Het valt me op dat het de voorbije dagen opvallend stil is in de straten. Lang niet iedereen zal het toegeven, maar toch zijn de mensen wat schichtig. Misschien wat achterdochtig? Parijs was al dicht bij maar Brussel is van waar wij wonen nog geen halfuur verwijderd. En heel wat plaatsen zijn herkenbaar of gekend. Mijn echtgenote nam de geviseerde metro vroeger vaak. En Zaventem is sowieso bekend.

Als het regent in Parijs druppelt het in Brussel

Om het even over de feiten te hebben. Na de arrestatie van Abdeslam (die was nog op de loop na de aanslagen in Parijs) zijn enkele kompanen van hem in actie geschoten. Met de gekende gevolgen. De aanslag in Zaventem was de eerste grote  aanslag in een Europese luchthaven. En het is momenteel nog tamelijk onduidelijk wanneer die weer normaal zal kunnen functioneren.

De aanslag in de metro was misschien nog angstaanjagender. Waar moet je heen? Er zijn heel wat beelden van vluchtende mensen op de sporen. Gillend, rennend in het donker, de rook en de stank. En je hoort de meest aangrijpende getuigenissen. Een man vertelde hoe hij op de een of andere manier is buiten geraakt. En onderweg, kermend op de grond, een vrouw zag wiens benen waren afgerukt. Dat blijft de man voor de rest van zijn leven bij.

De daders zijn vanuit Schaarbeek vertrokken met een taxi richting luchthaven. De taxichauffeur vertelde hoe ze zich kwaad maakten. De taxi was te klein. Niet alle koffers met bompakketten konden in de auto. Indien er een grotere wagen was gekomen, had het dus nog erger kunnen zijn.

In de luchthaven zijn drie verdachten gefilmd. Twee daarvan bliezen zichzelf op in de vertrekhal. De derde is nog niet gekend en op de vlucht. Hij heeft zijn zware bompakket achtergelaten. Dat is wat later onschadelijk gemaakt. In de metro blies nog een vierde persoon zich op. Hij was de broer van een van de zelfmoordterroristen in Zaventem die zijn gekend. Tot nu toe zijn 32 personen overleden en nog een aantal in kritieke toestand.

Nog niet het leven van alledag

Net omdat er dus nog wat onduidelijkheid en risico is, is het terreurniveau voor het hele land 4 op een schaal van 4. En dat is aan den lijve te ondervinden. De school van onze kinderen heeft twee ingangen. De ene wordt hermetisch gesloten en voor de andere staat een militair. Gelukkig is er voor gezorgd dat de kinderen alleen de gesloten poort te zien krijgen.

Maar natuurlijk, kinderen vangen wel het een en ander op. In de klassen worden onder begeleiding eventuele vragen beantwoord. En iedereen mag ook zijn of haar verhaal doen. Op scholen in het Brusselse zelf zijn traumapsychologen aanwezig. En op andere scholen draaien de zorgleerkrachten overuren.

Woede en angst

Onze dochter van vier is gelukkig nog jong en onbezorgd. Maar haar broer van negen wordt ook wel gewaar dat er wat aan de hand is. Hij heeft al wat flarden van het journaal opgevangen. En ziet dan ook wel dat het niet normaal is dat in de hoofdstad hoofdstraten hermetisch zijn afgesloten. Dat de Europese wijk min of meer belegerd is en mensen massaal pleinen vullen. Hij hoort dan ook wel beangstigende verhalen. We beantwoorden de vragen die hij heeft zonder in detail te treden. Hij geeft zelf wel aan wat hij wil weten. En wat liever niet. Ik heb de indruk dat het hele gebeuren hem momenteel boos maakt. Dat woede opborrelt maar dat hij niet goed weet hoe ze te ventileren. “Die stomme idioten! Het zijn smeerlappen!”

Het maakt onze zoon ook bang. Hij is hypersensitief en dat speelt hem nu wel parten. Gisteren kon hij niet in slaap geraken. Hij is als een spons. Hij neemt heel wat dingen op en houdt die vast. In zijn hoofd worden sommige dingen dan gereconstrueerd en andere dingen krijgen een eigen invulling en interpretatie. Ik heb al besloten om naar het journaal te kijken aan de computer. Die staat niet in de woonkamer. Ik weet wel, we kunnen hem niet volledig afschermen. Maar wel ‘censureren’ waar het kan.

Zijn angst en woede zijn begrijpelijk. Zelfs wij als ouder weten niet goed wat te denken of wat kan en niet kan. Dit weekend was een bezoekje aan het natuurhistorisch museum gepland. In Brussel. Met de trein en een stuk met de metro. Aan de ene kant denk je dan “We laten ons leven niet door hen bepalen” maar aan de andere kant… Beter voorkomen dan genezen?

Leugentjes om bestwil?

Onze zoon worstelt duidelijk met een heleboel vragen. Waar zijn ze, wie zijn ze, wat willen ze? En is het nu afgelopen? Is het veilig? Wij antwoorden dan dat er genoeg mensen zijn om alles in het oog te houden. Om alles te bewaken en ons te beveiligen. En dan lijkt hij ietwat gerustgesteld. Maar te oordelen naar zijn slaapproblemen: schijn bedriegt.

We voelen ons dan als ouder een beetje schuldig. Omdat we ook wel weten dat wat we zeggen niet helemaal klopt. En we weten ook nog niet hoe we hem zullen duidelijk maken dat de uitstap naar Brussel niet doorgaat. Misschien voel ik me niet lekker? Misschien is het museum toevallig gesloten die dag? Ach, welk ballonnetje we ook oplaten. Hij is intelligent genoeg om het te doorprikken.

beeld elzevier