Hoe omgaan met de gebeurtenissen in Brussel? Mijn gedachten hierover even op papier gezet en zie hieronder het resultaat.

Tja, na alle gebeurtenissen in Brussel en alle columnisten die daar over schrijven, kan ik als wannabe columnist natuurlijk niet achterblijven. Maar waar moet ik beginnen? Eerlijk gezegd heb ik er gewoon geen woorden voor…..het is vreselijk, het maakt me boos, bang, verdrietig… Ik zit niet heel erg op mijn gemak in de metro en kijk iedereen met een baard en een rugzak bij voorbaat al dreigend aan. Maar dat is niet het enige. Want natuurlijk houdt het ons allemaal bezig, in wat voor wereld groeien onze kinderen op? Groeien ze nog op in een wereld waarin we vrij zijn, zonder angst?
Zien we ze nog opgroeien, overkomt onszelf niets of onze kinderen?

Ja ik ben bang, iets wat ik eigenlijk niet wil want dat is precies waar deze beesten op uit zijn. Beesten zeg ik, al is dat eigenlijk nog een veel te vriendelijke benaming want dieren zijn hartstikke lief en deze figuren verdienen eigenlijk dus ook die naam niet. Maar wat vertel ik aan mijn kinderen over wat er gaande is? Moet ik ze er wat over vertellen? Ik weet het eerlijk gezegd niet. De oudste is al acht, maar hij is ook pas acht! Mijn collega zei mij vanmorgen dat hij echt al stappen zet in de grote boze wereld en er meer van meekrijgt dan wij denken. Maar wil ik dat? Ze zijn nog zo heerlijk puur en onbezorgd en dat kan ik ze toch niet afnemen? Mocht iemand mij van tips willen voorzien, graag!

Vanmorgen hadden de boefjes pistooltjes en schoten daarmee op elkaar. Dat deed mij stiekem wel even rillen, want hoe dicht bij de realiteit zitten zij in hun spel? Instinctief wilde ik ze stoppen, omdat het geweld wat gaande is in de wereld zo pijnlijk is, er al zoveel ellende is….ga maar iets liefs en vredigs doen ipv oorlogje spelen denk ik dan. Maar dan neem ik ze weer iets af, iets wat gewoon jongens-eigen is. En dat betekent dat ik ze beperk in hun vrijheid van spelingsuiting, en dat gun ik de terroristen niet. Dus laat ze maar spelen, laat ze maar pief paf poef roepen, want ze krijgen ons en onze kinderen er echt niet onder. Dat laten we gewoon niet gebeuren!
Ik hoop met heel mijn hart op een vreedzame wereld, een veilige wereld, waarin ieder kind normaal kan opgroeien tot de persoon die hij of zij wil zijn.

beeld: mediawijsheid.be