten worden. De ander blijft het belang van de driemaal R, rust, regelmaat en reinheid, benadrukken.
Al 16 jaar word ik mama genoemd. Ik ben een mama van 3 fantastisch prachtige kinderen. Maar ook een mama van drie kinderen met een diagnose en een behoorlijke rugzak. Tijdens mijn zoektocht naar het kunnen aansluiten in de behoeften van mijn kinderen. Ben ik gevallen en weer opgestaan, heb ik onzekerheden en angsten over het welzijn van hen doorstaan en mijn eigen twijfels in de ogen gekeken. Ik heb ondervonden dat de driemaal R zeker wel een belangrijke basis kunnen vormen, maar dat daarnaast Respect, Ruimte en Richting onmisbaar zijn.
Respect, Ruimte en Richting
Respect voelen voor jezelf als mens en moeder, dat je valt, opstaat en weer doorgaat, dat jij voelt wat goed is voor jou en je kinderen. Respect voor de unieke persoonlijkheid van jouw prachtige kinderen, voor hoe zij de wereld zien en jou de mooie details van het leven laten zien.
Een gebrek aan Ruimte veroorzaakt verstikking. Je hebt ruimte nodig om fouten te mogen maken, om even op adem te komen, om inzichten te kunnen krijgen en je eigen grenzen te kunnen bepalen. De Ruimte is er, om groei mogelijk te maken.
De Richting die op bepaalde momenten niet te vinden is, een eeuwige rotonde zonder afslag. Wanneer je je snelheid remt en je je oriëntatie vindt, zal daar de afslag verschijnen met daarmee de richting. Het is onvermijdelijk dat je tijdens jouw reis weer een rotonde tegenkomt, maar heb vertrouwen dat de richting altijd weer te vinden is.
Blogs
Zaterdagochtend, 7 uur. Stuiterend en kwetterend staat mijn dochter paraat om deze ‘fantastische dag’ te starten, vandaag is haar partijtje. Mijn hoofd, nog watterig van de slaap, kan het enthousiaste geweld van mijn dochter nog niet helemaal verwerken. Eerst maar een kop koffie!
Vanuit mijn ervaring met mijn kinderen, weet ik dat een partijtje, naast de positieve spanning, ook veel prikkels met zich meebrengt. De tekst “It’s my party and i cry if i want to” klopt helemaal! Om mijn kinderen, de gasten en mijzelf te beschermen, heb ik het beleid ingevoerd om een partijtje niet langer te laten duren dan 4 uur. 4 uur pret, spanning en prikkels, opgeteld met de tijd van voorbereiding en een stuiterend kind voor het feest begint, een hele opgave!
De reden dat ik er voor kies om het feest te laten eindigen voor het avondeten, is de kostbare tijd die nodig is om tot rust te kunnen komen en vervolgens rustig te kunnen slapen. Dit jaar wilde mijn dochter heel graag dat haar vriendinnen ook bleven eten, haar keuze en het proberen waard.
Het feest
Zaterdagmiddag 4 uur, het feest is in volle gang, maar dochterlief zit compleet overstuur boven in haar kamer. Mijn arme meisje is totaal overprikkeld, het is haar te druk en te luid. Had ik haar hiervoor moeten beschermen? Had ik nee moeten zeggen op haar wens om samen met haar vriendinnen patatjes te willen eten?
Tijd om de planning van het feest aan te passen en rust te brengen in de chaos van geluiden en springende meisjes. De spelletjes laat ik voor wat het is en zet de nieuwe film van K3 op, het werkt! Daar zit ze dan, duim in de mond, rood betraande oogjes, tussen haar beste vriendinnen op de bank. We gaan het redden!
Nadat de vriendinnen weer opgehaald zijn, kruipt ze tegen me aan op de bank en vertelt mij haar besluit. “Mama, volgend jaar wil ik mijn feestje precies hetzelfde, maar dan zonder avondeten!”
Ze heeft nu zelf ervaren, gevoeld en besloten. En ik weet nu dat mijn besluit om haar keuze te respecteren, veel heeft opgebracht en ons beiden wijzer heeft gemaakt!
Blogs
Bij de geboorte van je eerste kind, begint jouw groei in een nieuw leven. Een leven waarin jij een grote verantwoordelijkheid draagt voor jouw grootste schatten, jouw kinderen. De normen en waarden die je deels meekrijgt vanuit jouw eigen opvoeding en deels vanuit de maatschappij. Deze neem je of bewust, dan onbewust mee in jouw eigen opvoeding.
Wat is echt belangrijk
Maar wat als die normen en waarden jouw gezin in de weg staan? Wat als de regels, waarvan je denkt dat die ‘belangrijk’ zijn in de opvoeding, om jouw kinderen klaar te stomen voor de maatschappij, een groot obstakel zijn voor de rust thuis? De maatschappij voelt namelijk regelmatig genadeloos aan, waarin weinig geaccepteerd wordt. Is het grootste streven dan om hen bij te brengen hoe zich te gedragen in die maatschappij?
Hoe vaak ik mij dit heb afgevraagd kan ik niet bijhouden. Hoe vaak ik de gezichten van anderen heb genegeerd, omdat mijn kind (met zijn prachtige bijzonderheid) in hun ogen, zich niet ‘gedraagt’.
Ergens kwam ik op het punt, waarin ik mij afvroeg of het niet beter was om wat soepeler te denken en mee te buigen in dat, wat voor mijn kind prettig is. Dit zou betekenen dat ik bepaalde regels los zou moeten laten. Regels waarvan ik dacht deze mee te moeten nemen in mijn opvoeding. Die bewuste regels los laten en mij verdiepen in hoe mijn kind de wereld ervaart, was de beste keuze ooit!
Vallen en opstaan
Nu, na 15 jaar gegroeid te zijn in mijn moederschap, mag ik van mijzelf zeggen dat ik het aardig doe! Het zijn de kleine touwtjes die ik stevig vasthoud. Ik weet dat daar, waar ik chaos zie in de schoolboeken die over de grond verspreid liggen, er voor mijn zoon een systeem in zit. Het is ten strengste verboden deze op te stapelen en in de desbetreffende kast op te ruimen.
Het is een onmogelijke opdracht om mijn jongste zoon de opdracht te geven te blijven zitten tot een ieder klaar is met eten. Wanneer hij klaar is met eten, ruimt hij netjes zijn spullen op en vertrekt rustig naar zijn kamer.
Ik weet nu, na er keer op keer toch weer ingetrapt er zijn, dat ik elke avond het bedritueel van mijn dochter, strak moet aan houden. De kleinste dingetjes liggen op de loer om zich vast te nestelen in het ritueel en vervolgens onuitwisbaar te worden. Wanneer ik, lieve moeder als ik ben, 1 keer toegeef aan een extra verhaaltje, wordt dat extra verhaaltje een bedreiging en zit ik eraan vast of moet ik een strijd aangaan. Soms zwicht ik nog voor dat extra verhaaltje omdat ik geen zin heb na een lange dag, drama te veroorzaken. Niet handig, maar menselijk!
Wat is echt belangrijk
Als we het dan over normen en waarden hebben. De belangrijkste die ik mijn kinderen probeer mee te geven zijn: respect voor dier en natuur. Probeer elkaar ruimte te geven (dat altijd een uitdaging is met twee puberende zoons en een dochter met een attitude waar je u tegen zegt!) en blijf bij je zelf!
Blogs
35 jaar terug in de tijd, half 7 in de ochtend, als 3 jarig meisje deel ik mijn slaapkamer met mijn jongere broertje. Na een nacht met honden die kunnen praten en rondvliegende elfjes, open ik mijn ogen. De lucht van de volle poepbroek van mijn broertje dringt mijn neus binnen en verwelkomt de nieuwe dag. Broertje lief staat rechtop in bed enthousiast te brabbelen. Hij heeft helemaal zelf een prachtig kunstwerk gecreëerd, verrassing voor mama op deze nieuwe dag! Het blauwe ledikant met witte laken, het behang op de muur en broertje lief zelf, zijn getransformeerd in een abstracte schildering met de kleur poep. Goedemorgen nieuwe dag!
Kunst
Deze vorm van kunst is mij als moeder gelukkig bespaard gebleven. Mijn oudste, nu puber, uitte als klein jongetje zijn creativiteit graag met wol. De woonkamer, gang en trap veranderden in een levensgroot spinnenweb. Een ware hindernis wanneer je het toilet probeerde te bereiken door een doolhof van gespannen draadjes. Nu stopt hij al zijn creativiteit in zijn muziek, met mij als zijn grootste fan en sponsor.
Mijn middelste verdient de eer van het meest minuscule kunstwerk. Dagelijks kwam hij trots aanlopen met zijn tekening, op een papiertje van 1 vierkante centimeter, tot in de detail getekend. Wanneer hij een geweldig plan heeft voor een nieuw tekenproject waar we samen aan werken is het papier wel wat maten groter, maar de leuke minuscule tekenkunst blijft intact.
Na de geboorte van mijn dochter ging er een wereld van sprookjes en een onmeetbare fantasie open in huis. De kleurrijke schilderingen, tekeningen en plakwerken zijn een prachtige weerspiegeling van hoe mijn dochter de werkelijkheid en fantasie door elkaar heen laat vloeien. Het is wel een uitdagende sport om zo af en toe de bewaarexemplaren van de “kan wel stiekem weg”- tekeningen te scheiden. Dochterlief wil alles bewaren, maar met haar grote drang tot creatieve uiting kan ik niet anders dan heel stiekem tussen de 30 kunstwerken van de week, een schikking te maken!
Dromen laten leven
De creativiteit in een kind is zo puur als het kind zelf. Daar waar een volwassene realistisch wil zijn en handelt vanuit wat wel en niet geaccepteerd wordt, is het voor een kind mogelijk dat paarden kunnen vliegen en superhelden bestaan. Wat ik hiermee wil zeggen is dat wij als volwassenen soms zo ver af staan van onze eigen pure creativiteit, in welke vorm dan ook. Hoe vaak zeggen we dat iets niet haalbaar is, ook al is dat een grote droom of wens? Zouden wij net als onze kinderen dromen kunnen laten leven?
