Blogs
Ziek zijn is niet leuk en chronisch ziek zijn is al helemaal stom. Na het in ontvangst nemen van mijn diagnose was ik even uit het veld geslagen, even maar hoor. Ik zag me al zitten in een rolstoel met mn kids op schoot en Ro achter me. Dat beeld heb ik snel uit mijn systeem gezet, dat gebeurd niet totdat ik hoogbejaard ben.
Ondanks dat ik me af en toe wel kan vinden tussen de oudjes in een verzorgingshuis, loop ik nog elke dag met een opgeheven hoofd alsof er niks aan de hand is. Dit wilde ik in het begin der beginnen ook aan mijn kids laten zien. Het lukte me aardig, dat idee had ik in ieder geval. Totdat Lisa aan mij vroeg, mam, gaat het wel goed met jou? Ik schrok me een apetiet!!
Dat was niet de bedoeling, zij mochten niets weten vond ik (pure waanzin natuurlijk)
Ik wilde beslist niet dat iemand iets wist van mijn krakkemikkige lijf, het was al erg zat dat ik het zelf wist, maar ja daar kon ik simpelweg niet meer omheen draaien. Ja hoor lisa, zei ik toen met mijn hand voor mijn neus zodat hij niet groeien zou. Ze liet het hierbij, gelukkig.
Dagen, weken, maanden gingen er voorbij en de winter brak aan, een seizoen die ik het liefst oversla. Ik heb het niet zo op die koude, vochtige en donkere dagen, maar mijn verrotte spieren al helemaal niet. De pijn is soms ondragelijk en erg soepel ben ik dan ook niet. Ik kreeg door, dat doormiddel van heet douchen en flink wat oefeningen ik de ochtend weer redelijk aan kon, maar ook dit mocht mijn “mini clan” niet zien. Ik ging dan ook iedere morgen idioot vroeg mijn bed uit en voerde mijn ritueel in alle rust uit. Dit werkte top, totdat 1 van de meiden ziek werd midden in de nacht.
Tijd om na te denken over hoe ik dit in hemelsnaam ga doen of om het ritueel uit te voeren had ik niet. Het enige wat overbleef was Ro wakker maken en hem naar ons zieke vogeltje sturen. Absoluut tegen al mijn principes in, maar alles beter dan dat ze zou zien wat een mislukkeling haar ma was.
De volgende ochtend kwam weer de vraag die ik met al mijn macht probeerde te ontlopen. Mama, ben jij misschien ziek? Ga je nu dood?
Zucht, diepe diepe zucht.
Hier hoefde ik dus niet over na te denken. Ja moppie ik ben ziek, maar ik ga niet dood, voorlopig zit je nog wel aan me vast. Ik zag de opluchtig in haar ogen en ik besefde me dat het niet heel handig en zwaar egoïstisch was van mij om te doen alsof alles goed was.
Ze vroeg me het hemd van mijn lijf en ik gaf haar overal eerlijk antwoord op. Zo hey, dat was een opluchting voor ons allebei, ze kreeg geen eerlijk antwoord dus maakte zij haar eigen verhaal, een niet kloppend verhaal. En dat wat ik me eigen had aangepraat klopte ook voor geen kant. Ik ben geen mislukkeling, integendeel, ik overleef als een soldaat in het heetst van de strijd elke dag en elke nacht. Ik ga het gevecht aan en als ik hulp nodig heb trek ik aan de bel.
Ik schaam me er niet meer voor, ik heb er notabenen ook niet bepaald om gevraagd.
Als ik pijn heb of zo moe ben dat mijn ogenleden op mijn enkels hangen, zeg ik dat, ook tegen de meiden. En weet je wat nou zo bijzonder is….ze doen alsof het nooit anders is geweest, ze begrijpen het en gaan er als echte kanjers mee om. Als mama zich niet goed voelt, kunnen ze wel luisteren en lief voor elkaar zijn en daar geniet ik zo van, ondanks alle pijn en ellende. Ik heb geleerd en ben gegroeid dankzij mijn kinderen en daar ben ik ontzettend dankbaar voor en glim ik van trots.
Blogs
Mam? Ja Lisa! Wat is dit? Uhm nou schat dat is een vrouwen dingetje, dat leg ik je nog wel uit als je wat groter bent.
Maar uhm mam, is dit een soort van pilletje voor je billetje (zetpil) pfff nee schat niet echt, het is een vrouwending dat komt nog wel okay. Doe je dit in je tutje (vagina) mam? Okay het is tijd, hoogste tijd om mijn, in mijn ogen nog zo klein en onschuldig meisje, uit te leggen wat de ins en outs zijn van menstruatie. Lieverd, ga maar vast naar bed, mama moet even goed nadenken hoe ik je dit ga uit leggen. Yes mama eindelijk. Hmmm zo YES is het niet hoor, denk ik bij mezelf, maar daar kom je nog wel achter. Ik licht Rody in en ook hij vind het wat vroeg en vraagt zich af hoe we dit moeten gaan uitleggen, zonder dat we haar een trauma aanpraten.
“Ik heb een idee” zegt ro: “we googlen het gewoon ff.”
Hoe vertel je je kind over menstrueren.nl. Goed die link bestaat niet, maar we vinden wel wat handige tips en de tekeningen laten we voor wat het is. Dan vraagt Ro, hoe is het jou verteld schat? Nou lieverd, we leven nu gewoon in een wel heel vrije tijd waarin alles moet worden uitgelegd. Vroeger was dat anders en niet dat ik uit 1720 kom, maar toch is het nu allemaal zoveel vrijer en toegankelijker als begin jaren 90.
“Ik werd gewoon ongesteld en dacht dat ik dood zou gaan.”
Ik heb mijn kanjer van een vader naar de supermarkt gestuurd en die kwam met een pak kotex thuis. Dat is een maandverband die de dikte heeft van een gemiddeld matras. Ik liep de rest van de week wijdbeens. Maar ja toen was het niet leuk, maar nu heb ik wel een grappig verhaal om te vertellen. Goed we liepen bepakt met Ipad en tampon richting haar kamer en daar zat ze te wachten op het randje van haar bed alsof we haar gingen vertellen dat ze een puppy zou krijgen. Nou daar gingen we dan, met ro achter me (die zich verschool voor haar reactie) begon ik mijn pedagogisch verantwoorde verhaal over het eitje en de baarmoeder die ik in dit geval huisje noemde en ik was aardig op dreef tot ze zei…okay mama, ik vind het allemaal best goor, ik ga slapen…het komt wel als ik groot ben, trusten. Verbaasd lopen Ro en ik haar kamer uit en wordt de beruchte “tutzetpil” terug in het kastje gelegd. Eenmaal op de bank kijken we elkaar aan en liggen we in een deuk, maar tegelijkertijd beseffen we ons dat onze kleine mopjes groot worden. Voor nu maar even een bak thee, een doos chocolade en een filmpje kijken. Even vergeten wat er zojuist gebeurd is.
Blogs
Ik, als mama van 2 geweldige meiden, wil niets meer dan het allerbeste voor mijn kanjers. Ik geef ze gezonde voeding, een warm huis, goede hygiëne (soms teveel) al mijn liefde en aandacht, de leukste kleding en heel belangrijk onderwijs.
De kans om ze naar school te kunnen sturen vind ik dan ook heel bijzonder. Het maakt me trots en dankbaar dat wij dat kunnen. Het is niet vanzelfsprekend en het gaat niet vanzelf. Mijn oudste heeft iets wat meer moeite om mijn filosofie te aanvaarde. Ze vindt school erg moeilijk en soms zelfs stom. Ze moet er heel veel energie in stoppen en die gebruikt ze liever voor d’r vriendinnen of sport. Het liefst hangt ze de hele dag op haar rug met de ipad in haar ene hand en de afstandsbediening in de andere, of speelt ze buiten met haar vriendinnen. Natuurlijk is dat ook belangrijk, maar dat geeft je geen toekomst.
Dat wat voor veel van haar klasgenoten als vanzelf gaat, moet zij er heel veel moeite voor doen. Zij vindt zichzelf dan erg dom en haar motivatie is nergens te vinden. Het lukt me toch niet mam, krijg ik dan vaak te horen.
Ik kook van binnen als zij deze woorden uitspreekt.
En wel om twee redenen . Eén als je dat zegt lukt het zeker niet en twee, ik baal voor haar dat het haar zoveel kost. Ik wil haar zien genieten van de onderwijs die ze krijgt en met blije zin naar school zien gaan. Gisteravond had ze weer zo een momentje dat niks lukte en ze onderuitgezakt met haar potlood tussen haar vingers door spelende naar haar werkje zat te turen. Jemig mam ik haat dit, ik kan het niet, echt niet. Okay Ana tijd om je wenkbrauwen te fronsen en actie ondernemen.
Ik ga je een waargebeurd verhaal vertellen
Lisa luister, ik ga je een waargebeurd verhaal vertellen en je luistert heel goed naar me okay? Met één wenkbrauw opgetrokken keek ze me aan en ging iets rechter op zitten. Ik had lichtelijk haar aandacht. Toen ik zo oud was als jij, was ik de kleinste van de klas, de rest waren in mijn ogen reuzen (nog steeds maar dat ter zijde) Met gym kregen we een keertje hoogspringen. Bijna alle meiden zeiden dat het ze niet ging lukken, ondanks dat ze best groot waren. Ik daarentegen niet. Ik zou en moest eroverheen zien te komen, hoe dan ook. (Ondertussen had ik haar volle aandacht.) Het lukte alleen de jongens en de meiden kletterde al voor het springen kneiterhard vallen. Ik was als laatste aan de beurt en iedereen zat ademloos te kijken. Ik nam een flinke aanloop en onderweg zei ik alleen maar tegen mezelf ” ik kan het, je kan het Ana, je gaat eroverheen springen” het leek alsof ik vloog. Net een meter lang en BAM daar ging ik over dat verdomde hoge touw en viel best hard op de mat. Het was me gelukt en kreeg ook nog eens applaus. Lisa zat ondertussen met open mond naar mij te luisteren en vroeg toen, maar mam wat heeft dit verhaal met mij te maken dan?
Uhm okay, ik was niet helemaal duidelijk dus…nou lisa dat als je iets heeeel graag wil het je lukt en als je al bij voorhand denkt dat het je toch niet gaat lukken dan werkt het dus niet. Even dacht ze na en ging ijverig haar werkjes maken. Zal ze het gesnapt hebben? Dat ik haar na een kleine 10 minuten vroeg of het allemaal lukte zei ze, mama als het jou lukt om hoog te springen dan lukt het mij om mijn huiswerk te maken. Mission accomplished!!!!
